Na scenie zadebiutowała w 1949 roku w Gdańsku tytułową partią w „Halce” Stanisława Moniuszki. W latach 50. XX wieku była gwiazdą Opery Warszawskiej. Występowała w operach Moniuszki oraz w ważnych rolach w dziełach klasyków opery europejskiej: „Tosce” Pucciniego, „Eugeniuszu Onieginie” Czajkowskiego, „Aidzie”, „Turandocie” i „Nabucco” Verdiego, „Holendrze tułaczu” i „Lohengrinie” Wagnera. Była wówczas laureatką kilku konkursów wokalnych, m.in. we Włoszech. Po odejściu w 1962 roku z Opery Warszawskiej występowała gościnnie w wielu teatrach i dawała recitale w Polsce i za granicą, m.in. Stanach Zjednoczonych. Po studiach na wydziale reżyserii w warszawskiej Szkole Teatralnej zajęła się realizacją swojej największej pasji – popularyzacji oper Stanisława Moniuszki. Dzięki temu weszła do historii polskiej opery.
Udało jej się przełamać niechęć dyrekcji wielu światowych teatrów operowych, choć niestety nie największych scen, do wystawiania utworów ojca polskiej opery. „Halkę” zrealizowała na Kubie, w Turcji, Japonii, Brazylii, Meksyku, Rosji i innych krajach. Wbrew przeciwnościom – bo miała w tej sprawie wielu wrogów – w 1992 roku założyła Międzynarodowy Festiwal im. Stanisława Moniuszki w Kudowie Zdroju, a później Międzynarodowy Konkurs Wokalny im. Stanisława Moniuszki w Teatrze Wielkim w Warszawie, który odbywa się co trzy lata. „Moniuszko urządził mi życie, stał się moim leitmotivem, moją siłą. Ale oddałam mu dług, reklamując jego muzykę na całym świecie. «Halka» stała się moim orężem nie tylko artystycznym. Bo «Halką» uczyłam innych miłości i przebaczania. Pokazywałam Polaków jako naród, który w cierpieniu umie wybaczać” – mówiła Maria Fołtyn. Wkład tej wybitnej śpiewaczki i animatorki życia muzycznego w rozwój wykonawstwa i rozkwit popularności twórczości Moniuszki na całym świecie jest nieoceniony.
Mirosław Winiarczyk |