Szukając człowieka

Dziś sytuacja rodziny nie jest najlepsza: około 1/3 polskich małżeństw się rozpada. Czy nowa ewangelizacja rodziny ma być remedium na te bolączki?

Przede wszystkim my nie zajmujemy się problemami, tylko człowiekiem z jego problemami. To szalona różnica. Jeżeli skupimy się tylko na problemie, to powrócimy do błędu, który powielaliśmy przez wiele lat: będziemy pielęgnować idee, a nie zajmować się człowiekiem. W pewnym momencie, jeśli człowiek nie ma szans do tej idei dorosnąć, to powie nam: „Dajcie mi święty spokój” – i pójdzie własną drogą.

Nowa ewangelizacja opiera się na głoszeniu kerygmatu. Chcemy pokazać ludziom piękno życia Ewangelią. W jakiej formie Kościół będzie to życie wiódł, to inna sprawa. Może w takiej, jak jedno z małżeństw obecnych na kongresie. W Gnieźnie odwiedzili nas Damien i Isabelle Hanus – małżonkowie z Francji, którzy są członkami wspólnoty Chemin Neuf. Razem z pozostałymi członkami swojej wspólnoty żyją w domu wspólnotowym, gdzie razem mieszkają osoby różnych powołań, rodziny z dziećmi i osoby konsekrowane, księża. Mają nawet część wspólnego budżetu przeznaczoną na cele ewangelizacyjne. A na co dzień każdy pracuje. Myślę, że dla zlaicyzowanej Francji są niesamowitym świadectwem życia Ewangelią.

Ale jak to zrobić u nas?

Wydaje mi się, że wielu zatroskanym o losy Kościoła nie chodzi o to, żeby głosić Ewangelię, tylko żeby ludzie wrócili do kościołów i zaczęli na nowo praktykować. Ale to się nijak ma do nowej ewangelizacji. Ci, którzy postrzegają Kościół wyłącznie przez pryzmat praktyk religijnych, w ogóle Kościoła nie rozumieją. Praktyki mają wypływać z doświadczenia wiary, a nie doświadczenie wiary ma być owocem praktyk. Jeżeli nie będzie najpierw spotkania z Jezusem, doświadczenia żywego Boga, to nie będzie praktyk. I nie będzie moralności. My cofamy się o krok przed katechizację i chcemy najpierw doprowadzić do spotkania z Bogiem, opowiedzieć o Jezusie z Nazaretu, który nas ukochał, posłał nam Ducha Świętego i dał nam Kościół. Dopiero z tego spotkania wynika praktyka religijna czy życie moralne. Na tym opiera się nowa ewangelizacja.

Czy na kongresie, w masie ludzi, jest w ogóle miejsce na takie spotkanie?

Trzeba by było posłuchać świadectw uczestników. Ostatniego dnia dzielili się swoimi doświadczeniami z kongresu. Stały motyw, który się przewijał w ich świadectwie, to radość z obecności biskupów podczas całego wydarzenia, a nie tylko okazjonalne pojawienie się na Mszy Świętej. Od czwartkowego wieczoru do niedzielnego południa byli z nami obecni abp Grzegorz Ryś z Łodzi, abp Wojciech Polak z Gniezna i bp Adam Wodarczyk z Katowic. Byli cały czas z ludźmi, od rana do godz. 22, modląc się, rozmawiając, bawiąc się, śmiejąc, jedząc, chodząc na kawę. Ludzie w świadectwach na koniec kongresu mówili, że poczuli tu bliskość i obecność Kościoła hierarchicznego. Nie było tak jak zwykle, że biskup wpadł na Mszę, powiedział kazanie i ze względu na liczne obowiązki duszpasterskie po prostu uciekł. Na co dzień biskupi są mocno od ludzi odizolowani, a tutaj przez kilka dni pojawiła się przestrzeń do spotkania hierarchów i ludzi. Wielu uczestników za papieżem Franciszkiem powtarzało, że w końcu mają poczucie, iż ich pasterze pachną owcami. Moim zdaniem to był największy komplement, jaki biskupi mogli usłyszeć.

A jakie jest Księdza doświadczenia po tym spotkaniu?

Miałem dużo pracy ze względu na moją funkcję rzecznika i więcej czasu spędziłem z dziennikarzami niż z uczestnikami. Po kongresie wracam do moich codziennych obowiązków, do głoszenia Słowa Bożego i spotkań z ludźmi. Myślę, że to, co we mnie zostanie, to przekonanie, że powinienem zawsze próbować w tej codzienności najpierw znaleźć człowieka, a potem towarzyszyć mu w drodze do świętości.