– Dzielili się nie tylko swoją twórczością, ale również swoim doświadczeniem. To były konfrontacje ludzi, którzy wyszli już z nałogu, z ludźmi, którzy mają jeszcze problem. Stanisława Celińska właśnie u nas, w Morzysławiu, po raz pierwszy publicznie w kościele opowiadała o swoich doświadczeniach, podobnie Zenon Laskowik, pierwszy raz dawał świadectwo o uzależnieniu. Postępowaliśmy według zasady, którą głosi ks. prałat Władysław Zązel: „daj pan przykład, a nie wykład”. Przykład bardziej przemawia, ponieważ jest doświadczeniem osobowym – wyjaśnia ks. Śmigiel. – Równie ważną grupą odbiorców są osoby współuzależnione, które rozbijają w sobie uczucia trudne, tzn. lęk, poczucie wstydu. Alkoholizm zamyka, tworzy barierę: „lepiej o tym nie mówić”. Ludzie w przestrzeni kościoła widzą, że o problemach uzależnień można mówić, nie trzeba się tego wstydzić.
Projekt z biegiem czasu rósł w publiczność i ewoluował. Przychodzili sąsiedzi, rodzina, ludzie, którzy nigdy nie pili, ale formuła spotkań okazała się dla nich interesująca.
Kinga i Irek Głykowie, fot. Patryk Koszela
– Po roku zauważyliśmy, że mamy do czynienia nie tylko z uzależnionymi, ale z i ludźmi, którzy mają czasem problem z trzeźwością, wcale nie pijąc. Nie są narkomanami, alkoholikami czy seksoholikami, a mają problem z dystansem. Po tych spostrzeżeniach zrodził się kolejny etap naszego projektu: spotkania dedykowaliśmy wszystkim, którzy nie mogą nabrać dystansu do siebie, do rodziny, do polityki czy do obowiązków zawodowych. Okazało się, że większość ludzi ma z tym problem. Nie musimy pić, żeby myśleć „po pijanemu” – tłumaczy Anna Wysocka.
– Problem trzeźwości nie jest przypisany do substancji odurzających. Jest to nieumiejętność radzenia sobie w sferze emocji i uczuć – stąd nietrzeźwa reakcja, nietrzeźwy sposób myślenia. To sytuacja, w której człowiek nie jest spójny: inaczej myśli, inaczej mówi i inaczej działa. Ten pomysł bardzo spodobał się artystom, dla wielu te problemy były bliskie – zauważa ks. Śmigiel.
Wzajemne wsparcie
Odbiorcy projektu „Trzeźwienie przez kulturę” bali się upublicznienia. – Łamaliśmy powoli ich strach – żeby mnie nie posądzono, że jestem uzależniony. Bo uczestnicy naszych spotkań byli nawet zaczepiani na ulicy pytaniem: „Czy ty masz problem z alkoholem?”. Dopiero później ludzie zrozumieli, że tu nikt nie jest stygmatyzowany, a publiczność jest różnorodna i wspiera siebie nawzajem – cieszą się organizatorzy.
Co więcej, ci, którzy nie mieli do czynienia z uzależnieniami, wysłuchując homilii ks. Pawła, uczestnicząc regularnie w projekcie, podejmują decyzję modlitwy w intencji uzależnionych, nawet ekspiacyjnej. To ogromnie ważne dla autorów projektu.
Spotkania mają stałą publiczność, ale przybywają wciąż nowe osoby. – Ludzie wiedzą, że mogą przyjść w ostatnią niedzielę miesiąca i spędzą z nami wartościowy czas. Nasza publiczność zasługuje na dojrzałych, mądrych i dobrych artystów. Na przykład przyjechał do nas Krzysztof Ścierański, znakomity jazzman, i zagrał z kilkunastoma gitarami koncert niemal symfoniczny. Piotr Matczuk był z widowiskiem „Piramidy”, a Robert Kanaan, kompozytor muzyki filmowej i teatralnej, zauroczył wszystkich muzyką ilustracyjną. To projekt, który pozostawia ślad. Po występie odbywają się zawsze spotkania z artystami, którzy chętnie rozmawiają z publicznością.
– Słyszymy, że ludzie po takich spotkaniach czują się lepiej, napełnieni są nową nadzieją. W psychologii nazywa się to wzmacnianiem. Dlatego zależy nam, by przyjeżdżali najlepsi – podkreśla ks. Śmigiel. – Przy organizacji „Tryptyku” doświadczyliśmy fizyczności Pana Boga, i tak samo jest przy projekcie „Trzeźwienie przez kulturę”. Bóg daje nam siłę i determinację, choć bywa bardzo ciężko, bo organizacja wydarzeń wymaga dużego nakładu pracy. Jest to projekt społeczny i deficytowy, ale traktujemy go jako służbę bliźniemu! Takie projekty są dla pasjonatów – mówi Anna Wysocka.
Co? Gdzie? Kiedy?
