Komentarze do czytań - Czwartek XXII Tydzień zwykły

komentarze Bractwa Słowa Bożego,
autor: s. Ewa Maria od Męki Pańskiej OCD

Pierwsze czytanie: Kol 1, 9-14

W odczytanym fragmencie Listu do Kolosan Apostoł Narodów ukazuje, jak ważne jest poznanie Boga i Jego woli w naszym życiu. To właśnie poznając Stwórcę i Władcę na-szych istnień, uczymy się postępować tak, jak On tego pragnie, przynosić owoce wszelkich dobrych czynów. Dzięki temu możemy głębiej poznawać Boga. Po co nam to potrzebne?

Czynienie dobra, poznawanie, rozważanie wielkości naszego Pana nie ma na celu wzbudzić lęk przed Niepojętym Bogiem. Nie strach, czy trwożliwa zależność jest celem na-szego wnikania w Bożą tajemnicę, ale nasze wzrastanie, nasz rozwój. Tego pragnie Pan, tego życzy nam, o to modli się św. Paweł. Upewnia nas również, że nie jesteśmy pozostawieni sami sobie w naszych wysiłkach. Potęga Bożej chwały jest naszym wsparciem. To Ojciec uzdalnia nas do świętości godnej Jego królestwa. Stąd zalecenie Apostoła: dziękujcie! Jakie jest nasze dziękczynienie: radosne czy wymuszone zbyt ludzką układnością? Co jest powodem naszego dziękczynienia: doczesne korzyści czy świadomość, że mocą samego Boga uwolnieni zostaliśmy z niewoli grzechu, a bramy Królestwa są dla nas otwarte?

Zważmy na naszą godność, dostosujmy do niej nasze czyny, nasze dziękczynienie.

Psalm responsoryjny: Ps 98, 2-3b. 3c-4. 5-6

Psalm dzisiejszej liturgii ukazuje Boga, który przynosi ludziom zbawienie. Jest ono według słów psalmisty wyrazem sprawiedliwości Pana, który pamięta o swojej wierności i dobroci dla wybranych. Co więcej, to zbawienie jest przyczyną radości całej ziemi aż po najdalsze jej krańce. Dlatego ta pieśń staje się dla nas wezwaniem, byśmy uwrażliwili się na dostrzeganie w życiu znaków zbawienia, jakie ofiarowuje nam Bóg. Czy dostrzegamy je? Czy umiemy się z nich radować? Nasza postawa wobec daru ofiarowanego nam przez Bożą dobroć jest świa-dectwem (lub antyświadectwem) dla tych, którzy patrzą z zewnątrz. Czy jest ona dla nich pomocą w zbliżaniu się do prawdy o Bożym miłosierdziu, miłości troskliwej, trwałej, która jest silniejsza niż nasze niewierności?

Ewangelia: Łk 5, 1-11

Dzisiejszy fragment Ewangelii skłania nas do refleksji nad słuchaniem Boga. Jakie wrażenie, jaki wpływ musiały wywrzeć na Piotrze, doświadczonym rybaku, słowa Jezusa, skoro na przekór swej ludzkiej wiedzy poddał się im? Szymon niewątpliwie był zafascynowany usłyszaną nauką. Po całej nocy bezowocnych wysiłków czuł własną bezsilność wobec natury wymykającej się spod jego władzy. W Nauczycielu, którego słuchał, przeczuł Kogoś, Kto ma moc podporządkować sobie przyrodę i zasady, które nią kierują. Słowa Chrystusa wzbudziły w nim ufność, po ludzku niewytłumaczalną, i zdecydował się na czyn, który mógł go nawet ośmieszyć w oczach rybaków, będących świadkami tej sceny. Spójrzmy na Piotra. Pytajmy siebie: czy fascynacja nauką Jezusa pobudza nas do czynów przekraczających ludzkie możliwości? Czy ufamy Panu tak, by zrobić coś, co nam samym wydaje się niemożliwe? Czy zawierzyliśmy Jezusowi bez granic?

I jeszcze jedno. Piotr ujrzawszy dokonany cud obfitego połowu ryb, spontanicznie wyznał swą grzeszność, niegodność pozostawania w bliskości Jezusa. Niemniej, gdy Mistrz wskazał mu jego zadanie w Bożych planach, Szymon przyjął je natychmiast. Zatem ufność, którą zło-żył w Chrystusie, pozwoliła mu przekroczyć również własne zniewolenia. A jak jest z naszą ufnością?