29 marca
piątek
Wiktoryna, Helmuta, Eustachego
Dziś Jutro Pojutrze
     
°/° °/° °/°

Pod niebem Kibeho

Ocena: 0
4907
Ukryte pośród gór Rwandy do niedawna nikomu nieznane, teraz zmienia oblicze świata. W Kibeho w uroczystość Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny serce chrześcijańskiej Afryki bije najmocniej.
W wielkie święta maryjne Kibeho staje się tyglem kipiącym wielością kultur, tradycji i problemów. Sanktuarium Matki Bożej przyciąga tu wiernych z całego świata. Rwandyjczycy 20 lat po ludobójczej wojnie u stóp Maryi szukają ukojenia bólu. Pielgrzymi z innych krajów Afryki modlą się, by mieć za co przeżyć kolejny dzień. Chrześcijanie z zachodniego świata widzą w Kibeho, że ubóstwo Afrykańczyków nie przeszkadza im cieszyć się żywą wiarą i nierzadko, właśnie tutaj, wyrywają się z okowów konsumpcjonizmu i dostrzegają, że szczęście wcale nie zależy od zasobności portfela. W tym roku, w uroczystość Wniebowzięcia NMP w Kibeho zgromadzili się wierni nie tylko z Rwandy i sąsiadujących krajów, jak Uganda, Kongo, Tanzania czy Burundi, ale także Włosi, Niemcy, Polacy i Amerykanie. Pallotyńskich misjonarzy, którzy opiekują się sanktuarium cieszy dynamiczny rozwój ruchu pielgrzymkowego do tego miejsca. – Na początku istnienia sanktuarium wierni z powodzeniem mieścili się w świątyni. Teraz nie ma o tym mowy – mówi ks. Zbigniew Pawłowski SAC, rektor sanktuarium. Od kilku lat Msza Święta jest celebrowana na placu przed świątynią. Tym razem chęć zawierzenia się Maryi zgromadziła wokół polowego ołtarza ponad 10 tys. osób.


Ostrzeżenia Maryi

Sanktuarium Matki Bożej w Kibeho wznieśli księża pallotyni w miejscu, w którym 28 listopada 1981 r. objawiła się Matka Boża. Jako pierwsza ujrzała Ją uczennica szkoły średniej w Kibeho, Alphonsine Mumureke. Maryja przedstawiła jej się jako Nyina Wa Jambo – Matka Słowa. Prosiła wszystkich o nawrócenie, wiarę i szczerą modlitwę. Alphonsine początkowo brano za obłąkaną albo opętaną przez złe duchy. Wkrótce jednak w szkole ujawniły się dwie nowe widzące. 12 stycznia 1982 r. Matka Boża objawiła się Nathalie Mukamazimpaka, a 2 marca 1982 r. – Marie Claire Mukangango. Objawienia różniły się długością ekstaz i treścią orędzi, jakie Matka Boża przekazywała widzącym. Wszystkie jednak miały na celu to samo: błaganie o nawrócenie. – Maryja nigdy nie przychodzi, żeby jedynie pozdrowić. Zwykle ostrzega przed grożącym niebezpieczeństwem, tragedią ludzkości. Tak było w Lourdes, Fatimie, La Salette. I tak było w Kibeho – mówi ks. dr Andrzej Jakacki, który zajmuje się analizą teologiczną objawień maryjnych. „Świat działa na własną zgubę, wkrótce wpadnie w otchłań, to znaczy pogrąży się w niezliczonych i nieustających nieszczęściach” – słyszały wizjonerki. „Wiara i brak wiary przyjdą niepostrzeżenie” – mówiła Maryja. „Nikt nie wchodzi do nieba, nie cierpiąc” – usłyszała od Matki Bożej Nathalie.

