Komentarze do czytań - Czwartek, I Tydzień Wielkiego Postu

komentarze Bractwa Słowa Bożego,
autor: Klementyna Pawłowicz-Kot

Pierwsze czytanie: Est 4, 17k. l-m. r-u

W dzisiejszym fragmencie Pisma Świętego spotykamy Esterę, królowę, a więc kobietę o znaczącej pozycji społecznej, która zostaje postawiona przed nieuniknionym wyborem: zaryzykować własne życie, by ratować swój lud czy ratować własne życie, ryzykując zagładę ludu? Bez wahania i stanowczo Estera wybiera pierwsze rozwiązanie i w obliczu niebezpieczeństwa powierza siebie i losy Izraela w ręce Boga. Zwraca się do Niego jako jedynego wspomożyciela.

Czy była samotna? Miała męża, który ją kochał i opiekuna, a jednak jej słowa pokazują prawdę o tym, że w głębi siebie, zawsze jesteśmy samotni i jedynie Bóg może tę samotność wypełnić.

Godny podkreślenia jest również fakt jej wychowania religijnego. Być może opisana sytuacja była najważniejszym momentem w jej życiu i Estera posiadała mocny fundament wiary, który utrzymał ją w chwili próby.

Warto zapoznać się z całą księgą, by zobaczyć, że Estera wraz z bohaterkami przedstawionymi w innych księgach Biblii, min., Judytą, Rut, ale przede wszystkim z Maryją, które przy całej swej cichości, pokorze i kobiecym pięknie, powierzając się Bogu, otrzymały mądrość, siłę i moc wpływania na losy świata.

Psalm responsoryjny: Ps 138, 1b-2a. 2b-3. 7e-8

Jesteśmy dziełem Stwórcy i w tej prawdzie wraz z psalmistą możemy pokładać nadzieję, że Bóg będzie nas słuchał i ze wszech miar obdarowywał. Z poczucia wdzięczności za Jego dobroć i wierność niech się w nas rodzą słowa gorącej i autentycznej modlitwy. By nigdy nie stały się niedzielnym obowiązkiem.

Ewangelia: Mt 7, 7-12

Jezus zachęca nas, żeby z wytrwałością prosić Boga o wszelkie dobro i zapewnia, że będziemy wysłuchani ze względu na Jego Ojcowską miłość.

Dobro, o które prosimy Ojca, przepływa przez każdego nas. A więc to, kim jesteśmy i co robimy dla siebie wzajemnie, ma znaczenie. Ta refleksja budzi, czy powinna budzić, odpowiedzialność za wszystko, co robię, każde słowo, gest i zachęcać do nieustannego kształtowania sumienia.

Otwartość na to, co się wokół dzieje, na wydarzenia i osoby, uwrażliwia na to, co Bóg przynosi także dla mnie. Czasami jest to miłe spotkanie, piękno czy jakiekolwiek dobro, które potrafię zauważyć. Niekiedy to, co się wydarza, wydaje się porażką lub wręcz katastrofą, ciężarem nie do udźwignięcia. Wtedy szczególnie potrzebujemy osób, przez które Bóg przelewa swoją miłość.