29 marca
piątek
Wiktoryna, Helmuta, Eustachego
Dziś Jutro Pojutrze
     
°/° °/° °/°

W mocy Ducha

Ocena: 3.33333
1796

Charyzmaty nie są nagrodą za świętość. Są narzędziem do wykonywania Bożego planu. - mówi ks. bp. prof. Andrzej Siemieniewski, biskup pomocniczy diecezji wrocławskiej, w rozmowie z Patrykiem Lubryczyńskim

fot. www.archidiecezja.wroc.pl

Ks. bp prof. Andrzej Siemieniewski, urodzony 8 sierpnia 1957 r. we Wrocławiu, wyświęcony na kapłana 1 czerwca 1985 r. we Wrocławiu, mianowany biskupem 5 stycznia 2006 r., konsekrowany 11 lutego 2006 r. Biskup pomocniczy wrocławski, wikariusz generalny, biskup tytularny Teuzi. Profesor nauk teologicznych, doktor habilitowany teologii (duchowości) Papieskiego Wydziału Teologicznego we Wrocławiu, doktor teologii Papieskiego Uniwersytetu św. Tomasza z Akwinu w Rzymie.


Czym jest charyzmat?

Charyzmat to dar Ducha Świętego, który jest dany ku służbie innym ludziom oraz wspólnocie chrześcijańskiej w celu nauczania i ewangelizacji. Charyzmaty nie są nagrodą za świętość. Są narzędziem do wykonywania Bożego planu. W Piśmie Świętym o charyzmatach pisze głównie św. Paweł. W swoich listach kilkakrotnie używa greckiego słowa charisma, oznaczającego charyzmat. Nauczanie św. Pawła o darach duchowych nie jest naukowo usystematyzowane. Ma charakter porad, zachęt i napomnień skierowanych do poszczególnych gmin chrześcijańskich.

 

Co odróżnia charyzmaty zwyczajne od nadzwyczajnych?

Św. Paweł w Liście do Rzymian (12, 6-8) wymienia wprost charyzmaty zwyczajne, pisząc: „Mamy zaś według udzielonej nam łaski różne dary: bądź dar proroctwa – do stosowania zgodnie z wiarą, bądź to urząd diakona – dla wykonywania czynności diakońskich, bądź urząd nauczyciela – dla wypełniania czynności nauczycielskich, bądź dar upominania – dla karcenia. Kto zajmuje się rozdawaniem, niech to czyni ze szczodrobliwością, kto jest przełożonym, niech działa z gorliwością, kto pełni uczynki miłosierdzia, niech to czyni ochoczo”. Zwyczajna misja, którą ktoś pełni, może być wypełniana w sposób nadzwyczajny (charyzmatyczny).

Współcześnie taką postawę nazywamy heroicznością cnót, używając tego określenia w odniesieniu do świętych, których Kościół kanonizuje. Cnoty chrześcijańskie są powszechnie spotykane w świecie, ale rzadko w stopniu heroicznym.

Z kolei w 1 Liście do Koryntian (12, 8-10) apostoł stwierdza: „Jednemu dany jest przez Ducha dar mądrości słowa, drugiemu umiejętność poznawania według tego samego Ducha, innemu jeszcze dar wiary w tymże Duchu, innemu łaska uzdrawiania w jednym Duchu, innemu dar czynienia cudów, innemu proroctwo, innemu rozpoznawanie duchów, innemu dar języków i wreszcie innemu łaska tłumaczenia języków”. Św. Paweł wspomina w tym miejscu o obdarowaniach, które nie są czymś zwykłym i codziennym, określając je mianem charyzmatów nadzwyczajnych.

 

Czy powołanie małżeńskie lub do życia konsekrowanego także jest charyzmatem?

Tak, to nieco zapomniany przykład darów duchowych, zawarty u św. Pawła w 1 Liście do Koryntian (7, 7): „Pragnąłbym, aby wszyscy byli jak i ja, lecz każdy otrzymuje własny dar od Boga: jeden taki, a drugi taki”. Apostoł znowu używa słowa „charyzmat”, wspominając o małżeństwie i ślubach bezżeństwa, które dziś nazywamy ślubami zakonnymi. Św. Paweł poucza, że każdy człowiek ma swój charyzmat, w tym sensie, że albo ma charyzmat małżeństwa, albo bezżeństwa. Małżeństwo jest czymś zwykłym w tym sensie, że jest powszechnie spotykane. Ale Apostoł Narodów zachęca do przeżycia go tak, aby stało się znakiem miłości Chrystusa do Kościoła. Tak samo bezżeństwo ma być drogą w mocy Ducha Świętego.

W Ewangelii czytamy, że podczas zesłania Ducha Świętego uczniowie otrzymali dar mówienia językami.

 

Jaką rolę odgrywał i nadal odgrywa dar języków w Kościele?

Św. Augustyn zauważa, że niektóre postaci charyzmatów przeminęły wraz z pierwszymi apostołami. Typowym przykładem jest dar języków, które biskup z Hippony rozumiał jako cudowne uzdolnienie do porozumiewania się w języku obcym, którego wcześniej chrześcijanin się nie uczył. W czasie życia św. Augustyna ten charyzmat nie ujawniał się już w uczniach Jezusa. Na początku ewangelizacji apostołowie głosili Ewangelię narodom pogańskim w różnych językach. A pochodzący z Galilei rybacy nie byli poliglotami, dlatego zostali obdarowani cudownym darem komunikacji. Ale po czterystu latach, gdy żył św. Augustyn, nie było potrzeby, aby Duch Święty nadal udzielał takiego charyzmatu. Kościół zdążył się na tyle rozszerzyć, że pozyskał wiernych w najróżniejszych zakątkach znanego wówczas świata. Współcześnie dar języków rozumie się inaczej, jako natchnione wychwalanie Boga w języku niezrozumiałym dla słuchaczy, a nawet dla samego mówiącego.

 

PODZIEL SIĘ:
OCEŃ:
- Reklama -

DUCHOWY NIEZBĘDNIK - 29 marca

Wielki Piątek
Dla nas Chrystus stał się posłusznym aż do śmierci, i to śmierci krzyżowej.
Dlatego Bóg wywyższył Go nad wszystko i darował Mu imię ponad wszelkie imię.

+ Czytania liturgiczne (rok B, II): J 18, 1 – 19, 42
+ Komentarz do czytań (Bractwo Słowa Bożego)

ZAPOWIADAMY, ZAPRASZAMY

Co? Gdzie? Kiedy?
chcesz dodać swoje wydarzenie - napisz
Blisko nas
chcesz dodać swoją informację - napisz



Najczęściej czytane artykuły



Najwyżej oceniane artykuły

Blog - Ksiądz z Warszawskiego Blokowiska

Reklama

Miejsce na Twoją reklamę
W tym miejscu może wyświetlać się reklama Twoich usług i produktów. Zapraszamy do kontaktu.



Newsletter