W „sypialni objawień”

Objawienia w Kibeho zakończyły się 28 listopada 1989 r. Wtedy Alphonsine miała ostatnie publiczne widzenie Najświętszej Dziewicy. Po wnikliwych badaniach biskup diecezji Butare, Jean Baptiste Gahamanyi zatwierdził kult publiczny w Kibeho. Zaznaczył jednocześnie, że nie należy mylić tego pozwolenia z ewentualnym „uznaniem nadprzyrodzonego charakteru domniemanych objawień w tym miejscu”. Kolejny biskup miejsca, Augustin Misago, w jedenastą rocznicę objawień, w 1992 r. wmurował kamień węgielny pod przyszłą kaplicę w miejscu objawień, a w kolejnym roku – mimo bratobójczej wojny, którą od 1990 r. była ogarnięta Rwanda – poprowadził pierwszą pieszą pielgrzymkę do Kibeho, pobłogosławił tymczasową kaplicę, urządzoną w jednej z sypialń uczennic szkoły, nazywanej „sypialnią objawień” i wmurował kamień pod budowę sanktuarium w Kibeho. Objawienia Matki Bożej w Kibeho zostały uznane przez Kościół 29 czerwca 2001 r., a sanktuarium stało się duchową stolicą Rwandy.


Nyina Wa Jambo

Zwykle objawienia Matki Bożej wiąże się z pobożnością ludową. Nawet jeśli zostaną one uznane przez Kościół, żaden chrześcijanin nie musi w nie wierzyć. Niektórzy teologowie jednak w Kibeho odnajdują coś więcej niż tylko wiarę ludową. – W Kibeho Maryja nazwała siebie Matką Słowa. W ten sposób zwraca uwagę na swojego Syna jako na odwieczny Logos, odwieczną Mądrość Bożą. Tutaj w Afryce, gdzie chrześcijaństwo jest jeszcze bardzo młode, bo liczy zaledwie sto lat i niejednokrotnie opiera się na emocjach, Matka Boża podkreśla, że chrześcijaństwo jest religią inkarnacyjną; jego istotą jest wcielenie Logosu – Syna Bożego. Dlatego nie może się ono wyrażać jedynie w modlitwie, ale musi zmieniać życie człowieka na lepsze. Słowo Boże musi mieć wartość i musi coraz bardziej wybrzmiewać w dobrych czynach – wyjaśnia ks. Jakacki SAC. Teolog podkreśla, że Maryja przypomina te kwestie, o których zapominamy. Właśnie w świecie skrajnej biedy uświadamia ludziom, że cierpienie wynikające z Golgoty ma wartość zbawczą. I zwraca się do całego świata, świata Afryki, który wychodzi z biedy i świata zachodniego, zmęczonego dobrobytem, który chce wyeliminować cierpienie, w którym ucieczka od cierpienia związana z troską o dzieci przekłada się na aborcję, codzienne kłopoty są przyczyną samobójstw, a w przypadku starości ucieczką od cierpienia jest eutanazja. – Maryja wprowadza korektę do naszego myślenia. Mówi, że cierpienie ma wartość, jest tworzywem zbawienia. Jak podkreślał papież emeryt Benedykt XVI cierpienie, umartwianie i post są modlitwą ciała tak, jak modlitwa słowami jest modlitwą ducha. Maryja zaprasza nas do tego. A jeśli nas nie stać na podjęcie takich wyrzeczeń, zachęca, byśmy przynajmniej akceptowali to cierpienie, jakie serwuje nam życie. Bo zabijając cierpienie, zabijamy życie. Tak, jak musimy oddychać, żeby żyć, tak też musimy zaakceptować cierpienie. Może dlatego, że jest ono odpryskiem grzechu pierworodnego? Może w imię szczęśliwej winy, o czym śpiewamy w Wielkanoc? Bez wątpienia, Maryja w Kibeho mówi nam, że cierpienie jako skutek grzechu pierworodnego staje się lekarstwem na nasze grzechy osobiste – dodaje teolog.


Siedem boleści

„Zróbcie wszystko, cokolwiek wam powie” – te słowa, które Maryja wypowiedziała na weselu w Kanie Galilejskiej podkreślał w tegoroczną uroczystość wniebowzięcia NMP w swojej homilii ks. Romuald Uzabumwana, przełożony Regii Świętej Rodziny w Rwandzie. To ważkie słowa, jeśli chodzi o akceptację cierpienia. I trudne do zrealizowania. Matka Boża w Kibeho pozostawiła jednak pomóc – Koronkę do Siedmiu Boleści, w której prosi o kontemplowanie w modlitwie tych scen jej życia, w których towarzyszyło jej największe cierpienie. – Dla dzisiejszego świata, Kibeho jest przypomnieniem Ewangelii Krzyża – mówi ks. Pawłowski. Rektor sanktuarium, odczytując znaki czasu i kultury, w której przyszło mu głosić Ewangelię, szuka takich sposobów przekazu tej prawdy, które najgłębiej poruszą serca wiernych w Rwandzie. Wyrazem tego jest procesja z pochodniami, która odbywa się tu w wigilię uroczystości Wniebowzięcia NMP. Ciągnie się przez kilka kilometrów. W tym roku rozmodlonych wiernych nie zniechęciła rozmoknięta po deszczu, nierówna gliniana droga. Szli z zapalonymi świecami, śpiewając i klaszcząc. Po procesji miało miejsce czuwanie modlitewne z towarzyszeniem śpiewu, a o 20.30 Różaniec oraz Koronka do Siedmiu Boleści, o której odmawianie prosiła Matka Boża, objawiając się w Kibeho.

