Komentarze do czytań - Czwartek, XVIII Tydzień zwykły

komentarze Bractwa Słowa Bożego,
autorzy: o. Dariusz Pielak SVD

Pierwsze czytanie: Lb 20, 1-13

Kolejny bunt narodu wybranego na pustyni kończy się źle dla Mojżesza. On też nie wejdzie do Ziemi Obiecanej. Psalm 106 tak mówi o tym smutnym wydarzeniu: „Przez nich nieszczęście spotkało Mojżesza, bo rozgoryczyli jego ducha i nierozważnie powiedział swymi wargami”. Co nagannego uczynił Mojżesz? Zazwyczaj mówi się, że aby woda popłynęła ze skały, wystarczyło jednego uderzenia, a on z braku wiary uderzył dwa razy. Ale przecież Bóg w ogóle nie polecił mu bić w skałę. On miał do skały przemówić. Cud miał się dokonać słowem. Tylko tyle i aż tyle. Zamiast tego Mojżesz najpierw ruga naród, później zapowiada, że to on z Aaronem wyprowadzą wodę ze skały, a na koniec dwukrotnie uderza laską. Te wszystkie działania podobne są do magii, przez co efekt końcowy jest jakby zasługą Mojżesza. Lud z trudem może dostrzec oczywistość Bożej interwencji. I o to właśnie Bóg oskarża świętych braci: „Ponieważ Mi nie uwierzyliście i nie objawiliście świętości mojego imienia wobec Izraelitów, dlatego nie wprowadzicie tego ludu do kraju, który im daję”.
W modlitwie „Ojcze nasz” mówimy: „Święć się imię Twoje!”. Świętość imienia Pańskiego powinna przejawiać się w naszym życiu przez owoce posłuszeństwa wiary.

Psalm responsoryjny: Ps 95, 1-2. 6-9

Psalm 95 zaczyna się od radosnego wezwania do wychwalania Pana Boga. On jest godzien wszelkiej chwały jako nasz kochający Stwórca i Zbawiciel. On nas wezwał do siebie, uczynił z nas swój lud i prowadzi nas po drogach życia. Jednakże od słów „obyście dzisiaj usłyszeli głos Jego” rozpoczyna się druga część psalmu, która jest w swojej wymowie smutna i zatrważająca. Autor ostrzega swoich słuchaczy, a więc i nas, abyśmy nie zatwardzali swoich serc i daje przykład narodu wybranego na pustyni. Ten psalm w modlitwie brewiarzowej jest czytany codziennie rano, jako wstęp do modlitwy. Bo rzeczywiście, powinniśmy zaczynać każdy dzień z takim właśnie nastawieniem, jakie zostało przedstawione w tym psalmie: wierzyć w Boga i wielbić Go, wsłuchiwać się, co On dzisiaj chce nam powiedzieć i do czego wezwać. A jednocześnie uważać na siebie, żeby nie wpaść w pokusy zwątpienia, szemrania, niewiary.     

Ewangelia: Mt 16, 13-23

Tekst o wyznaniu wiary przez Szymona Piotra uświadamia nam, że Kościół od swojego początku i w swojej istocie jest rzeczywistością duchową. To, że Szymon uznał w Jezusie obiecanego Mesjasza i Syna Bożego, nie było kwestią jego szczególnej spostrzegawczości, ale darem łaski Ojca Przedwiecznego. Ta pierwsza łaska prowadzi do następnych: Szymon otrzymuje nowe imię, czyli nową życiową misję. Misja ta w rzeczywistości nie jest wcale nowa, bo „czekała” na niego już w odwiecznych planach Bożych. Jezus odkrywa mu ją, objawiając mu jego nowe, a przecież odwieczne imię. Tamtego dnia w Cezarei Filipowej Piotr otrzymał jeszcze jedną łaskę – Jezus odkrył przed nim i przed apostołami tajemnicę swojej męki, śmierci i zmartwychwstania. Ale w tym momencie w Piotrze jak gdyby przygasło światło łaski. Zaczyna myśleć czysto po ludzku. Nie wierzy w słowa Jezusa, buntuje się przeciwko nim i staje się w ten sposób „szatanem”, czyli przeciwnikiem, wrogiem Bożego planu zbawienia. I taki właśnie jest Kościół po dziś dzień – Boski, oparty na łasce, ale również ludzki, grzeszny, a niekiedy niestety w czynach swoich członków wrogi Bogu, czyli „satanistyczny”, niszczący sam siebie. Jednak jak kotwica nadziei w czasie burzy pozostają słowa Jezusa: „Bramy piekielne go nie przemogą”.