28 marca
czwartek
Anieli, Sykstusa, Jana
Dziś Jutro Pojutrze
     
°/° °/° °/°

Radiowe rekolekcje wielkopostne z redaktorem naczelnym "Idziemy" (nagrania i teksty)

Ocena: 4.82
6668

PEŁNY TEKST DRUGIEJ REKOLEKCYJNEJ HOMILII
NA CZWARTĄ NIEDZIELĘ WIELKIEGO POSTU

(powrót do początku i nagranie, I homilia, III homilia)

Wstęp
Mądrzy ludzie mawiają, że w życiu nie ma przypadków, tylko są znaki. Naszym powołaniem jest te znaki odczytywać w perspektywie nadprzyrodzonej. Sobór Watykański II w Konstytucji duszpasterskiej o Kościele w świecie współczesnym przypomniał, że: „Kościół zawsze ma obowiązek badać znaki czasu i wyjaśniać je w świetle Ewangelii, tak aby mógł w sposób dostosowany do mentalności każdego pokolenia odpowiadać ludziom na ich odwieczne pytania dotyczące sensu życia obecnego i przyszłego oraz wzajemnego ich stosunku do siebie” (por KDK 4).

Gromadzimy się dzisiaj w świątyni i wokół radioodbiorników na przezywaniu Eucharystii oraz na kolejnym etapie rekolekcji wielkopostnych, w trudnym momencie dziejów Kościoła i naszej Ojczyzny. Błagajmy Chrystusa Pana, aby nam i naszym braciom otworzył oczy na dawane znaki czasu, jak otworzył je niewidomemu z dzisiejszej Ewangelii.

Choroba oczu
Pytanie o przyczynę oraz sens choroby, cierpienia i śmierci wciąż powraca w naszym życiu i w dziejach świata. W ostatnich tygodniach narzuca się ono szczególnie z powodu trwającej epidemii. Ale przecież nie tylko wskutek epidemii każdego dnia ludzie chorują, cierpią i umierają. Wielu z nas usiłowało jednak wyprzeć ten fakt ze swojej świadomości. Teraz zaś nawet w mediach epidemia stała się głównym tematem. Stąd i coraz częstsze pytania: czy to, co nas spotyka, jest karą za grzechy? Jeśli tak, to za czyje i za jakie? Czy zesłał ją na nas Bóg, czy też ludzie sami ściągnęli ją sobie na głowy?

Od tego rodzaju pytań nie byli wolni nawet Apostołowie. Kiedy zauważyli człowieka niewidomego od urodzenia, zaraz pytali Pana Jezusa: „Kto zgrzeszył, że urodził się niewidomym – on czy jego rodzice?” (J 9,2). Wychowali się bowiem w tradycji, która wbrew przesłaniu zawartemu w Księdze Hioba wiązała cierpienie, chorobę i śmierć z karą za grzechy. Utwierdzali ich w tym ówcześni duchowi przywódcy ludu Starego Przymierza, którzy owemu niewidomemu przypisali nawet konkretny grzech. Rzucili mu przecież w twarz oskarżenie: „Cały urodziłeś się w grzechach” (por J 9,34). Jak wyjaśnia David Stern, autor Komentarza żydowskiego do Nowego Testamentu, w kulturze semickiej oznaczało to: „Jesteś bękartem – poczętym z nieprawego łoża”. To straszna potwarz, bo godząca w same podstawy istnienia owego człowieka: w okoliczności jego poczęcia. Rodzi się przy tej okazji pytanie: skąd oni to niby wiedzieli?

To, co Chrystus odpowiedział Apostołom, ma znaczenie ponadczasowe i szersze niż tylko w odniesieniu do niewidomego żebraka. Jest to odpowiedź również na nasze dzisiejsze wątpliwości i rozterki. Chrystus, który w odróżnieniu od faryzeuszów i uczonych w Piśmie znał najskrytsze ludzkie tajemnice, oświadcza: „Ani on nie zgrzeszył, ani jego rodzice, ale stało się tak, aby się  na nim objawiły sprawy Boże” (por J 9,3). Czyli zdarza się tak, że Bóg dopuszcza na człowieka cierpienie i chorobę – jak na biblijnego Hioba, który był przecież człowiekiem świątobliwym – żeby dla samego człowieka i dla świata wyprowadzić z tego jakieś większe dobro. Chrystus wielokrotnie przeciwstawiał się pokusie doszukiwania się w cierpieniu konkretnego człowieka kary Bożej za grzechy jego czy jego najbliższych. Przypomnę chociażby Jezusowe wyjaśnienie dotyczące przyczyn śmierci Galilejczyków, „których krew Piłat zmieszał z krwią ich ofiar”, albo o „owych osiemnastu, na których zwaliła się wieża w Siloam i zabiła ich” (por Łk 13,1-5).

