Słodki koniec iluzji

Aktorka otrzymała za tę kreację nagrodę na festiwalu kina niezależnego w Sundance. Utwór wydaje się ważny ze względu na temat: kumulują się w nim problemy współczesnej Europy – imigracja, terroryzm, zagrożenie demokracji i wolności. Jakie jednak wnioski stąd płyną?

Bohaterką filmu jest zamieszkała w etruskim miasteczku Volterra pochodząca z żydowskiej rodziny (nie określa się, z jakiej, czy z komunistycznej?), urodzona w 1955 r. poetka Maria Linde, laureatka literackiej Nagrody Nobla. Od czasu emigracji z Polski w stanie wojennym zadomowiła się w Toskanii, mieszka z mężem w domu na wzgórzu, kontemplując liberalny i wygodny styl życia, ciesząc się szacunkiem otoczenia.

Wkrótce jednak atmosfera zaczyna się zagęszczać. Młody, przystojny emigrant z Egiptu, Kopt, właściciel sklepu mięsnego, okazuje się dla bohaterki kimś więcej: pewna siebie i arogancka Maria wikła się z nim w romans. Wkrótce w Rzymie dochodzi do dokonanego przez islamistów zamachu terrorystycznego, co wywołuje poruszenie w całych Włoszech. Poetka, nagle potępiana za romans „z Arabem”, na uroczystości nadania jej honorowej nagrody przez władze Volterry wygłasza szokującą mowę, w której oskarża Europę o wywołanie kryzysu demokracji, tradycyjnego humanizmu i liberalnych wartości. Słowa noblistki wywołują zainteresowanie międzynarodowych mediów z uwagi na ich ostrość, ale także, co ciekawe, ze względu na niejasność konkluzji.

Maria, słusznie krytykując Europę, posługuje się frazesami. Nie odnosi się do genezy imigracji i terroryzmu islamskiego, nie mówi też nic o powrocie do tożsamości europejskiej z jej chrześcijańskimi korzeniami. Staje się więźniem swoich liberalnych poglądów, co widzimy w symbolicznym zakończeniu.

„Słodki koniec dnia” (Dolce fine giornata), Polska, 2018. Reżyseria: Jacek Borcuch. Wykonawcy: Krystyna Janda, Katarzyna Smutniak, Vincent Riotta, Antonio Catania, Robin Renucci, Lerenzo de Moor, Mila Borcuch i inni. Dystrybucja: Next Film. Premiera: 10 maja