Paryskie ŚDM

To była 79. zagraniczna pielgrzymka Jana Pawła II, siódma do Francji, Światowe Dni Młodzieży zaś obchodzono wtedy po raz dwunasty. Przebiegały pod hasłem „Nauczycielu – gdzie mieszkasz? Chodźcie, a zobaczycie” (por. J 1, 38-39).

W czwartek 21 sierpnia 1997 r. papież Wojtyła przyleciał do stolicy Francji. „Wiemy teraz, po co inżynier Eiffel zbudował tę wieżę: żeby mogło się pod nią odbyć to wielkie zgromadzenie młodzieży” – żartował jeszcze tego popołudnia. Francja była w szoku. Na placu Wolności i Praw Obywatelskich zebrało się 600 tysięcy młodych ludzi, którzy Jana Pawła II przyjęli z wielkim entuzjazmem i nadzieją. W imieniu młodzieży papieża witali Francuz i Filipińczyk, a Jan Paweł II wymienił każdy ze 160 krajów z osobna.

„Jesteście naśladowcami tych młodych ludzi, którzy z gałązkami oliwnymi w dłoniach szli przed Chrystusem wjeżdżającym do Jerozolimy i wznosili okrzyki na Jego cześć. Dzisiaj wy, młodzi z wszystkich kontynentów, wyznajecie wiarę w Chrystusa, który jednoczy nas w radosnej wspólnocie dialogu i solidarności, i razem zmierzacie ku szczęściu, którym On nas obdarza” – mówił papież.

Dzień później, w piątek 22 sierpnia, najważniejszym wydarzeniem była beatyfikacja Fryderyka Ozanama (1813-1853), świeckiego profesora Sorbony i dziennikarza, założyciela Konferencji Miłosierdzia – stowarzyszenia, którego celem było przeniesienie wiary chrześcijańskiej na grunt codzienności. „Fryderyk Ozanam miłował wszystkich ubogich. Już w młodości rozumiał, że nie wystarczy mówić o miłości i o misji Kościoła w świecie, ale trzeba tę miłość przełożyć na język czynnej miłości chrześcijan na rzecz ubogich” – podkreślał Jan Paweł II.

Wieczorem 23 sierpnia na hipodromie w Longchamp odbyło się wieczorne czuwanie modlitewne młodzieży z papieżem. Uczestniczyła w nim aż 800-tysięczna rzesza młodych. Wśród kilkuset arcybiskupów i 22 kardynałów byli prymas Polski kard. Józef Glemp oraz arcybiskup krakowski kard. Franciszek Macharski. Arcybiskup Paryża Jean-Marie Lustiger przedstawił kolejno papieżowi dziesięciu katechumenów, którzy tego wieczora mieli przyjąć chrzest i bierzmowanie. Pochodzili oni z Burkina Faso, Rosji, Hongkongu, Kenii, Haiti, USA, Kambodży, Boliwii i Kuby oraz Francji. Motywami przewodnimi spotkania były wiara, braterstwo, pojednanie i pokój.

W niedzielę 24 sierpnia w centralnej Mszy Świętej na zakończenie XII Światowych Dni Młodzieży uczestniczyło około miliona wiernych, w tym około 30 tysięcy Polaków. Z papieżem koncelebrowało pięciuset biskupów oraz kilka tysięcy księży.

W homilii Jan Paweł II odwołał się do hasła XII ŚDM „Nauczycielu – gdzie mieszkasz?”, zwracając uwagę, że droga młodych nie kończy się w Paryżu, ale ma ich prowadzić na cały świat, gdzie będą głosić Ewangelię.
„Niech Maryja otoczy każdego i każdą z was swoją opieką i niech wyprasza wam te łaski, których potrzeba, abyście wytrwale i skutecznie dawali świadectwo ugruntowanej wiary, ofiarnej miłości i niezachwianej nadziei. Pamiętajcie, że współczesny człowiek potrzebuje tego świadectwa. Dzisiejszego człowieka nadal nurtuje pytanie, gdzie jest mieszkanie Boga; gdzie może spotkać się z Chrystusem, aby wejść w ów szczególny związek wspólnego zamieszkiwania. Jesteście wezwani, abyście sami mieli odwagę iść za Chrystusem, jak też do tego, byście innym wskazywali do Niego drogę” – mówił w Paryżu Jan Paweł II.

Przed udzieleniem błogosławieństwa Jan Paweł II odmówił z młodymi modlitwę „Anioł Pański”. W rozważaniach ją poprzedzających zapowiedział ogłoszenie w Niedzielę Misyjną 1997 r. św. Teresy od Dzieciątka Jezus doktorem Kościoła. „Pragnąłem zapowiedzieć ten uroczysty akt właśnie tutaj, ponieważ orędzie św. Teresy, świętej młodej i bardzo mocno obecnej w naszej epoce, jest przeznaczone zwłaszcza do was, młodych: w szkole Ewangelii Teresa otwiera wam drogę do chrześcijańskiej dojrzałości; wzywa was do bezgranicznego poświęcenia; zaprasza was, byście byli w sercu Kościoła uczniami i gorliwymi świadkami miłości Chrystusa” – powiedział papież.

Po podróży, podczas audiencji ogólnej 27 sierpnia, Jan Paweł II powiedział: „Było wyraźnie widać, że wszyscy czuli się jak u siebie w domu, jak członkowie jednej wielkiej rodziny. Do świata, w którym utrzymują się wielorakie podziały, do świata zastygłego w obojętności i zagrożonego globalną alienacją, młodzi skierowali z Paryża przesłanie: wiara w Chrystusa ukrzyżowanego i zmartwychwstałego może stać się fundamentem nowej bratniej wspólnoty, w której wszyscy akceptują się nawzajem, ponieważ się miłują”.