Bracia ratują barany

Niektóre z nich, szczególnie dramaty sensacyjne, wydają się po prostu kopiami amerykańskich utworów sensacyjnych z domieszką mrocznych klimatów skandynawskich, wziętych z tradycji tamtejszej literatury, dramatu i kina. Natomiast kameralne obrazy obyczajowe poświęcone są najczęściej postaciom z marginesu, różnym nieudacznikom, frustratom, bezrobotnym itd. Nakręcone w północnych terenach Islandii, Norwegii i Szwecji filmy wyróżniają się jednak pięknymi zdjęciami surowej przyrody.

Tak jest w przypadku komediodramatu „Barany. Islandzka opowieść”, zrealizowanego w odległej, mroźnej wiosce na północy Islandii. Ludzie żyją tam od dziesięcioleci w rytmie zmieniających się pór roku, zgodnie z tradycyjnymi obyczajami. Ich głównym źródłem utrzymania była od zawsze hodowla owiec. Bohaterami filmu są dwaj starzy bracia, od lat skonfliktowani. Połączy ich nagle dramat całej wspólnoty: groźna epidemia owiec, w wyniku której władze sanitarne zmuszone są uśmiercić całe stado. Zagrożone są ulubione barany braci. Autorzy filmu ukazują dziwną grę, jaką rozpoczynają skonfliktowani bracia, aby uratować swoją trzodę. Dopiero końcowy dramat wyzwala w nich świadomość, że wraz z pogromem owiec kończy się epoka, w której miejscowi pasterze żyli w zgodzie z naturą i w emocjonalnych związkach ze swoimi zwierzętami.

Twórcy filmu składają więc w pewnym sensie hołd odchodzącemu światu północnych wiosek islandzkich. Nastrój filmu kreują efektowne zdjęcia mroźnej wioski. Szczególne wrażenie robią końcowe sceny nocnej zamieci w górach, dokąd trafili bracia. Okazuje się, że w malutkiej kinematografii islandzkiej zdarzają się filmy ciekawe ze względu na treść i formę, a przy tym autentycznie przejmujące.

„Barany. Islandzka opowieść” („Hrutar”). Islandia, 2015. Scenariusz i reżyseria: Grimur Hakonarson. Wykonawcy: Sigurour Sigurjonsson, Theodor Juliusson, Charlotte Boving i inni. Dystrybucja: Gutek Film

Mirosław Winiarczyk fot. Gutek Film Idziemy nr 8 (542), 21 lutego 2016 r.