Jaka asymilacja?

Takich obrazów produkuje się we Francji coraz więcej, zapewne z uwagi na dramatyzm sytuacji nad Sekwaną (wystarczy przyjrzeć się dyskusji o strojach kąpielowych muzułmanek!). Film „Mając 17 lat” w reżyserii wybitnego reżysera André Techine’a można zaliczyć do gatunku dramatu obyczajowego z podtekstami społecznymi. Francuski reżyser od dawna realizował utwory z pogranicza dramatów obyczajowych, psychologicznych i sensacyjnych, nasyconych mrocznymi klimatami i emocjami. W „Mając 17 lat” pozostał wierny swojemu stylowi i podejmowanym tematom.

W filmie pojawił się jednak wątek związany z sytuacją imigrantów z Afryki. Akcja rozgrywa się w górskiej miejscowości, w której do liceum chodzą Damien, syn miejscowej lekarki i oficera na zagranicznej misji, oraz czarnoskóry Tom adoptowany przez wiejską rodzinę. Dorastający chłopcy darzą się niechęcią, dochodzi między nimi nawet do bójek. Początkowo nie bardzo możemy się zorientować co do powodów tej niechęci. Czy chodzi o względy o podłożu rasistowskim, czy raczej o nierówną sytuację majątkową obu rodzin? A może przyczyn należy szukać w niepokojach i rywalizacji wieku dorastania? Relacje chłopców wyjaśniają się w momencie, kiedy matka Damiena zaprasza Toma do domu, bo jego adopcyjna matka jest chora. Wówczas ujawnia się prawdziwe tło relacji młodych bohaterów filmu.

Reżyser stawia na końcu wątpliwą tezę, że udana asymilacja imigrantów może się z powodzeniem odbywać także poprzez relacje młodych ludzi na tle tożsamości seksualnej, bez różnicy pochodzenia etnicznego. Tak więc mamy tu do czynienia z modnym dziś kinem, którego autorzy próbują rozpaczliwie i za wszelką cenę pozytywnie ukazywać możliwości asymilacji imigrantów za cenę nachalnego propagowania tzw. kultury gender.

„Mając 17 lat” („Quand on a 17 ans”), Francja, 2016. Reżyseria: Andre Techine. Wykonawcy: Sandrine Kiberlain, Kacey Mottet Klein, Corentin Fila i inni. Dystrybucja: Aurora Films

Mirosław Winiarczyk fot. Roger Arpajou Idziemy nr 38 (572), 18 września 2016 r.