Czy chrześcijaństwo jest kolejnym – obok faryzeuszów, saduceuszów, esseńczyków i innych – nurtem judaizmu? Czy też ostatecznym wypełnieniem zapowiedzi mesjańskich? Znaczenie rozstrzygnięć Soboru Jerozolimskiego w tej sprawie jest dla nas fundamentalne.
Jezus, głosząc Ewangelię, zwracał się przede wszystkim, choć niewyłącznie, do Żydów jako ludu Bożego wybrania. Jego uczniowie i ci, którzy Mu towarzyszyli, też byli Żydami. Naturalne zatem było, że Kościół narodził się w środowisku żydowskim.
DYLEMATY POCZĄTKÓW
Wyznawanie Jezusa jako Mesjasza (Chrystusa) i Pana przez pierwszych chrześcijan pochodzenia żydowskiego otwierało bramy nowej przyszłości Kościoła. Spełniły się uniwersalistyczne zapowiedzi ksiąg świętych, że wybranie i przeznaczenie Izraela polegało na tym, by stał się „światłem na oświecenie pogan” (Łk 2, 32). Na tym opierała się świadomość, że chociaż „zbawienie bierze początek od Żydów” (J 4, 22), to się do nich nie ogranicza.
Według Dziejów Apostolskich wyjście Ewangelii poza świat żydowski dokonało się wraz z chrztem rzymskiego setnika Korneliusza w Cezarei Nadmorskiej. Stało się to ok. 9–10 lat po męce i śmierci Jezusa. Korneliusz został ochrzczony przez Piotra, który w sytuacji krwawego prześladowania, po ukamienowaniu diakona Szczepana, opuścił Jerozolimę i zatrzymał się w Jaffie. Stamtąd, nie z własnej inicjatywy, lecz pouczony przez Boga, udał się do Cezarei (10, 1-23). Miał pełną świadomość absolutnej nowości swojego postępowania, o czym świadczą słowa skierowane do pogan zebranych w domu Korneliusza: „Wiecie, że zabronione jest Żydowi przestawać z cudzoziemcem lub przychodzić do niego. Lecz Bóg mi pokazał, że nie wolno żadnego człowieka uważać za skażonego lub nieczystego” (10, 28).
Czytaj dalej w e-wydaniu lub wydaniu drukowanym
Idziemy nr 22 (916), 28 maja 2023r.
całość artykułu zostanie opublikowana na stronie po 15 czerwca 2023
Co? Gdzie? Kiedy?