Nie tylko grzesznicy cierpią, chorują i umierają. Bóg dopuścił, aby także Jego Syn Jednorodzony cierpiał i umarł, wzgardzony, na krzyżu między łotrami. Wielu świętych, jak choćby Stanisław Kostka czy Faustyna Kowalska, zmarli po zarażeniu się gruźlicą. Pobożność nie jest gwarancją zdrowia i braku cierpienia – przypomina o. Józef Augustyn SJ w tygodniku „Idziemy” datowanym na 22 marca. „Gdybyśmy tylko w tym życiu w Chrystusie pokładali nadzieję, bylibyśmy bardziej od wszystkich ludzi godni politowania” – ostrzega św. Paweł (por. 1Kor 15,19). Nie wolno nam naszej pobożności i religijności sprowadzać tylko do sposobu zapewnienia sobie życia wolnego od cierpień i kłopotów. Możemy prosić o uwolnienie od cierpień – jak Chrystus prosił Ojca w Ogrodzie Oliwnym. Ale nie nasza, tylko Jego zbawcza wola ma się wypełniać. Co w takim razie daje nam pobożność? Otóż trwając w niej, zacieśniamy naszą więź z Chrystusem, żebyśmy w chwilach prób i doświadczeń nie byli sami. I żebyśmy nie byli sami w godzinie przejścia do wieczności.

Wymownie obrazuje to tekst dzisiejszego psalmu responsoryjnego: „Chociażbym przechodził przez ciemną dolinę, zła się nie ulęknę, bo Ty jesteś ze mną” (Ps 23,4). Ciemną doliną nazywano głęboki wąwóz na Pustyni Judzkiej, przy starej drodze z Jerycha do Jerozolimy, znany dzisiaj jako Wadi Quelt, gdzie znajduje się prawosławny klasztor św. Jerzego. Tradycja umieszcza niedaleko tego wąwozu również gospodę dobrego Samarytanina. Przejście przez ten zacieniony wąwóz skracało i ułatwiało drogę, ale było bardzo niebezpieczne. W jego urwistych zboczach, w jaskiniach czatowali bowiem zbójcy, którzy napadali na niechronionych wędrowców, pozbawiając ich mienia, zdrowia, a nawet życia. W tym kontekście spróbujmy odczytać przywołane słowa Psalmu 23. Oznaczają one, że niestraszne są nam nawet najciemniejsze doliny i największe doświadczenia, jeśli tylko będzie z nami Chrystus. Jego kij i laska pasterska są naszą pociechą. Naszą nadzieją i pociechą jest krzyż Chrystusa, który stał się narzędziem Jego zwycięstwa nad grzechem, śmiercią i szatanem.

Trudno czasem rozpoznać Boga i Zbawiciela w cierpiącym Chrystusie. Nie taki obraz Wszechmogącego Boga chcielibyśmy oglądać. Nie taki, jak go opisał prorok Izajasz: „Wzgardzony i odepchnięty przez ludzi, Mąż boleści oswojony z cierpieniem, jak ktoś, przed kim się twarze zakrywa, wzgardzony tak, iż mieliśmy Go za nic” (por. Iz 53,3). Te nasze trudności są poniekąd normalne, bo nawet prorok Samuel z dzisiejszego pierwszego czytania, kiedy miał namaścić Bożego wybrańca, też nie potrafił patrzeć tak, jak patrzy Bóg. Patrzył po ludzku. Szukał wśród synów Jessego Betlejemity najprzystojniejszego i najsilniejszego. Może zapomniał, że parę lat wcześniej namaścił na króla Saula, o którym czytamy, że był „wysoki i dorodny, a nie było od niego piękniejszego człowieka wśród synów izraelskich. Wzrostem o głowę przewyższał cały lud” (por. 1Sm 9,2). Samuel jako prorok był nazywany „Widzącym”. A jednak nie wyzbył się ludzkiego sposobu patrzenia. Dopiero Bóg. jako ósmego z kolei. wskazał mu Dawida, którego prorok miał namaścić na króla, a zarazem który miał się stać praojcem Jezusa Chrystusa. „Nie tak bowiem widzi człowiek, jak widzi Bóg” (por. 1Sm 16,7).

