Komentarze do czytań - Czwartek, XXX Tydzień zwykły - święto świętych Apostołów Szymona i Judy Tadeusza

komentarze Bractwa Słowa Bożego,
autor: ks. Bogusław Zeman SSP

Pierwsze czytanie: Ef 2, 19-22

Co takiego się stało, że Efezjanie, a więc poganie, w domyśle wszyscy nie-Żydzi, stali się „współobywatelami świętych i domownikami Boga”? Nie sprawiły tego ludzka mądrość, doskonałość czy kreatywność. Ludzkość odzyskała swoją jedność przez Chrystusa, z Chrystusem i w Chrystusie, który na krzyżu położył kres wrogości i wszelkim podziałom. On jest naszą „instancją pojednawczą” i naszym mediatorem, który kontynuuje swoje dzieło wobec wierzących.

Owoce dzieła Chrystusa św. Paweł przedstawia w obrazie budowli, w której każdy element ma swoje niezastępowalne miejsce. Jest to budowla żywa, ciągle rozwijająca się i stanowiąca środowisko wzrostu dla wszystkich, którzy ją tworzą. Rozumiemy przez to, że we wspólnocie Kościoła każdy z nas ciągle otrzymuje możliwości i środki do osobistego duchowego wzrostu, których nie możemy posiadać ani z nich owocnie korzystać, pozostając poza „mieszkaniem Boga przez Ducha”.

Apostoł zwraca nam uwagę, że przynależności do wspólnoty Kościoła musi towarzyszyć „wspólne budowanie”. We wspólnocie nie możemy pozostawać indywidualistami, tylko zewnętrznie połączonymi z braćmi i siostrami w pewną strukturę. Przynależność do Chrystusa to życie, które realizuje się w relacjach z Bogiem i z ludźmi.

Psalm responsoryjny: Ps 19, 2-3. 4-5

Świat stworzony świadczy o swoim Stwórcy. Lektura świata stworzonego może więc stać się procesem odkrywania piękna i celowości stworzeń oraz wartości, które Bóg w nie wpisał. W ten sposób nieustannie odsłania On część prawdy o sobie. Daje nam w ten sposób możliwość poznawania Go i zbliżania się do Niego. Wszyscy jesteśmy adresatami tego języka miłości Boga do nas. Ta komunikacja trwa, bo „dzień opowiada dniowi, noc nocy przekazuje wiadomość” i „nie są to słowa ani nie jest to mowa, których by dźwięku nie usłyszano”. Świat stworzony nieustannie „ewangelizuje” ludzi. Modląc się Psalmem 19 w święto Szymona i Judy Tadeusza zauważamy, że słowu świata o Bogu towarzyszy świadectwo apostołów posłanych, aby ogłaszać dzieła Tego, który nas „wezwał z ciemności do swego przedziwnego światła” (1 P 2, 9).

Ewangelia: Łk 6, 12-19

Nie jest zbiegiem okoliczności, że Jezus dokonuje wyboru Dwunastu po modlitwie do Ojca i przed spotkaniem z oczekującym Mistrza tłumem. Wydaje się, że Zbawiciel komunikuje nam w ten sposób, jakie jest źródło apostolskiego mandatu i jaki jest jego cel. Powołanie do bycia apostołami pochodzi od Boga i jest wpisane w Jego plan, który realizuje przez Chrystusa. Apostołowie „rodzą się” ze szczególnej, synowskiej więzi Jezusa i Boga Ojca. Mają więc w swoich „genach” tę przynależność do Ojca i Syna, a także do Ducha Świętego, który zostanie im dany, aby mogli odpuszczać ludziom grzechy i kontynuować misję Jezusa. Taka jest tożsamość apostołów.

Celem ich działalności jest posługa ludziom, którzy przychodzą do Zbawiciela, aby „słuchać i znaleźć uzdrowienie ze swych chorób”. Mistrz przekazuje Apostołom to zadanie, które sam pełnił w czasie swojej publicznej działalności. Nie możemy jednak zapominać, że każdy ochrzczony również jest apostołem, czyli został wpisany w Trójcę Świętą i uczestniczy w Jej życiu, a także jest powołany do służby innym. Bez tej misji nie jest możliwe zrealizowanie chrześcijańskiego powołania i osiągnięcie pełni świętości.