Wyzwania Kościoła wobec znaków czasu współczesnej Europy

Kościół w Polsce nie chce przejmować władzy świeckiej ani wchodzić w jej kompetencje, ale nie może zrezygnować z mówienia o tym, co uważa w dzisiejszej rzeczywistości za dobre i złe, za niegodne i nie do zniesienia dla godności człowieka. Jako uczniowie II Soboru Watykańskiego podchodzimy do naszych kościelnych zadań wobec rzeczywistości, w której żyjemy, z analizą niekiedy krytyczną, ale staramy się, aby była obiektywna i zawsze pozytywna. Wiemy, że w chwili obecnej człowiek znajduje się w nowej epoce swojej historii, w której cały świat ogarniają głębokie i szybkie zmiany… Warto tu zacytować Konstytucję o Kościele w świecie współczesnym: Widzimy, że: „nigdy jeszcze rodzaj ludzki nie obfitował w tak wielkie bogactwa, możliwości i potencjał ekonomiczny (…) nigdy ludzie nie mieli tak silnego jak dzisiaj poczucia wolności, a tymczasem powstają wciąż nowe rodzaje zniewolenia społecznego i duchowego (…) usilnie poszukuje się doskonalszego porządku doczesnego, lecz w tym samym tempie nie następuje wzrost duchowy” (Konstytucja o Kościele w świecie współczesnym, 4).

Jesteśmy świadkami nie tylko przemian obowiązującego modelu kultury, ale wprost odejścia od dotychczasowego modelu cywilizacji chrześcijańskiej – co jednak nie oznacza braku zainteresowania wiarą i oczekiwania na zaspokojenie potrzeb religijnych współczesnego człowieka. Obserwujemy, że na miejsce Boga prawdziwego, to jest nieskończonego i doskonałego – ukazywanego w Objawieniu – jawią się religijne drogi na skróty, promujące pseudoreligie z widoczną tendencją do swoistej nadprzyrodzoności zredukowanej do doznań natychmiastowych i skutecznie odczuwalnych. Socjologowie mówią dziś o 907 zarejestrowanych sektach mających powiązania z chrześcijaństwem.

Zauważa się, że świat, który stracił prawdziwą wiarę, nie zatrzymuje się w sytuacji, że już w nic nie wierzy. Wprost przeciwnie, gotów jest wierzyć we wszystko: w horoskopy, wróżby i obietnice zaklinające pomyślność albo rzucające uroki, wierzy reklamom, obiecującym urodę po użyciu kremu, wierzy w istnienie odwiedzających nas „UFO”, wierzy obietnicom przedwyborczym i programom politycznym.

BÓG PRIORYTETEM

Troska o wiarę prawdziwą, powiązaną z życiem, staje się zatem w naszych czasach, w Europie i w Polsce priorytetem. Może warto wspomnieć, że jeden z najwybitniejszych Ojców II Soboru Watykańskiego kard. Juliusz Döpfner, Przewodniczący Konferencji Episkopatu Niemiec, na sesji plenarnej w 1973 r. wygłosił do biskupów znaczące przemówienie, w którym mówił: „Nie można wyznaczyć lepszego zadania człowiekowi współczesnemu jak to, aby poprzez słowo i działanie ludzi wierzących mógł otrzymać pewność, że Bóg istnieje, istnieje dla mnie i dla was… Bez odniesienia do Boga światła natury ludzkiej gasną coraz bardziej ze szkodą dla postępu społeczności”.

rzydzieści lat później Benedykt XVI odbył swą podróż do Niemiec (2006). Podsumował ją wobec Kurii Rzymskiej (22 grudnia 2006), mówiąc: „Wielkim tematem mojej podróży do Niemiec był Bóg. Kościół musi mówić o różnych sprawach związanych z egzystencją człowieka, jego naturą, przyporządkowaniem etc. Ale jego prawdziwym tematem – a pod pewnymi aspektami jedynym tematem – jest Bóg. Wielkim problemem Zachodu jest zapomnienie o Bogu, zapomnienie, które się rozszerza (…), a wszystkie inne poszczególne problemy mogą być odniesione do tego podstawowego – jestem o tym głęboko przekonany”.

Troska o wiarę prawdziwą, powiązaną z życiem staje się zatem w naszych czasach, w Europie i w Polsce priorytetem

Bóg i troska o wiarę, jak widzimy chociażby z przeżywanego aktualnie Roku Wiary, są głównym tematem przepowiadania i troski aktualnego Papieża i Kościoła.