O co więc chodzi w cudzie uzdrowienia człowieka niewidomego od urodzenia, skoro mają się przez to „objawić sprawy Boże”? Zatrzymajmy się najpierw przy samej „technologii” uzdrowienia, bo jest ona zaskakująca. Normalnie przecież nie leczy się ślepoty błotem. Innych niewidomych Chrystus uzdrawiał bez takich rekwizytów. Niewidomego z Betsaidy uzdrowił dwustopniowo: najpierw zwilżając mu oczy śliną i wkładając na niego ręce, a następnie dotykając jego oczu (por. Mk 8,22-25). Do niewidomego Bartymeusza powiedział tylko: „Przejrzyj, twoja wiara cię uzdrowiła”(por. Łk 18,42). O co zatem chodzi z tym błotem?

Przed sporządzeniem błota Chrystus wypowiada tajemnicze słowa: „Trzeba nam pełnić dzieła Tego, który Mnie posłał, dopóki jest dzień” (J 9,4). W innym miejscu tej samej Ewangelii, po uzdrowieniu paralityka, Pan Jezus powiedział: „Syn nie mógłby niczego czynić sam od siebie, gdyby nie widział Ojca czyniącego. Albowiem to samo, co On czyni, podobnie i Syn czyni” (por. J 5,19). Czyli Syn Boży w pewnym sensie naśladuje Ojca. Zapewne chodzi więc o wskazanie przez ten cud, że Syn Boży, który widział, jak Ojciec „ulepił człowieka z prochu ziemi” (por. Rdz 2,7), teraz w podobny sposób niejako „stwarza” na nowo oczy niewidomemu. W ten sposób symbolicznie wskazuje na swoje Boskie pochodzenie i Boską moc: On był przy Ojcu, kiedy stwarzany był świat i człowiek.

W cudzie, który dzisiaj rozważamy, nie chodzi tylko o zwykłe oczy. Parafrazując słowa wypowiedziane przez św. Antoniego do młodego Dydyma, który utracił wzrok w czwartym roku życia, a potem wyrósł na wielkiego obrońcę wiary w Trójcę Świętą: „chodzi nie o takie oczy, jakie mają kury i gęsi, dzięki którym widzą świat, ale o takie oczy, jakie mają aniołowie, którzy mogą Boga oglądać”. Niewidomy z dzisiejszej Ewangelii otrzymał więc podwójny dar. Nie był to tylko jakże cenny dar wzroku, ale również bezcenny dar oglądania i rozpoznania Chrystusa. W tym objawiły się na nim „sprawy Boże”: że mógł osobiście rozpoznać Jezusa Chrystusa i w niego uwierzyć. Na to zaś w większości nie zdobyli się przywódcy duchowi biblijnego Izraela, którzy niejako z urzędu powinni widzieć lepiej. Oni jednak wzgardzili Chrystusem i człowiekiem, którego uzdrowienie było znakiem również dla nich. Okazali się ślepcami.

Ludzie, których świat nazywa niewidomymi, często potrafią widzieć lepiej i dalej niż wielu pozornie wszechwidzących i wszechwiedzących przedstawicieli elit społecznych, kulturowych, politycznych i medialnych. Wystarczy – kiedy już epidemia ustanie – pojechać do podwarszawskich Lasek, aby się przekonać, ileż w niewidomych jest mądrości, pobożności, niewinności oraz wrażliwości na Boga i na drugiego człowieka. Oni swoim po ziemsku nieobecnym wzrokiem przebijają niebo. A nas ciągle na to, co najważniejsze, zaślepiają troski doczesne, nałogi, nieczystość, wybujałe ambicje, żądza bogactwa i zapatrzenie w czubek własnego nosa. Może fałszywa duma nie pozwala nam zgiąć kolan przed Bogiem i uznać w nim swojego Pana? Może to właśnie są tematy do rekolekcyjnego rachunku sumienia?

