Sanktuarium życia

Pomysłem Duchowej Adopcji zainteresowali się warszawscy paulini, którzy opracowali tekst liturgii przyrzeczenia adopcyjnego i wdrożyli go w praktykę obrzędową.

O. dr Marek Tomczyk, przeor warszawskiego klasztoru Paulinów przy ul. Długiej, zauważa, że w przestrzeni negatywnego trendu, który św. Jan Paweł II nazwał „kulturą śmierci”, życie jawi się jako dar wyjątkowy, niedający się podrobić ani zamienić na nic innego, a naszym moralnym obowiązkiem jest je pielęgnować i chronić. Dlatego też tegoroczna paulińska Warszawska Pielgrzymka Piesza szła pod hasłem: „Jasnogórska Matka Życia”.

UPOWAŻNIENI DO BUDOWY

Duchowa Adopcja Dziecka Poczętego to dzieło niezwykłe, przepełnione tajemnicą na każdym etapie. Osoba, która zobowiązuje się do objęcia regularną modlitwą dziecka w łonie matki, nie zna ani jego narodowości, ani płci. Nie zna sytuacji rodziny, bo nie taki jest cel tego przedsięwzięcia.

Powstanie Diecezjalnego Sanktuarium stanowi pewien ciąg działań w obronie życia, wpisanych w tradycję i historię – opowiada Jerzy Zieliński, jeden z wieloletnich działaczy świeckich. – Kiedy wystąpiłem z Polskiego Komitetu Obrony Życia i Narodu, założyliśmy z kolegami Straż Pokoleń, w początkach lat 80. Na pielgrzymce, w parafiach i duszpasterstwach, wygłaszaliśmy prelekcje w obronie życia dzieci poczętych. Osobiście przekonywałem kobiety przed gabinetami ginekologicznymi, dlaczego nie powinny wykonywać aborcji – wspomina. – W 1987 r. powstała idea Duchowej Adopcji poprzez modlitwę i zawierzenie Panu Bogu. Z racji tego dorobku kościół Ducha Świętego jest upoważniony, aby było w nim Sanktuarium Jasnogórskiej Matki Życia.

Osoby modlące się za dzieci nienarodzone spotykają się dwa razy w tygodniu w kościele Świętego Ducha: w drugi poniedziałek miesiąca modlą za dzieci poczęte, a w czwarty – w intencji aborterów.

KSIĄDZ JERZY O ŻYCIU

W unikatowym, niemal nieznanym dokumencie – słowie pożegnalnym lekarza Mariana Jabłońskiego nad trumną ks. Jerzego Popiełuszki, czytamy: „Twoi rodacy składają Tobie hołd za Twą odwagę w głoszeniu prawdy i Słowa Bożego, za co nie wahałeś się złożyć ofiarę z życia swego. A przecież tak dobrze znałeś prawdziwą wartość życia ludzkiego, tego wspaniałego daru Stwórcy. Jak bardzo bolało Ciebie nieszanowanie życia, także nienarodzonych dzieci – tych braci naszych najmniejszych, żyjących pod sercami matek. Tak bardzo pragnąłeś powstania w Ojczyźnie naszej szerokiego frontu obrony życia. Dlatego z takim oddaniem opiekowałeś się środowiskiem medycznym – studentami, lekarzami, a dalej przygarnąłeś do siebie i pielęgniarki. Tak od Służby Zdrowia zacząłeś budować ten front, bo ona tak blisko stoi tajemnicy życia i towarzyszy życiu od jego początków do ziemskiego końca”.

W tym miejscu warto przypomnieć także słowa Jasnogórskich Ślubów Narodu: „Święta Boża Rodzicielko i Matko Dobrej Rady. Przyrzekamy Ci, z oczyma utkwionymi w żłóbek Betlejemski, że odtąd wszyscy staniemy na straży budzącego się życia. Walczyć będziemy w obronie każdego dziecięcia i każdej kołyski równie mężnie, jak ojcowie nasi walczyli o byt i wolność Narodu, płacąc obficie krwią własną”.

W SFERZE DUCHA

Duchowa Adopcja, co wynika już z samej nazwy, koncentruje się na niematerialnym działaniu na rzecz dziecka zagrożonego zagładą w łonie matki. Trwa dziewięć miesięcy i polega na codziennym odmawianiu jednej tajemnicy różańcowej oraz specjalnej modlitwy w intencji dziecka i jego rodziców. Do modlitw można, acz nie jest to warunek konieczny, dołączyć dowolnie wybrane dobre postanowienia, jak np. częsta spowiedź, pomoc osobom potrzebującym czy walka z nałogami. Dla osób przyzwyczajonych do działań wymiernych z szybkim komunikatem zwrotnym taka forma może być trudna do realizacji. Ale kiedy poznaje się świadectwa ludzi biorących udział w tym przedsięwzięciu, odkrywa się bogactwo, jakie ono daje adoptującemu. „Pochodzę z rodziny małodzietnej. Tymczasem w moim małżeństwie urodziło się czworo dzieci. Początkowo wśród najbliższych spotkałam się z wrogością. (…) Od tamtego czasu kilkakrotnie modliłam się przez dziewięć miesięcy za dzieci poczęte (…). Być może kiedyś taka modlitwa pomogła mi przetrwać trudny czas i dzisiaj cieszę się życiem swoich dzieci” – napisała jedna z kobiet. „Podejmując Duchową Adopcję, utwierdziłem się w poczuciu, że Bóg używa mnie jako swojego narzędzia w obronie życia”; „Pierwszy raz podjęłam Duchową Adopcję, aby pomóc koleżance, która dokonała aborcji. Pomyślałam, że skoro jedno dziecko nie żyje, to trzeba pomóc i modlić się, aby kolejne mogło się narodzić” – czytamy w innych świadectwwch złożonych w kościele Paulinów. W ciągu roku, zwłaszcza w święta maryjne, chętni przystępują do dzieła Duchowej Adopcji.