Telefon to za mało

Do tego wzywa nas Ojciec Święty Franciszek, kiedy mówi, że duszpasterz musi towarzyszyć, być blisko drugiego człowieka. Czasem nie trzeba nawet podejmować jakiejś szczególnej inicjatywy, wystarczy mieć czas dla ludzi i okazywać im życzliwość, a będzie to już wielki krok w duszpasterstwie. Nie trzeba się ludzi bać, ale umieć ich wysłuchać, niezależnie od tego, czy przychodzą z małymi, czy z dużymi problemami. Chodzi o to, by wypracować w sobie postawę ojcostwa. Dobry ojciec, dobra matka nie krzyczy, nie obraża się na swoje dziecko, nawet jeśli ono narozrabiało. Kapłani muszą się na taką postawę zdobyć. Potem okazuje się, że zaczynają dziać się rzeczy zadziwiające.

A na co chciałby Ksiądz Biskup zwrócić uwagę w duszpasterstwie świeckich?

Kapłani muszą mieć pełne zrozumienie znaczenia wspólnot w parafi i. Muszą być bardzo blisko świeckich, powinni im towarzyszyć – czego przykład widzimy obecnie w trosce Franciszka. Duszpasterz powinien dać czytelny sygnał, że w parafi i jest miejsce dla nich, dla wspólnot i ruchów religijnych, a on sam ma dla nich czas. Nie można traktować wspólnot, jakby były obciążeniem i lepiej, żeby ich nie było. Dziś z zasady nie ma już takich parafi i, w których nie byłoby przygotowanych liderów i animatorów, ale trzeba dać im szansę zaangażowania się w pracę na rzecz innych. Wspólnoty dobrze uformowane są pomostem do wchodzenia w kolejne rejony duszpasterskie, tam gdzie sam kapłan nie dotrze. Czasem księża borykają się z przygotowaniem młodzieży do bierzmowania, a wystarczyłoby dopuścić do współpracy świeckich, który mają do tego serce i którym pójdzie to prościej. Kiedy jeżdżę na bierzmowania, to już na pierwszy rzut oka widać, która grupa była solidnie przygotowywana przez moderatorów świeckich czy siostry zakonne.

Potrzebna jest katechizacja, czy nawet ewangelizacja, osób dorosłych. Musi być jej poddana cała rodzina. Obecnie mamy taką sytuację, że dziecko intensywniej niż dorośli przysposabiane jest do poznania spraw Bożych i religijnych, a potem nie ma możliwości realizacji ich w rodzinie. Trafi a na grunt nieprzygotowany. Oczywiście, że Bóg potrafi wyprowadzić z tego dobro, ale nie mam wątpliwości, że konieczna jest solidna formacja rodziny.

Rada Wspólna Katolików i Muzułmanów przyznała Księdzu Biskupowi tytuł Człowieka Dialogu 2016. Jak Ksiądz Biskup patrzy na zaostrzające się napięcia z wyznawcami islamu?

W Polsce nie ma wielu muzułmanów. Jest ich od 35 do 40 tys. Mamy bardzo dobre relacje ze społecznością polskich Tatarów, zakorzenionych od kilkuset lat nie tylko na polskiej ziemi, ale i w naszej kulturze. Inni muzułmanie, zgrupowani w Lidze Muzułmańskiej, przybyli do Polski ze względu na studia czy biznes. Są też dyplomaci wyznający islam. W ostatnich latach udało nam się nawiązać bliższe kontakty również z tymi muzułmanami, ale jest to zupełnie inny rodzaj relacji niż te, które mamy z polskimi Tatarami. Sytuacja, którą mamy w Polsce z wyznawcami islamu, jest skalą mikro w stosunku do problemów występujących we Francji, Niemczech, Szwecji i innych krajach Europy.

Wraca Ksiądz Biskup po 12 latach w nowej roli do diecezji, z której wyszedł. To ułatwi czy utrudni kierowanie nią?

Przy stawianiu zadań można się będzie czuć skrępowanym wobec osób bliskich i szanowanych. Sądzę jednak, że nie będą to sytuacje wymagające od obu stron większych ofiar. Powrót do tej diecezji zdecydowanie będzie dla mnie ułatwieniem w pracy. Znam teren, historię, mechanizmy rządzące codziennością ludzi, w zdecydowanej większości znam kapłanów. Proboszczowie, dziekani, pracownicy kurii czy seminarium to osoby dobrze lub bardzo dobrze mi znane. Nie znam kilku najmłodszych roczników księży, ale już zaczynam to nadrabiać.

W ciągu ostatnich 12 lat diecezja nieco się zmieniła. Nasze media się rozrosły. Kiedy wyjeżdżałem do Ełku, tygodnik „Idziemy” dopiero powstawał, Radio Warszawa było znacznie słabsze, a o TV Salve nikt nie myślał. Budynek, w którym obecnie pracuje kuria biskupia, planowano dopiero nabyć, co zrealizował abp Sławoj Leszek Głódź. Przez ostatnie lata na Pradze wyrosły nowe osiedla. Rodzi to nowe potrzeby. Przybyło trochę parafi i, kilku jeszcze nie znam, ale były już w zamysłach, kiedy przewidywaliśmy w kurii, jak może rozbudowywać się miasto.

Kierowanie diecezją będzie łączył Ksiądz Biskup z pracą w pięciu komisjach w Konferencji Episkopatu Polski. Starczy na wszystko czasu?

Jako przewodniczący Zespołu ds. Kontaktów z Konferencją Episkopatu Litwy poszerzonym o przedstawicieli episkopatu Łotwy i Białorusi prowadzę dość ożywione kontakty. Spotkania odbywają się dwa razy w roku. Prócz tego nasi profesorowie jeżdżą na Białoruś i Litwę, żeby tam kształcić katechetów, pomagać w seminariach duchownych. Taka współpraca i wymiana doświadczeń duszpasterskich jest bardzo potrzebna.

Uczestniczę także pracach komisji ds. Instytutów życia Konsekrowanego i Stowarzyszeń Życia Apostolskiego, Rady ds. Rodziny, Rady ds. Dialogu Religijnego i Zespołu ds. Kontaktów z Przedstawicielami Kościoła Greckokatolickiego na Ukrainie. Od października przewodniczę Komisji ds. Duszpasterstwa Służby Zdrowia. Krajowy duszpasterz służby zdrowia jest kapłanem diecezji warszawsko-praskiej, co ułatwi wzajemne kontakty. Teraz, kiedy na spotkania w siedzibie Konferencji Episkopatu Polski mam bliżej niż wtedy, gdy jeździłem z Ełku, powinno mi być nawet łatwiej.