Sztormowa przemiana

Jednak jest to obraz w pewnym sensie ciekawy tematycznie, przepełniony tragikomicznymi i satyrycznymi scenami. Problem w tym, że satyra na snobistycznych europejskich bogaczy ma tu charakter wtórny, utwór ten bowiem można potraktować jako zbiór pełnych czarnego humoru scen, jakby żywcem wyjętych z wielu klasycznych dzieł o podobnej tematyce.

Reżyser Ruben Ostlund już drugi raz został wyróżniony Złotą Palmą w Cannes. Przed kilku laty nagrodzono go za film „The Square”, satyrę na międzynarodowe środowisko menedżerów, kuratorów i artystów tzw. dekadenckiej współczesnej sztuki. W filmie „W trójkącie” satyra ma o wiele szerszy charakter, dotyczy bowiem ludzi mających wielki wpływ na życie społeczne i ważne dziś ideologie.

Model Carl i modelka Yaya, para popularnych celebrytów, zostają przez sponsorów skierowani na wycieczkę luksusowym statkiem. W rejsie uczestniczą bajecznie bogaci, podejrzani przemysłowcy, właściciele międzynarodowych firm handlowych, m.in. rosyjski kapitalista i pysznie ukazana para brytyjskich handlarzy bronią, którą sprzedają w imię – jak mówią – szerzenia na świecie demokracji! Całe to towarzystwo świetnie się bawi – do czasu, gdy podczas balu kapitańskiego na morzu wybucha wielki sztorm.

Choroba morska i panika powodują epidemię niestrawności i koszmarną katastrofę. Stoicki spokój zachowuje tylko wiecznie pijany kapitan, deklarujący się jako amerykański komunista, przepełniony pogardą dla bogaczy i władz USA. Drugoplanową rolę kapitana, godną Oscara, wspaniale zagrał hollywoodzki gwiazdor Woody Harrelson.

Akcja filmu kończy się zatonięciem statku, a grupa ocalałych rozbitków wraz ze wspomnianą parą modeli ląduje na tajemniczej wyspie. Z ludzi wychodzą wówczas niemal zwierzęce instynkty.

Reżyser filmu nawiązuje tu do takich klasycznych obrazów, jak „Titanic” Camerona (także wcześniejszych pozycji o słynnej katastrofie) oraz „A statek płynie” Felliniego, czyli symbolicznych dzieł o końcu naszej cywilizacji. Tyle tylko, że bohaterowie „W trójkącie” wydają się wielce niesympatyczni, jeśli nie odstręczający. Trudno ich więc traktować jako przedstawicieli jakiejś cywilizacji, nawet upadającego Zachodu. Nie można na ekranie kogokolwiek polubić, autor wszystkie postacie ukazał w sposób typowo darwinistyczny, redukując ich życie duchowe niemal do zera.

Taki oto film spodobał się jury festiwalu w Cannes. Tamtejszemu snobistycznemu towarzystwu, zebranemu na Lazurowym Wybrzeżu, zaimponowała błyskotliwa, lecz powierzchowna i wtórna społeczna satyra na bogaczy. Ciekawe jednak, czy jury i bywalcy festiwalu odnieśli taką satyrę do siebie. Nie od dziś wiadomo, że Cannes uwielbia tematykę społeczną, ukazywaną często w pokazywanych tam filmach w stylu socrealistycznym, niemal lewackim. Mamy tu więc istny paradoks współczesnego, tzw. ambitnego, festiwalowego kina.

„W trójkącie” („Triangle of Sadness”), Szwecja – Wielka Brytania – Francja – Niemcy, 2022. Scenariusz i reżyseria – Ruben Ostlund. Wykonawcy – Harris Dickinson, Charlbi Dean, Woody Harrelson i inni. Dystrybucja – Gutek Film