Komentarze do czytań - Czwartek, V Tydzień zwykły

komentarze Bractwa Słowa Bożego
autor: Piotr Lipiec
Kleryk IV roku WMSD w Warszawie

Pierwsze czytanie: Rdz 2, 18-25

Hebrajski rzeczownik sela, który w dzisiejszym czytaniu wskazuje na Adamową kość, można przetłumaczyć również jako „życie”, co prowadzić może do wniosku, że mężczyznę i stworzoną z jego żebra kobietę łączy coś prawdziwie głębokiego – jakaś pierwotna zasada, istota.
Nie bez znaczenia pozostają w tym kontekście okoliczności powstania Ewy. Bóg zsyła na Adama głęboki sen – jest to ten sam sen, którego doświadcza Abraham, Jonasz i Saul. Pojawia się on zawsze w bezpośredniej bliskości do wizji prorockich i od strony „technicznej” dany jest człowiekowi, aby ten nie przeszkadzał Bogu w działaniu. Ów sen związany jest ściśle również z Bożym objawieniem, stąd warto spojrzeć na postać Ewy jako na rodzaj objawienia podarowanego Adamowi przez Boga.
 Warto przypomnieć, że objawienie w Piśmie Świętym nie stanowi luźnych spekulacji kosmologicznych czy metafizycznych, ale jest przekazaniem człowiekowi konkretnego „przepisu” na zbawienie, co w świetle dzisiejszej lekcji mszalnej prowadzić nas może do konkluzji, że Ewa została stworzona m.in. jako pomoc w osiągnięciu przez Adama zbawienia.
Całe objawienie dane człowiekowi przez Boga prowadzi do Chrystusa i w Nim się wyjaśnia, dlatego też jako chrześcijanie możemy żywić prawdziwą nadzieję, że Jezus jest najlepszym rozwiązaniem wszystkich naszych nieporozumień, nawet tych małżeńskich.   

Psalm responsoryjny: Ps 128, 1-5

Psalm 128 mówi nam o obietnicy „spożywania owoców z pracy rąk swoich”. W praktyce oznaczało to oddalenie od prowadzonych upraw klęski suszy, nieurodzaju lub obcego panowania, z którym zawsze wiązała się konfiskata wypracowanego plonu, a więc i niedożywienie.
Prorok Izajasz zapowiada, że jedną z charakterystycznych cech czasu mesjańskiego będzie trwałe zakończenie problemu głodu (por. Iz 65, 21nn), stąd też w Jezusie – Mesjaszu rozpoznajemy dziś Tego, który ma moc, aby nasycić każdy nasz głód.   

Ewangelia: Mk 7, 24-30

Bariery, jakie Żydzi budowali między sobą a poganami wokół idei nieczystości, dotyczyły spraw, które z założenia powinny łączyć ludzi ponad podziałami (kult Boży, wspólny posiłek). Bohaterka dzisiejszej ewangelii nie zniechęca się poczynionym przez Jezusa porównaniem: „Pozwól wpierw nasycić się dzieciom; bo niedobrze jest zabrać chleb dzieciom, a rzucić psom”. Być może przeczuwa ona, że nie można prosić Boga o dar inaczej jak w pozbawionej podziałów i uprzedzeń jedności z innymi.
Omawiana perykopa jest dla nas również konkretną lekcją pokory. Syrofenicjanka ignoruje prowokacyjną zaczepkę Jezusa, ponieważ ważniejszy od jej dobrego imienia jest dla niej los jej córki – miłość nie unosi się pychą (por. 1 Kor 13, 4).