Zaadoptuj nas

Akcja AdoMiS, czyli Adoptuj Misyjnych Seminarzystów, organizowana przez Papieskie Dzieła Misyjne, ruszyła na nowo 1 października 2014 r. Może i Ty zechcesz do niej dołączyć? „Wybrałem ten sposób życia, ponieważ naprawdę czuję w głębi serca, że zostałem wezwany przez Boga, aby służyć Mu jako kapłan. Chcę oddać moje życie Bogu jako dziękczynienie za wszystko, co dla mnie uczynił przez całe moje życie. Z całego serca chcę służyć Bogu i Jego ludowi z jasną i żywą wiarą, nadzieją i miłością” – wyznaje kleryk z Seminarium Ducha Świętego w Bomanie na Papui-Nowej Gwinei.

W tym seminarium do kapłaństwa przygotowywało się w tym roku 55 kleryków z 18 diecezji. „Choć w różnych diecezjach wygląda to nieco inaczej, generalnie można przyjąć, że 10-letnia formacja kapłańska składa się z 2 lat przygotowawczych, 3 lat studiów religii i filozofii, roku formacji duchowej, roku formacji pastoralnej i – na zakończenie – 3 lat studiów teologicznych. Po zakończeniu seminarium alumni w swojej diecezji odbywają przygotowanie do święceń diakonatu, a następnie święceń kapłańskich” – napisał ks. Jacek Tendej CM, od stycznia rektor papuaskiego seminarium, który przybył tam z Piekar koło Krakowa. „Większość naszych chłopców pochodzi z małych, odciętych od świata wiosek. Ich powołanie do kapłaństwa narodziło się zazwyczaj w wyniku spotkania z księdzem misjonarzem, który był dla nich prawdziwie alter Christus. Klerycy – chociaż zdarza się, że brak im wytrwałości – są bardzo gorliwi, żarliwie żyją przesłaniem Ewangelii; pragną naśladować Chrystusa i być w przyszłości dobrymi księżmi. Nam pozostaje tylko ich zachęcać i dopingować, niektórzy są [dopiero] drugim lub trzecim pokoleniem chrześcijan. To oni będą przyszłością Kościoła w Papui-Nowej Gwinei” – pisze ksiądz rektor.

Staramy się wiązać koniec z końcem, by godnie przeżyć kolejny dzień. Ciągle z nadzieją, że organizacje wspierające misje będą o nas pamiętać

„Urodziłem się 24 stycznia 1988 r. w Jérémie w bardzo praktykującej rodzinie chrześcijańskiej. Moi rodzice, obydwoje odpowiedzialni za grupy i chóry, przekazali mi wiarę, nauczyli mnie modlić się, szanować i kochać Kościół. Podczas Mszy Św., siedząc często przy mamie, byłem zawsze bardzo uważny i radosny. Najdrobniejszy gest księdza nie umykał memu spojrzeniu. Gorąco pragnąłem znaleźć się obok niego przy ołtarzu. Po mojej Pierwszej Komunii Świętej to marzenie nabrało konkretnych kształtów. W takiej atmosferze kiełkowało moje powołanie” – wyznaje kleryk z Wyższego Seminarium Duchownego Matki Bożej na Haiti.

„Wyższe Seminarium Duchowne na Haiti jest seminarium międzydiecezjalnym, pod patronatem Matki Bożej, z siedzibą w Port-au-Prince, stolicy kraju. Zostało zbudowane w latach 1954-1955, w celu formacji przyszłych kapłanów dla Kościoła na Haiti – napisał rektor – ks. Guy Boucicaut. W tym roku kształciło się w nim 286 seminarzystów, pochodzących z dziesięciu diecezji w kraju.

„Trzęsienie ziemi z 12 stycznia 2010 r. zniszczyło wszystkie budynki, w których zamieszkiwali seminarzyści (…). Przenieśliśmy seminarium w miejsce nieprzystosowane do przyjęcia ponad dwustu młodych ludzi. Ponad dwa lata – od marca 2010 r. do grudnia 2012 r. – spędziliśmy pod namiotami. Żyliśmy w dosyć trudnych warunkach: upał, komary, ulewny deszcz. Nie poddaliśmy się jednak, nie mogliśmy zrezygnować z formacji przyszłych sług Kościoła z powodu niepewnej sytuacji. Od stycznia 2013 r. seminarzyści mieszkają w domkach z blachy” – dodaje ksiądz rektor.

„Historia mojego powołania zaczęła się w dniu mojej decyzji pójścia do niższego seminarium (…). Nauczyłem się wtedy, kim jest ksiądz, czym jest jego życie w służbie dla innych i jego wizja świętości. Po 7 latach spędzonych w tym seminarium to już nie wiedza intelektualna mnie fascynowała, ale o wiele bardziej poznanie Boga – opowiada kleryk z Wyższego Seminarium Duchownego św. Jana Pawła II w Lomé w Togo.

Seminarium togijskie powstało w lutym 1982 r., a w bieżącym roku kształciło ponad 230 seminarzystów z różnych diecezji Togo, z Beninu, z Republiki Środkowoafrykańskiej i z Republiki Konga. Liczba powołań wciąż rośnie i w seminarium zaczęło brakować miejsca. Aby nie zamykać drzwi przed nowymi kandydatami, w 2008 r. otworzono dodatkowo Wyższe Filozoficzne Seminarium Międzydiecezjalne Benedykta XVI na północy kraju. Nadal jednak seminaryjne pomieszczenia w Lomé okazują się za małe.

Modlitwa

„«Proście Pana żniwa, żeby wyprawił robotników!». To znaczy: jest żniwo, ale Bóg chce posłużyć się ludźmi, aby zostało zaniesione do spichlerza. Bóg potrzebuje ludzi. Potrzebuje osób, które powiedzą: Tak, jestem gotowy stać się Twoim robotnikiem na żniwie, jestem gotowy pomóc, aby to żniwo dojrzewające w sercach ludzi mogło rzeczywiście znaleźć się w spichlerzach wieczności (…).

Powołanie wychodzące z serca Boga musi zawsze znaleźć drogę do serca człowieka. A właśnie po to, aby mogło dotrzeć do ludzkich serc, potrzebna jest także nasza współpraca” (Benedykt XVI, Bawaria, 14 września 2006 roku).

Rzeka powołań na togijskiej ziemi może po długich latach formacji wydać wielu kapłanów, dzięki którym „Jezus staje się ciągle obecny pośród ludzi naszych czasów, nawet w najbardziej oddalonych zakątkach ziemi” (Benedykt XVI). To samo dotyczy Papui-Nowej Gwinei i Haiti. Ci młodzi ludzie idący za głosem Pana są świadomi, że na swojej drodze potrzebują pomocy innych i są za nią wdzięczni.

„Pamiętajcie wszyscy, których serc dotknął Bóg i którzy towarzyszyliście mi w ten czy inny sposób, że jestem waszym sługą w Chrystusie. Niech Bóg błogosławi wasze serca za moralne, duchowe i finansowe wsparcie na początku mojej seminaryjnej formacji. Niech Bogu Ojcu Wszechmogącemu będzie wszelka chwała i cześć. Dobry Bóg kształtował, formował i przygotowywał mnie przez tych ludzi. Modlę się o Jego błogosławieństwo i nieustanne wsparcie dla nich w nadchodzących latach i we wszelkich ich działaniach” – napisał seminarzysta z Papui-Nowej Gwinei.