François-Honoré-Georges Jacob-Desmalter, Komoda, 1810, mahoń, marmur, brąz złocony,
Fot. © Réunion des musées nationaux – Grand Palais (domaine de Compiegne) / Jean Schormans
Fot. © Réunion des musées nationaux – Grand Palais (domaine de Compiegne) / Jean Schormans
Na ekspozycji znajdujemy ponad sto dzieł sztuki wypożyczonych z muzeów i kolekcji francuskich, m.in. z Luwru i Wersalu. Prezentowane są obrazy, rzeźby, zastawy stołowe, meble − w tym biurko Napoleona − i stroje, włącznie z suknią cesarzowej Józefiny.
Epokę napoleońską znamy w Polsce przede wszystkim z licznych wojen, także z udziałem polskich żołnierzy. Polacy wszak wiązali z Napoleonem nadzieje na odzyskanie niepodległości, co tłumaczyło obecny w Polsce kultu cesarza. Mniej znane są natomiast osiągnięcia francuskiej sztuki tamtego okresu. Polityka kulturalna Napoleona, jeśli można użyć takiego sformułowania, polegała na tworzeniu własnego mitu i sławieniu wielkości Cesarstwa. Autorzy ówczesnych dzieł nawiązywali do osiągnięć wcześniejszego klasycyzmu i stylu monumentalnej sztuki antycznej – greckiej i rzymskiej. Wystawa stanowi przegląd osiągnięć ówczesnych artystów, których dziś nazwalibyśmy dworskimi. Wśród nich są dzieła architektów, rzeźbiarzy, złotników i malarzy, w tym także obrazy Jacques’a Louisa Davida. Świadczy to o wielkiej różnorodności sztuki tamtego okresu, przenikającej do wielu krajów europejskich. Wystawa potrwa do 13 grudnia. Towarzyszą jej liczne imprezy, spotkania i wykłady promocyjne.
Antoine-Denis Chaudet, Popiersie Napoleona I, po 1804,
Fot. © Zamek Królewski w Warszawie – Muzeum / Andrzej Ring / Lech Sandzewicz
Mirosław Winiarczyk |