Papież: Nie ma osoby "straconej na zawsze"

Papież odniósł się do dzisiejszej Ewangelii św. Łukasza z trzema przypowieściami, którymi Jezus odpowiada na szemranie uczonych w Piśmie i faryzeuszy. Krytykują oni Jego postawę i mówią: „Ten przyjmuje grzeszników i jada z nimi”. – Poprzez te trzy opowiadania Jezus pragnie uzmysłowić, że Bóg Ojciec jest pierwszym, który wobec grzeszników obiera postawę akceptującą i miłosierną – zaznaczył Franciszek.

W pierwszej przypowieści Bóg jest przedstawiony jako pasterz, który zostawia dziewięćdziesiąt dziewięć owiec, aby udać się na poszukiwanie owcy zagubionej. W drugiej Bóg przyrównany jest do kobiety, która zgubiła monetę i szuka jej, dopóki nie znajdzie. W trzeciej przypowieści Bóg jest ukazany jako ojciec, który przyjmuje syna, który się oddalił.

Papież zwrócił uwagę, że wspólny element tych przypowieści wyraża się przez czasowniki oznaczające: radować się razem, świętować. – W pierwszych dwóch przypowieściach nacisk został położony na radość tak nieogarnioną, że trzeba się nią dzielić z „przyjaciółmi i sąsiadami”. W trzeciej przypowieści kładziony jest na święto wychodzące z serca miłosiernego ojca i rozciągające się na cały jego dom – wyjaśniał Franciszek zaznaczając, że jest to święto Boga dla tych, którzy do Niego powracają skruszeni w pokucie.

Papież podkreślił, że poprzez te przypowieści Jezus ukazuje nam Boga o ramionach otwartych, który traktuje grzeszników z czułością i współczuciem, a Jego przebaczenie wymazuje przeszłość i odradza nas w miłości. – Gdy grzesznik się nawraca i pozwala się odnaleźć Bogu, to nie czekają na niego wymówki i bezduszność, ponieważ Bóg zbawia, na nowo przyjmuje w domu z radością i świętem – powiedział Franciszek.

Zaznaczył, że orędzie dzisiejszej Ewangelii budzi w nas wielką nadzieję i możemy je streścić następująco: – Nie ma grzechu, w który popadliśmy, a z którego, dzięki Bożej łasce, nie możemy powstać; nie ma osoby straconej na zawsze, ponieważ Bóg nigdy nie przestaje pragnąć naszego dobra, nawet wtedy, gdy grzeszymy!

– Niech Maryja Panna, ucieczka grzeszników, sprawi, aby w naszych sercach pojawiła się ufność, jaka rozpaliła się w sercu syna marnotrawnego: „Zabiorę się i pójdę do mego ojca, i powiem mu: Ojcze zgrzeszyłem”. Idąc tą drogą możemy sprawić radość Bogu, a Jego radość może stać się naszą – zakończył Franciszek.

Publikujemy tekst papieskich rozważań.

Drodzy bracia i siostry, dzień dobry!

Dzisiejsza liturgia przedstawia nam 15 rozdział Ewangelii św. Łukasza, uważany za rozdział poświęcony miłosierdziu, gromadzący trzy przypowieści, którymi Jezus odpowiada na szemranie uczonych w Piśmie i faryzeuszy. Krytykują oni Jego postawę i mówią: „Ten przyjmuje grzeszników i jada z nimi” (w. 2). Poprzez te trzy opowiadania Jezus pragnie uzmysłowić, że Bóg Ojciec jest pierwszym, który wobec grzeszników obiera postawę akceptującą i miłosierną. Taka jest postawa Boga. W pierwszej przypowieści Bóg jest przedstawiony jako pasterz, który zostawia dziewięćdziesiąt dziewięć owiec, aby udać się na poszukiwanie owcy zagubionej. W drugiej Bóg przyrównany jest do kobiety, która zgubiła monetę i szuka jej, dopóki nie znajdzie. W trzeciej przypowieści Bóg jest ukazany jako ojciec, który przyjmuje syna, który się oddalił. Postać ojca odsłania serce Boga objawiające się w Jezusie.

