Komentarze do czytań - Czwartek, III Tydzień Wielkiego Postu

komentarze Bractwa Słowa Bożego,
autor: ks. Mateusz Oborzyński

Pierwsze czytanie: Jr 7, 23-28

Słowa Boga, przekazane przez proroka Jeremiasza, brzmią smutno i fatalistycznie. Izraelici złamali przymierze z Najwyższym, nie usłuchali i nie chcą słuchać głosu Jego proroków. Patrząc wstecz, okazuje się, że współcześni Jeremiaszowi stali się jeszcze gorsi od swoich przodków, a pamiętajmy, że i w dawnych czasach Mojżesz i prorocy nie szczędzili rodakom słów krytyki. Czy zatem nie ma uzdrowienia? Gdy spojrzy się na Księgę Jeremiasza jako całość, widać nadzieję. W 31 rozdziale swego dzieła prorok zapowiada Nowe Przymierze, które Bóg zawrze z ludźmi, skutkiem którego człowiek będzie miał Prawo Boże wypisane w swoim sercu i wszyscy, od najmniejszego do największego, poznają Boga. Ten związek między Bogiem a ludźmi nigdy nie będzie złamany. Owo Przymierze zrealizował Pan Jezus swoją Męką, Śmiercią i Zmartwychwstaniem, a dokonuje się ono w naszym jestestwie mocą Ducha Świętego. To On uzdalnia nas do miłości Boga i bliźniego. Gdy opieramy się na własnych siłach, to wpadamy w kołowrót naszych grzechów, tak jak Izraelici, gdy zaś ufamy Duchowi Świętemu, przez modlitwę i sakramenty, to przyoblekamy nowego człowieka, jak ujął to św. Paweł w Liście do Efezjan, stworzonego według Boga, w sprawiedliwości i prawdziwej świętości (Ef 4, 24).

Psalm responsoryjny: Ps 95, 1-2. 6-7c. 7d-9

Psalm 95 wzywa do zbiorowego oddawania czci Bogu. Był on wykorzystywany w Świątyni Jerozolimskiej, gdzie lewici wzywali przybywających do uwielbienia Pana Boga. Jednocześnie psalm ten spogląda wstecz, na historię Izraela, wskazując negatywne przykłady, których nie wolno naśladować, mianowicie o zatwardziałości serca i kuszeniu Boga przez ludzi w Massa i Meriba. Tam właśnie Izraelici wędrujący przez pustynię wystawiali Boga na próbę, żądając wody. Żądali, nie prosili. Pamiętajmy, że w buncie i żądaniach nie ma miłości. Często jest tak, że nie otrzymujemy od Boga czegoś, o co prosimy, czasami przychodzą ciężkie doświadczenia, które rodzą frustrację. Odpowiedzią na to nie jest wylewanie złości na Pana Boga, ale uwielbienie Go, uwielbienie, które może przyjść czasami pomimo bólu. Święty Jan Chryzostom, biskup Konstantynopola z IV/V wieku, doświadczył takiego ciężkiego doświadczenia. Bronił moralności przeciw zakusom dworu cesarskiego. Został usunięty z urzędu i skazany na wygnanie. Jego ostatnie słowa przed śmiercią brzmiały: Bogu za wszystko niech będą dzięki. Potrafił zajrzeć za zasłonę tych wydarzeń i we wszystkim zobaczyć Łaskę Boga. Zatem lekiem na trudne chwile nie jest złość, ale uwielbienie.

Ewangelia: Łk 11, 14-23

Kto nie jest ze Mną, jest przeciwko Mnie. Gdy skonfrontujemy te słowa z innymi wypowiedziami Pana Jezusa w Ewangeliach, znajdziemy pewną sprzeczność, mianowicie w Ewangelii według świętego Marka, w scenie, gdy Święty Jan Apostoł mówi Jezusowi o pewnym człowieku, który nie chodzi z nimi, a mimo to wyrzuca złe duchy w imię Chrystusa. Pan Jezus odpowiedział wtedy: Zostawcie go. Kto bowiem nie jest przeciwko nam, ten jest z nami. Ważny dla zrozumienia obu tych wypowiedzi jest kontekst. W tym drugim przypadku ów człowiek czynił prawdziwe dobro i to w Imię Zbawiciela. Być może nie poznał dobrze Chrystusa i dlatego nie dołączył do uczniów, ale rozszerzał Królestwo Boże. Sytuacja z Ewangelii Łukasza jest zupełnie inna. Faryzeusze z zazdrości dyskredytują cuda Jezusa, tłumacząc je mocą diabelską. Inni z kolei chcą wystawiać Jezusa na próbę. Oni nie są z Jezusem, ale nawet nie stoją neutralnie z boku, oni przeszkadzają i dlatego są przeciwko Niemu. Gdy człowiek czyni dobro ze szlachetnej pobudki, to nawet nie będąc chrześcijaninem, nieświadomie wypełnia Wolę Pana Jezusa. Gdy zaś czynimy zło, to możemy się nazywać chrześcijanami, ale tak naprawdę zaprzeczamy Chrystusowi. Ważna jest intencja rozumnego serca, z jaką coś się czyni.