Moniuszko i Fredro w jednym

Pierwszą część, „Opowieść sarmacką”, zrealizowano do poematu muzycznego „Bajka” Moniuszki. Emil Wesołowski na podstawie zapisów telewizyjnych zrekonstruował głośne przedstawienie baletowe wybitnego choreografa Conrada Drzewieckiego z 1975 r. inspirowane „Zemstą” Fredry. Ta arcypolska komedia zabłysła teraz krwistymi postaciami Cześnika, Rejenta, Papkina, Klary i Wacława, które zostały wyraziście ukazane i skontrastowane przez tancerzy Polskiego Baletu Narodowego. Dynamiczna choreografia Drzewieckiego i Wesołowskiego została oparta na klasyce baletowej uzupełnionej układami tańca modern. Autorzy w błyskotliwym scenicznym skrócie oddali styl i charakter komediowego oryginału.

Drugą część zrealizowano do muzyki zapomnianego baletu „Na kwaterunku” Moniuszki. Inscenizatorka Anna Hop wybrała drogę swobodnej interpretacji baletowej komedii „Mąż i żona” Fredry. Zgodnie z współczesną modą przeniosła akcję do połowy XX w., uzupełniając Moniuszkowską muzykę wstawkami jazzowymi. Ten zbiór luźno powiązanych miniaturek tanecznych można by skrócić, przez co nabrałby dynamiki. W wyniku zmian inscenizacyjnych małżonkowie Elwira i Wacław, przyjaciel domu i kochanek Elwiry Alfred oraz pokojówka Justyna bardziej przypominają bohaterów współczesnych telewizyjnych seriali i programów rozrywkowych niż Fredry. Na koniec zaś zgotowano widzom niespodziankę w stylu gender: po wyjaśnieniu scenicznych intryg miłosnych kochankami okazują się Wacław i Alfred.

Teatr Wielki – Opera Narodowa w Warszawie. Wieczór baletowy „Fredriana”. Muzyka: Stanisław Moniuszko. „Przypowieść sarmacka”. Choreografia i reżyseria: Conrad Drzewiecki. Odtworzenie i realizacja: Emil Wesołowski. „Mąż i żona”. Libretto, choreografia i reżyseria: Anna Hop. Polski Balet Narodowy. Dyrygent: Piotr Staniszewski. Premiera: 6 kwietnia