29 marca
piątek
Wiktoryna, Helmuta, Eustachego
Dziś Jutro Pojutrze
     
°/° °/° °/°

W Powszechnym bez katharsis

Ocena: 0
2506

Teatr Powszechny w Warszawie przyzwyczaił nas już do dziwnych propozycji scenicznych. Dwa lata temu na jego deskach młodzież mogła oglądać, jak wśród wulgaryzmów i agresywnych zachowań między dwiema licealistkami wykluwa się relacja homoseksualna.

fot. Monika Odrobińska/Idziemy

Od kilku dni wystawiana jest „sztuka” zatytułowana „Gniew”. Cudzysłowu używam za reżyserką Małgorzatą Wdowik, która woli mówić o performansie. Rzeczywiście, scena i widownia się przenikają. Widzowie są świadkami, jak budzi się gniew i co jest jego przyczyną. – Gniew to zdrowa reakcja na przekraczanie naszych granic – mówi reżyserka, która woli nie różnicować emocji na dobre i złe. I zgodzi się z nią pewnie większość psychologów.

– „Gniew” to część mojego tryptyku poświęconego także strachowi i wstydowi. Poprzednio przyglądałam się dziewczęcej naturze strachu, teraz zainteresowała mnie chłopięcość. Walczę tu ze stereotypem męskiego gniewu utożsamianego z agresją. Gniew bez przemocy jest możliwy – on jest potrzebny do obrony własnego terytorium, do stawiania granic – wyjaśnia. Wszystko dobrze, sęk w tym, jak reżyserka tłumaczy to, dlaczego w spektaklu biorą udział wyłącznie chłopcy i mężczyźni: – My kobiety, podobnie jak mniejszości queerowe, mamy gniew w sobie „przerobiony”; gniew męski, budujący męską tożsamość, wciąż jest nierozpoznany. Chcę pokazać, że w gniewie mężczyźni są razem z kobietami i środowiskami queerowymi.

Jeśli reżyserka chce odczarować gniew, to po co miesza w to środowiska queerowe? Czy już naprawdę bez tzw. poprawności politycznej, tyczącej się jednak tylko wybranych środowisk, nie sposób wypromować żadnego produktu artystycznego na miarę „oświeconej” części społeczeństwa?

Wdowik ma rację, że emocji nie należy wypierać, ale trzeba być z nimi w kontakcie, i jej spektakl ma mieć właśnie taki wydźwięk terapeutyczny. Jednak na pytanie, czy widz wyjdzie z niego z uczuciem katharsis, przyznaje, że chodzi raczej o akceptację emocji, niż o uwolnienie napięcia, jakie ona wywołuje. – Spektakl jest i dla dorosłych, i dla dzieci, bez ograniczeń wiekowych – dodaje, zapraszając do świata smutku, depresji, krzyku i izolacji, będących udziałem bohaterów jej spektaklu. Czy w kontekście rosnących przypadków agresji uczniów, kończących się czasem agresywną odpowiedzią ze strony nauczyciela, nie byłoby rozsądniej sztuką rozładowywać trudne emocje, a ich rozkładanie na czynniki pierwsze zostawić jednak specjalistom?

 

Teatr Powszechny w Warszawie. Scena Mała. „Gniew”. Reżyseria Małgorzata Wdowik. Premiera 21 września

PODZIEL SIĘ:
OCEŃ:

Absolwentka polonistyki i dziennikarstwa na Uniwersytecie Warszawskim, mężatka, matka dwóch córek. W "Idziemy" opublikowała kilkaset reportaży i wywiadów.

- Reklama -

DUCHOWY NIEZBĘDNIK - 29 marca

Wielki Piątek
Dla nas Chrystus stał się posłusznym aż do śmierci, i to śmierci krzyżowej.
Dlatego Bóg wywyższył Go nad wszystko i darował Mu imię ponad wszelkie imię.

+ Czytania liturgiczne (rok B, II): J 18, 1 – 19, 42
+ Komentarz do czytań (Bractwo Słowa Bożego)

ZAPOWIADAMY, ZAPRASZAMY

Co? Gdzie? Kiedy?
chcesz dodać swoje wydarzenie - napisz
Blisko nas
chcesz dodać swoją informację - napisz



Najczęściej czytane artykuły



Najwyżej oceniane artykuły

Blog - Ksiądz z Warszawskiego Blokowiska

Reklama

Miejsce na Twoją reklamę
W tym miejscu może wyświetlać się reklama Twoich usług i produktów. Zapraszamy do kontaktu.



Newsletter