Wspólny element tych przypowieści wyraża się przez czasowniki oznaczające: radować się razem, świętować. Nie ma tu mowy o żałobie. Jest miejsce na radość, wyprawienie święta. Pasterz zwołał przyjaciół i sąsiadów i powiedział im: „Cieszcie się ze mną, bo znalazłem owcę, która mi zginęła” (w. 6); kobieta sprasza przyjaciółki i sąsiadki mówiąc: „Cieszcie się ze mną, bo znalazłam drachmę, którą zgubiłam” (w. 9); Ojciec mówi do syna: „trzeba się weselić i cieszyć z tego, że ten brat twój był umarły, a znów ożył; zaginął, a odnalazł się” (w. 32). W pierwszych dwóch przypowieściach nacisk został położony na radość tak nieogarniona, że trzeba się nią dzielić z „przyjaciółmi i sąsiadami”. W trzeciej przypowieści położony jest na święto wychodzące z serca miłosiernego ojca i rozciągające się na cały jego dom. To święto Boga dla tych, którzy do Niego powracają skruszeni w pokucie jest tym co wyjątkowo opiewa przeżywany przez nas Rok Jubileuszowy, jak to wyraża samo określenie „jubileusz”!

Poprzez te trzy przypowieści Jezus ukazuje nam Boga o ramionach otwartych, który traktuje grzeszników z czułością i współczuciem. Przypowieścią, która porusza najbardziej porusza – wzrusza wszystkich - ponieważ ukazuje nieskończoną miłość Boga, to przypowieść o ojcu, który przytula do siebie i obejmuje odnalezionego syna. Uderzająca jest nie tyle smutna historia młodego mężczyzny, który popada w ruinę, ale jego zdecydowane słowa: „Zabiorę się i pójdę do mego ojca” (w. 18). Droga powrotna do domu jest drogą nadziei i nowego życia. Bóg czeka na nasze wyruszenie w drogę, czeka na nas cierpliwie, widzi nas, gdy jesteśmy jeszcze daleko, wybiega nam naprzeciw, obejmuje nas w ramiona, całuje i przebacza nam. Taki jest Bóg. Taki jest nasz Ojciec! A jego przebaczenie wymazuje przeszłość i odradza nas w miłości. Zapomina o przeszłości – to słabość Boga. Bóg bierze nas w ramiona i nam przebacza, traci pamięć, nie pamięta. Zapomina o przeszłości. Gdy my grzesznicy się nawracamy i pozwalamy się odnaleźć Bogu, to nie czekają na nas wymówki i bezduszność, ponieważ Bóg zbawia, na nowo przyjmuje w domu z radością i świętem.

Sam Jezus w dzisiejszej Ewangelii mówi nam następujące słowa: „w niebie większa będzie radość z jednego grzesznika, który się nawraca, niż z dziewięćdziesięciu dziewięciu sprawiedliwych, którzy nie potrzebują nawrócenia”(w.17). Zadam wam pytanie: Czy kiedykolwiek pomyśleliście, że kiedy podchodzimy do konfesjonału, jest radość i święto w niebie? Czy o tym pomyśleliście? To przecież piękne!

To nas budzi wielką nadzieję i możemy je streścić następująco: nie ma grzechu, w który popadliśmy, a z którego, dzięki Bożej łasce, nie możemy powstać; nie ma osoby straconej na zawsze, ponieważ Bóg nigdy nie przestaje pragnąć naszego dobra, nawet wtedy, gdy grzeszymy! Niech Maryja Panna, ucieczka grzeszników, sprawi aby w naszych pojawiła się ufność, jaka rozpaliła się w sercu syna marnotrawnego: „Zabiorę się i pójdę do mego ojca, i powiem mu: Ojcze zgrzeszyłem” (w. 18). Idąc ta drogą możemy sprawić radość Bogu, a Jego radość może stać się Jego i naszym świętem.

Po modlitwie Anioł Pański:

Drodzy bracia i siostry,

Chciałbym zachęcić o szczególnej modlitwy w intencji Gabonu, który przeżywa okres poważnego kryzysu politycznego. Powierzam Panu ofiary starć i ich rodziny. Łącze się z biskupami tego umiłowanego kraju afrykańskiego, aby zachęcić strony konfliktu do odrzucenia wszelkiej przemocy i zawsze dążyć do wspólnego dobra. Zachęcam wszystkich, a szczególnie katolików, aby byli budowniczymi pokoju respektując prawo, w dialogu i braterstwie.

Dziś w Karagandzie w Kazachstanie, został ogłoszony błogosławionym Władysława Bukowiński, kapłan i proboszcz, prześladowany za swą wiarę. Jakże wiele wycierpiał ten człowiek! W życiu zawsze okazywał wielką miłość dla najsłabszych i najbardziej potrzebujących, a jego świadectwo ukazuje się jako kondensacja uczynków miłosierdzia względem duszy i względem ciała.