Komentarze do czytań - Czwartek, IV Tydzień Wielkanocny

Teresa Kołodziej
(Bractwo Słowa Bożego)

Pierwsze czytanie: Dz 13, 13-25

W dzisiejszym czytaniu z Dziejów Apostolskich Paweł przemawia do Żydów i ich sympatyków w synagodze. Głoszenie Ewangelii rozpoczyna od przypomnienia części historii Narodu Wybranego. Pokazuje, jak Bóg prowadził ten naród, jak powołał króla Dawida i wreszcie, jak z jego potomstwa, „stosownie do obietnicy wywiódł Bóg Izraelowi Zbawiciela Jezusa”. Przywołuje też ostatniego z proroków, Jana Chrzciciela, który zapowiedział Jezusa i który głosił chrzest nawrócenia. Chciał w ten sposób wykazać, że Jezus jest oczekiwanym Mesjaszem. W dalszym ciągu przemowy (następującym po czytanym dzisiaj fragmencie) Paweł opowiedział o męce, śmierci i zmartwychwstaniu Pana Jezusa, pokazując, że wszystko, co się wydarzyło, było zapowiedziane przez proroków.
Dzisiaj te słowa Kościół kieruje do nas. Widzimy, jak całe dzieło zbawcze wyrasta z historii biblijnego Izraela. Znajomość historii Starego Przymierza ułatwia nam zrozumienie naszego odkupienia. Czytając Nowy Testament, często odwołujemy się do Starego. Pojęcia używane w Ewangelii są właściwie rozumiane tylko wtedy, jeśli po ich wyjaśnienie sięgamy do Starego Testamentu.
Historia Izraela jest obecna w historii życia i rozwoju wiary każdego z nas. Zobaczmy, w którym miejscu tej historii jesteśmy? Czy już daliśmy się wyprowadzić z naszego Egiptu? A może nadal krążymy po pustyni, wzdychając za tym, czego w Egipcie mieliśmy pod dostatkiem, nie mając nadziei na szczęśliwe zakończenie tej wędrówki?

Psalm responsoryjny: Ps 89 (88), 2-3. 21-22. 25 i 27

„Na wieki będę sławił łaski Pana”. Spróbujmy dostrzec te łaski, którymi zostaliśmy obdarowani, niech żadna z nich nie zostanie pominięta. To ułatwi nam przyłączenie się do uwielbienia Boga wyrażonego przez psalmistę. Nasz brak wierności nie powoduje cofnięcia wierności Boga. Nie jest to zachęta do braku wierności, ale nadzieja w sytuacji, gdy sami nie zdołaliśmy wierności Bogu dochować.

Ewangelia: J 13, 16-20

Słowa Ewangelii, podane nam dzisiaj przez Kościół, wypowiedział Pan Jezus do apostołów po tym, jak umył im nogi. Jego słowa nie są więc tylko teorią. Są poprzedzone czynem i to czynem tak jednoznacznym, nie budzącym żadnej wątpliwości, że chodzi o postawę służby wobec siebie nawzajem. Tego gestu uczniowie nigdy nie zapomną. Pan Jezus przemawia, odwołując się do wszystkich zmysłów, jak najlepszy pedagog. Jan Ewangelista zapisał te słowa dla nas, abyśmy w kontaktach z innymi ludźmi przypominali je sobie i abyśmy w każdej spotkanej osobie widzieli Tego, którego On posłał. Do takiego zachowania Pan Jezus dołącza obietnicę: „będziecie błogosławieni, gdy według tego czynić będziecie”. Błogosławieni, znaczy szczęśliwi.