Świeccy w zakonach

Aby zostać świeckim karmelitą trzeba mieć pełną możliwość korzystania z życia sakramentalnego i w pełni uczestniczyć w życiu Kościoła katolickiego. Kandydat do świeckiego Karmelu powinien być pomiędzy 18. a 55. rokiem życia oraz mieć odpowiedni poziom dojrzałości duchowej, intelektualnej i emocjonalnej. Okres wstępny formacji do przyjęcia trwa od 6 do 12 miesięcy, następnie pierwszy okres formacji, od przyjęcia do wspólnoty do pierwszych przyrzeczeń, trwa 2 lata, okres drugi, od pierwszych przyrzeczeń do przyrzeczeń definitywnych, następne 3 lata. Po złożeniu przyrzeczeń definitywnych, członek wspólnoty OCDS podlega formacji ciągłej. – Codziennie, w miarę możliwości, uczestniczymy w Eucharystii, odprawiamy przynajmniej półgodzinną modlitwę myślną lub medytację nad Słowem Bożym w ciągu dnia, codziennie odmawiamy Jutrznię i Nieszpory, a w miarę możliwości i Kompletę, czytamy Pismo Święte oraz pisma duchowe karmelitańskich autorów. Zobowiązujemy się do codziennego rachunku sumienia. Często nawiedzamy i adorujemy Najświętszy Sakrament, obowiązuje nas branie udziału w spotkaniach wspólnotowych oraz uczestniczenie, przynajmniej raz w roku, w rekolekcjach – przywołuje zobowiązania duchowe Cecylia Kopyt OCDS.

Przyjęcie do wspólnoty odbywa się poprzez nałożenie kandydatowi poświęconego szkaplerza sukiennego. „Szata Maryi” jest zewnętrznym znakiem przynależności do zakonu. Przy tej okazji do imienia z Chrztu św. dodaje się predykat (wezwanie) wybrane przez kandydata. Predykat nawiązuje do tajemnic wiary lub wybranego świętego. Kandydat sam rozeznaje swój predykat. Jest to pewnego rodzaju rys duchowości danej osoby. Osoba przyjęta do wspólnoty OCDS staje się pełnoprawnym członkiem Wspólnoty Świeckiego Zakonu Karmelitów Bosych w momencie złożenia pierwszych przyrzeczeń.

OBLACI BENEDYKTYŃSCY

– Oblaci benedyktyńscy poświęcają życie Bogu w Duchu reguły św. Benedykta z Nursji. Samo słowo „oblaci” wzięło się od słowa „oblatio”, czyli ofiarowany, ofiara. Już św. Benedykt pisał o dzieciach, które były ofiarowane klasztorowi na wychowanie, co jest genezą oblatów. Są oblaci regularni żyjący przy klasztorze, ale nie składający ślubów zakonnych i oblaci świeccy, którzy żyją w świecie, ale są przypisani do konkretnego opactwa. Okres początkowy to pięć spotkań, jeśli osoba zechce zostać we wspólnocie, to przyjmujemy ją na okres próbny, czyli nowicjat, który trwa dwa lata. Są specjalne spotkania dla nowicjuszy z ojcem prefektem, gdzie wykładana jest reguła benedyktyńska. Nowicjusz otrzymuje od opata tynieckiego, poświęcony medalik św. Benedykta. Raz w miesiącu mamy dzień skupienia, podczas którego jest Eucharystia, adoracja, konferencja, na której wykładane są pisma Ojców Pustyni, reguła lub Katechizm Kościoła katolickiego. Uczestniczymy w modlitwie wspólnotowej z braćmi, Lectio Divina oraz nieszporach. Po dwóch latach nowicjusz może złożyć przyrzeczenia stałe, jeśli uważa, że jest już na tyle dojrzały oraz ma zgodę opata lub prefekta – mówi Jolanta Nowak-Obczyńska, oblatka benedyktyńska z Tyńca.

Dwa razy w roku oblaci tynieccy mają trzydniowe rekolekcje w Opactwie w czasie Adwentu i Wielkiego Postu. Raz w roku odbywa się pielgrzymka do miejsc związanych z benedyktynami. Oblat przyrzeka żyć według wskazań Ewangelii w duchu reguły św. Benedykta i zgodnie ze statutami oblatów w łączności z konkretnym klasztorem. Centrum życia oblatów jest Eucharystia i Monastyczna Liturgia Godzin.