O tych, którzy dostąpili łaski rozpoznania w Chrystusie Syna Bożego św. Paweł napisał: „Bracia, niegdyś byliście ciemnością, lecz teraz jesteście światłością w Panu: postępujcie jak dzieci światłości” (por Ef 5,8). Prośmy Chrystusa, abyśmy nigdy nie stracili Go z oczu w naszej trudnej codzienności. Prośmy też Ducha Świętego, który prowadzi nas do pełnej prawdy, aby uzdolnił nas do spojrzenia na siebie samych i na nasze życie nie tylko z perspektywy spraw tego świata, ale również z perspektywy nadprzyrodzonej – tak, jak patrzy nas Bóg. Niech pomoże nam zobaczyć to, co w naszym życiu i postępowaniu nie pasuje do wiary w Ewangelię. A kiedy to zobaczymy, nie zwlekajmy z sakramentem pokuty – żeby nie było za późno. Przymknięte kościoły nie oznaczają przymknięcia bram Bożego miłosierdzia. Powróćmy w te dni do Boga. Odnówmy rodzinną i indywidualną modlitwę, lekturę Pisma Świętego, przywróćmy znaczenie słowom: „Kościół domowy”.

To prawda, że wiara i pobożność nie chronią nas przed cierpieniem, wirusami ani śmiercią. Ale dają nam pewność, że w trudnościach nie jesteśmy sami, że towarzyszy nam dobry Pasterz, że życie nie kończy się w grobie i że wszystko w planach Miłosiernego Boga ma sens. W inspirowanych Ewangelią opowieściach z Narnii C.S. Lewisa mała Łucja otrzymuje od św. Mikołaja cudowny eliksir. Jedna jego kropla przywraca do życia każdego, kto poniósł śmierć w bitwie z siłami Białej Czarownicy. Ta opowieść to jedynie baśniowy komentarz do słów Chrystusa: „Kto spożywa moje ciało i pije moją krew, ma życie wieczne, a ja go wskrzeszę w dniu ostatecznym” (por. J 6,54). Bo jedna kropla Chrystusowej krwi sprawa, że nawet śmierć nam niestraszna – On nas wskrzesi, tak jak sam zmartwychwstał.

Czytaliśmy dzisiaj również słowa św. Pawła: „Zbudź się, o śpiący, i powstań z martwych, a zajaśnieje ci Chrystus” (por Ef 5,15). Kiedy człowiek się budzi, otwiera oczy. Bardzo martwię się teraz o ludzi niewierzących w Chrystusa – bo w kim oni mają szukać oparcia? Dlatego bardzo proszę wszystkich chorych: ofiarujcie Chrystusowi w ich intencji swoje cierpienia. A my, jednocząc się z nimi, ofiarujmy Chrystusowi nasze modlitwy w intencji tych naszych braci, którzy są religijnie ospali albo wręcz zaślepieni na Boga i Jego znaki. Niech miłosierny Bóg otworzy im oczy, aby także im zajaśniał wreszcie Chrystus Pan Zmartwychwstały. Amen.

PODZIEL SIĘ:
OCEŃ:
- Reklama -

DUCHOWY NIEZBĘDNIK - 28 marca

Wielki Czwartek
Daję wam przykazanie nowe,
abyście się wzajemnie miłowali,
tak jak Ja was umiłowałem.

+ Czytania liturgiczne (rok B, II): J 13, 1-15
+ Komentarz do czytań (Bractwo Słowa Bożego)

ZAPOWIADAMY, ZAPRASZAMY

Co? Gdzie? Kiedy?
chcesz dodać swoje wydarzenie - napisz
Blisko nas
chcesz dodać swoją informację - napisz



Najczęściej czytane artykuły



Najwyżej oceniane artykuły

Blog - Ksiądz z Warszawskiego Blokowiska

Reklama

Miejsce na Twoją reklamę
W tym miejscu może wyświetlać się reklama Twoich usług i produktów. Zapraszamy do kontaktu.



Newsletter