Matka Boża w Kibeho:
„Świat działa na własną zgubę”

Ponieważ nic, co ważne w Afryce nie może się odbyć bez śpiewu i tańca, po modlitwach na całą okolicę rozbrzmiewały dźwięki afrykańskich pieśni wielbiących Maryję, w różnych językach. Przed północą ks. rektor sanktuarium udzielił wiernym błogosławieństwa. Większość pielgrzymów spędziła noc pod gołym niebem, śpiąc na kocach i chustach. W dzień Wniebowzięcia NMP już od 6 rano trwały modlitwy i sakrament pojednania. Przed południem plac wokół sanktuarium wyglądał jak wielki konfesjonał. Do kapłanów siedzących na krzesłach w różnych miejscach na placu czekały długie kolejki penitentów, spowiadających się w języku kinyarwanda, suahili, francuskim i angielskim. O godz. 11 rozpoczęła się liturgia. Przewodniczył jej biskup diecezji Butare i administrator apostolski diecezji Gikongoro, Philippe Rukamba. W homilii podkreślał, że Maryja jest pomostem między życiem doczesnym a wiecznością, między człowiekiem a Bogiem. W budowaniu tego pomostu pomaga wizjonerka Nathalie, która – zgodnie z prośbą Matki Bożej – pozostała w Kibeho. Codziennie uczestniczy we Mszy Świętej o 6.30, potem długo się modli. I cierpi. Matka Boża powiedziała Nathalie, że będzie cierpiała w sposób niewidoczny dla innych, by nikt się nad nią nie litował. I tak się stało. Mimo kłopotów ze zdrowiem Nathalie jednak zwykle znajduje czas, by porozmawiać z pielgrzymami. A każdy chce przynajmniej wymienić z nią spojrzenie. W ten sposób realizuje się orędzie Maryi, a zarazem pragnienie Augustina Misago, biskupa diecezji Gikongoro, na terenie którego leży Kibeho. W deklaracji zawierającej ostateczny osąd faktów zwanych „objawieniami w Kibeho” hierarcha zaznaczył, że „miejsce to jest powołane, aby stać się celem pielgrzymek i spotkań ludzi szukających Boga, którzy przybywają tu, by się modlić, prosić o łaskę nawrócenia, ofiarować intencje za grzechy świata oraz propagować pojednanie między ludźmi, wspólnotami i narodami”. I tak, stopniowo Kibeho zmienia się w miejsce zgromadzenia „tych, którzy byli rozproszeni” i tych, którzy dali się porwać ideałom współczucia i braterstwa bez granic.


Monika Florek-Mostowska
fot. Monika Florek-Mostowska

Idziemy nr 34 (466), 24 sierpnia 2014 r.


PODZIEL SIĘ:
OCEŃ:
- Reklama -

DUCHOWY NIEZBĘDNIK - 29 marca

Wielki Piątek
Dla nas Chrystus stał się posłusznym aż do śmierci, i to śmierci krzyżowej.
Dlatego Bóg wywyższył Go nad wszystko i darował Mu imię ponad wszelkie imię.

+ Czytania liturgiczne (rok B, II): J 18, 1 – 19, 42
+ Komentarz do czytań (Bractwo Słowa Bożego)

ZAPOWIADAMY, ZAPRASZAMY

Co? Gdzie? Kiedy?
chcesz dodać swoje wydarzenie - napisz
Blisko nas
chcesz dodać swoją informację - napisz



Najczęściej czytane artykuły



Najwyżej oceniane artykuły

Blog - Ksiądz z Warszawskiego Blokowiska

Reklama

Miejsce na Twoją reklamę
W tym miejscu może wyświetlać się reklama Twoich usług i produktów. Zapraszamy do kontaktu.



Newsletter