Szlachetność mimu

Ministerstwo kultury bowiem dosłownie w ostatniej chwili zdecydowało się nieco dofinansować wydarzenie. Organizatorom udało się jednak zaprosić trzy zespoły zagraniczne: z Francji, Hiszpanii i Niemiec/Rosji oraz włączyć do programu składankę etiud „Wieczór współczesnej pantomimy”.

Pantomima jest sztuką szlachetną, wymaga bowiem wielkiego kunsztu aktorskiego, aby emocje, wzruszenia i idee przekazywane były za pomocą ruchu i ekspresji mimicznej, bez słów. Współcześni mimowie korzystają z bogatych tradycji teatrów ulicznych, ogródkowych, commedii dell’arte, opery buffo, klownady cyrkowej, a także współczesnych osiągnięć pantomimy, np. w filmowej burlesce, we Wrocławskim Teatrze Pantomimy i w dorobku Marcela Marceau.

Najciekawszym spektaklem festiwalu okazał się „Ostatni clown na ziemi” rosyjsko-niemieckiego Teatru Derevo z Drezna. Anton Adasinsky, dyrektor artystyczny teatru, w spektakularnej solowej impresji aktorsko-mimicznej zmagał się z przejściem na symboliczną drugą stronę życia/przestrzeni/zaświatów (?). Kolejne próby bohatera układały się w niezwykłą podróż, która zmierzała ku wyborowi dobra lub zła. Ważną rolę odgrywała scenografia i kolejne pojawiające się przedmioty, z którymi walczył bohater.

Artyści francuskiego Compagnie Mangano-Massip (uczniowie Marcela Marceau) pokazali spektakl „Remanence”, w którym czworo bohaterów, poprzez nawiązywanie do symboli kultury europejskiej, zmagało się z problemami i barierami egzystencjalnymi. Z kolei w przedstawieniu „Every Memory Has a Song” hiszpańskiego teatru Mai Rojas and The Sculptors of the Air Company troje mimów z towarzyszem muzyków zaprezentowało wizję ludzkich wspomnień w stylu muzycznego teatru pantomimicznego.

Dobrze się stało, że tegoroczny festiwal, mimo skromnego budżetu, doszedł do skutku, co pozwala zachować ciągłość tej fascynującej imprezy.

Teatr na Woli w Warszawie, XVIII Międzynarodowy Festiwal Sztuki Mimu, 9-17 czerwca