Komentarze do czytań - Czwartek, VIII Tydzień zwykły, święto Jezusa Chrystusa Najwyższego i Wiecznego Kapłana

komentarze Bractwa Słowa Bożego
autor: o. Dariusz Pielak SVD

Pierwsze czytanie: Hbr 10, 11-18

W święto Jezusa Chrystusa Najwyższego i Wiecznego Kapłana czytamy fragment Listu do Hebrajczyków. List ten najszerzej podejmuje temat wyższości nowego kultu w Jezusie Chrystusie nad kultem starotestamentalnym. I rzeczywiście, stary kult miał w sobie jakiś smutny element niedoskonałości. Autor listu wyraża to w słowach: „Każdy kapłan staje codziennie do wykonywania swej służby, wiele razy te same składając ofiary, które żadną miarą nie mogą zgładzić grzechów”. Jak echo wracają słowa „każdy”…, „wiele razy”…, „te same ofiary”…, „żadną miarą”… . I właśnie w takim kontekście powtarzającej się bezsilności pojawia się jedyna i definitywna ofiara Słowa, które stało się ciałem, Boga-Człowieka, Jezusa Chrystusa. Ta jedyna ofiara została złożona „raz na zawsze” i udoskonala „na wieki tych, którzy są uświęcani”. Wolą Bożej Opatrzności ta jedyna i definitywna ofiara uobecnia się w każdej Eucharystii. We Mszy świętej Jezus nie ofiaruje się na nowo, ale uobecnia to jedyne ofiarowanie się, które miało miejsce na krzyżu, dając każdemu pokoleniu chrześcijan możliwość duchowego zjednoczenia się z Jego kapłaństwem i z Jego ofiarą, aż do chwili, kiedy przyjdzie znowu w chwale, by sądzić żywych i umarłych.

Psalm responsoryjny: Ps 110, 1bcde.2-3

Psalm 110 mówi o zwycięstwie Mesjasza – króla i kapłana. Zwróćmy uwagę na aspekt kapłaństwa. Wzorem kapłaństwa dla Mesjasza jest Melchizedek. Król Salemu, bo tak mówi o nim Księga Rodzaju, jest niewątpliwie postacią tajemniczą. Pojawia się zupełnie niezapowiedziany, nie znamy jego historii. Fakt ten podkreśla List do Hebrajczyków: „Bez ojca, bez matki, bez rodowodu, nie ma ani początku dni, ani też końca życia, upodobniony zaś do Syna Bożego, pozostaje kapłanem na zawsze” (Hbr 7, 3). Melchizedek pojawia się na scenie wydarzeń po zwycięstwie Abrahama nad koalicją królów z północy. Wychodzi on na spotkanie ojca naszej wiary z ofiarą chleba i wina, które napominają nam dary eucharystyczne. W owym czasie o kapłaństwie w Izraelu nie ma jeszcze nawet mowy. Historia zbawienia tylko co rozpoczęła się powołaniem Abrahama. Na ustanowienie izraelskiego kapłaństwa przyjdzie jeszcze czekać kilka wieków. A mimo wszystko pojawia się ta tajemnicza postać, która będzie wzorcem dla kapłaństwa Mesjasza. Autor Listu do Hebrajczyków oprze na tej postaci i na Psalmie 110 swoją argumentację, że kapłaństwo mesjańskie nie musiało być związane z kapłaństwem lewickim. Bóg niejednokrotnie zaskakuje nas zarówno w ogólnej historii zbawienia, jak i w tej naszej, osobistej. Dlatego właśnie tak ważne jest nieustanne poszukiwanie Jego woli.

Ewangelia: Mk 14, 22-25

W święto Jezusa Chrystusa Najwyższego i Wiecznego Kapłana czytamy Ewangelię o ustanowieniu Eucharystii. W zwięzłych, lakonicznych słowach zawarty jest cały ogrom tajemnicy zbawienia, które dokonało się na krzyżu. Bóg Wcielony, Jezus Chrystus, nie tylko oddał swoje życie, żeby zgładzić grzechy ludzkości i pojednać ludzi z Ojcem, ale pozostawił Kościołowi obrzęd pozwalający wiernym jednoczyć się duchowo z ofiarą krzyżową i czerpać z tej ofiary duchowe, życiodajne łaski. Na przestrzeni wieków Eucharystia została upiększona modlitwami, rytami, śpiewami. Odprawiana jest w pięknie ozdobionych kościołach i w specjalnych szatach liturgicznych. Ale przecież w samym jej centrum pozostają niezmiennie proste słowa Jej ustanowienia: „to jest Ciało moje za was wydane”, „to jest Krew moja za was wylana, na odpuszczenie grzechów. To czyńcie na Moją pamiątkę”. Racją bytu chrześcijańskiego kapłaństwa jest właśnie owo „czynienie” na pamiątkę o Chrystusie, który złożył samego siebie w ofierze. Kapłaństwo Chrystusowe zawiera w sobie również wezwanie do naśladownictwa. Podczas święceń kapłańskich można usłyszeć następujące słowa: „Rozważaj, co będziesz czynić, naśladuj to, czego będziesz dokonywać”. Każdy ochrzczony należy do ludu kapłańskiego i ma możliwość składania duchowych ofiar, w zjednoczeniu z jedyną ofiarą Jezusa Chrystusa. Starajmy się zatem wchodzić w tę wielką tajemnicę wiary, zgłębiając jej niekończące się bogactwo.