Komentarze do czytań - Czwartek, XXVIII Tydzień zwykły

komentarze Bractwa Słowa Bożego,
autor: Piotr Lipiec, kleryk V roku WMSD w Warszawie

Pierwsze czytanie: Rz 3, 21-30a

Dobrym wyznacznikiem naszej wiary w „darmowość zbawienia” jest to, jak radzimy sobie z grzechem. Choć rozumowo przyjmujemy, że Jezus jest naszym Zbawicielem i wziął na siebie wszystkie nasze winy, to jakby temu nie dowierzamy, uciekając się do stosowania skomplikowanych strategii minimalizujących osobistą odpowiedzialność za wyrządzone w życiu zło (wyparcie, racjonalizacja, determinizm).

W swoich Listach św. Paweł pouczał, że bez Chrystusa i Jego zbawczej śmierci i zmartwychwstania człowiek zasługuje wyłącznie na gniew Boży. Starożytni Żydzi wierzyli, że modlitwa, post i jałmużna mogły odroczyć czasowo manifestację Bożego gniewu, jednak tylko przelanie krwi mogło zagwarantować odpuszczenie grzechów i zaniechanie pomsty przez JHWH. Stąd też, kiedy Paweł nazywa Jezusa narzędziem przebłagania, to ma na myśli z pewnością starotestamentalne święto Jom Kippur, w czasie którego dokonywano obrzędu Kapparot – skropienia krwią cielca wieka Arki Przymierza dla odpuszczenia grzechów ludzi. Konieczność powtarzania tego obrzędu została uchylona w Jezusie, którego Ofiara realnie dotknęła naszego człowieczeństwa.

Dodatkowego wyjaśnienia domaga się także rozróżnienie, jakie czyni apostoł pomiędzy prawem wiary a prawem uczynków. Jeżeli konsekwentnie przyjmujemy, że zbawienie jest darmowe, to założyć musimy również jego powszechność, czyli uwolnienie się spod prawa uczynków (rozumianego jako realizację prawa pozytywnego) i zwrócenie się ku prawu wiary (dostosowywaniu swojego życia do prawdy sumienia). Dopiero w świetle wspomnianego rozgraniczenia staje się dla nas oczywiste, że choć uczynkami nie zasługujemy na zbawienie, to jednak pomagają nam one podporządkować się głosowi sumienia – prawu wiary.

Psalm responsoryjny: Ps 130, 1-6

Podobnie jak dzisiejsze pierwsze czytanie omawiany psalm podejmuje temat pozornego rozdźwięku między sprawiedliwością a miłosierdziem Boga. Wskazówką dla lepszego zrozumienia współwystępowania tych cech w Bogu może być fakt, że Psalm 130 używany był w czasie wspomnianego już wcześniej święta Jom Kippur, które przypominało Izraelitom, że każda kara i „ucisk” ze strony Boga prowadzi ostatecznie do odpuszczenia grzechów utożsamianego z pełnią Bożego błogosławieństwa.

Interesująco psalm ten przedstawia również relację miłości do lęku: to miłość Boga do człowieka, bardziej niż Jego gniew, powinna wzbudzać w nas lęk przed odwróceniem się od Niego.

Ewangelia: Łk 11, 47-54

W dzisiejszej ewangelii Jezus oskarża pobożnych Żydów o to, że popełniają oni błędy swoich przodków. Trudno o cięższy zarzut wobec tych, którzy za wszelką cenę pragną odciąć się od swojej przeszłości poprzez budowanie prorokom grobowców. „Pozew” ten nie jest jednak bezzasadny, bowiem upamiętniając śmierć proroków, nadal pozostają oni ślepi na męczeństwo największego z nich – Jana Chrzciciela. To ważna wskazówka dla naszego życia duchowego – nie można naprawiać grzechów przeszłości, jednocześnie będąc w niej zamkniętym.

Trzecie biada występujące w tekście skierowane jest do uczonych w Piśmie. Mając dostęp do Bożych tajemnic, komplikują oni dotarcie do Boga tym, których mieli do Niego prowadzić.

Również dziś możemy spotkać ludzi, którzy realizując hermetyczną duchowość, przekazują wypaczoną wizję Boga innym, uniemożliwiając im dotarcie do prostych prawd ewangelicznych.