Odpust i pobłogosławienie kościoła w Radzyminie

Zachęcamy do wspólnej modlitwy i dziękczynienia Bogu za życie i pontyfikat wielkiego Polaka, św. Jana Pawła II.

Więcej informacji: www.jp2.waw.pl

Obrzęd pobłogosławienia świątyni jest aktem uroczystego wejścia do nowo wybudowanego kościoła.

W komunikacie liturgicznym dotyczącym obrzędów związanych z budową nowej świątyni, wydanym dla Diecezji Warszawsko-Praskiej 22 lutego 2012 roku czytamy:

Obrzęd związany z oddaniem świątyni do sprawowania kultu

• „Jeżeli kościół powstaje jako budynek przeznaczony wyłącznie i na stałe do gromadzenia się Ludu Bożego i sprawowania liturgii, staje się domem Bożym; dlatego wypada poświęcić go Bogu w uroczystym obrzędzie, stosownie do starożytnego zwyczaju Kościoła. Jeśli zaś nie poświęca się go, winien być przynajmniej pobłogosławiony.” (CB nr 880).
• Tak więc z oddaniem nowego kościoła dla sprawowania w nim służby Bożej związane są także dwa obrzędy. Najważniejszym jest obrzęd poświęcenia kościoła, zwany dawniej konsekracją. Wcześniej jednak może mieć miejsce obrzęd błogosławieństwa kościoła. W naszych warunkach tak jest najczęściej. Po wybudowaniu kościoła, kiedy gmach jest jeszcze w stanie surowym i na zgodne z planami urządzenie wnętrza potrzeba kilku lat, należy świątynię pobłogosławić; zwłaszcza, jeżeli ze względu na potrzeby duszpasterskie już ma być w niej sprawowana liturgia. Poświęcenie (dawniej: konsekrację) odkładamy na czas, kiedy dzieło zostanie ukończone.
• Tak, jak nie należy sprawować służby Bożej w budowanym kościele, zanim nie zostanie on pobłogosławiony przez biskupa, tak nie należy sprawować Mszy Świętej na ołtarzu (nawet przenośnym), którego biskup nie poświęcił ani nie pobłogosławił (por. CB nr 938 i 988).
• Dobrze, jeśli podczas obrzędu błogosławieństwa kościoła ma miejsce otwarcie tabernakulum, w którym od tego dnia będzie przechowywany na stałe Najświętszy Sakrament.
• Obrzęd błogosławieństwa kościoła stosuje się także do błogosławienia innych budynków sakralnych, takich jak oratoria, kaplice i miejsca, które ze względu na szczególne okoliczności tylko czasowo przeznaczone są do kultu Bożego (por. CB nr 970).