Wspomnienie św. Juana Diego Cuauhtlatoatzin

Św. Juan (Jan) Diego (ok. 1474-30 V 1548) urodził się ok. 1474 roku w osiedlu („calpulli") Tlayacac w Cuauhtitlán w środkowym Meksyku w plemieniu Chichimeca. Była to miejscowość, założona jeszcze w 1168  roku przez członków narodowości Nahua, którą 300 lat później (w 1467 r.) zdobyli Aztekowie. Nazwano go Cuauhtlatoatzin, co w języku nahuatl znaczy „ten, który mówi jak orzeł" lub „mówiący orzeł".

Należał do najliczniejszej, ale i najniższej warstwy społecznej Królestwa Azteków, tuż przed niewolnikami. Pracował na roli, a także wyrabiał maty z trzciny, które sprzedawał, zyskując skromne środki na utrzymanie. Ożenił się z kobietą o imieniu Malitzin, ale prawdopodobnie nie mieli dzieci.

Między rokiem 1524 a 1525 r. oboje przyjęli chrzest, przy czym on otrzymał imiona Juan Diego a jego żona - María Lucía (Maria Łucja; zmarła w 1529 roku). Już wcześniej interesował się wiarą chrześcijańską i wiele rozmawiał na te tematy z miejscowymi misjonarzami. Był powściągliwy i skłonny do mistycyzmu, lubił ciszę i samotne spacery.

Niemal codziennie chodził 20 km do najbliższego kościoła - w Tenochtitlán, aby pogłębić swą wiedzę religijną. Podczas jednej z takich wędrówek, zwykle około 3-godzinnych - w dolinie Tepeyac - ukazała mu się Matka Boża, która rozmawiała z nim w jego ojczystym języku nahuatl. Widzenia trwały od 9 do 12 grudnia 1531. Do końca życia zajmował się niemal wyłącznie propagowaniem swoich widzeń.

Zmarł 30 maja 1548 roku. Do chwały ołtarzy wyniósł go św. Jan Paweł II (wraz z 4 innymi sługami Bożymi) 6 maja 1990 roku podczas Mszy św., której przewodniczył w mieście Meksyk, gdy po raz drugi odwiedził ten kraj. Było to tzw. potwierdzenie kultu, „istniejącego od niepamiętnych czasów".