Niemcy: 70-lecie stałych struktur polskiego duszpasterstwa

Metropolita gnieźnieński był przez kilka lat delegatem Konferencji Episkopatu Polski ds. duszpasterstwa emigracji polskiej.

Kazanie wygłosi obecny delegat KEP, bp Wiesław Lechowicz. W liturgii uczestniczyć będzie także biskup pomocniczy diecezji limburskiej (na której terenie położony jest Frankfurt) Thomas Löhr. Mszę św. będzie koncelebrowało około 50 polskich księży – duszpasterzy Polonii w Niemczech.

Ponadto przybędzie krajowy dyrektor duszpasterstwa obcokrajowców w Niemieckiej Konferencji Biskupiej Stefan Schohe i konsul generalny RP w Kolonii Jan Sobczak. W uroczystości weźmie udział około 1000 osób z całych Niemiec, a szczególnie z polskich parafii leżących w pobliżu Frankfurtu. Spodziewany jest liczny udział pocztów sztandarowych polskich parafii oraz dzieci i młodzieży w strojach ludowych.

Specjalny list do uczestników uroczystości dotarł z Watykanu. „Papież Franciszek jednoczy się w modlitwie z Duszpasterzami i Wiernymi Misji Katolickiej w Niemczech. Bogu poleca codzienność rodzin, wspólnot i poszczególnych osób, wypraszając wszelkie potrzebne łaski. Na ręce Księdza Rektora przesyła pozdrowienie Arcybiskupowi Prymasowi Polski, polskim i niemieckim Biskupom, Kapłanom i wszystkim Uczestnikom rocznicowych uroczystości. Z serca udziela wszystkim swego Apostolskiego Błogosławieństwa” – czytamy w liście z Sekretariatu Stanu Stolicy Apostolskiej, datowanym 29 października 2015 r.

W wyniku II wojny światowej na terenie Niemiec znalazło się ok. 1,5-2 mln Polaków. Zostali oni przywiezieni do Niemiec na roboty przymusowe albo do obozów koncentracyjnych. Tysiące ludzi nie mogło wracać do Polski, gdyż utracili ziemie i dobytek na wschodzie kraju, zajętym przez powstałe republiki radzieckie, inni zaś z obawy przed komunistami. W latach 1945-55 przebywali oni w obozach alianckich, mając status bezpaństwowca ( DP-Displaced Person). W ciągu 10 lat liczba spadła do ok. 100 tys.

Papież Pius XII ustanowił 5 czerwca 1945 r. dla Polaków przebywających „czasowo w Niemczech” specjalnego biskupa, który podlegał bezpośrednio Stolicy Apostolskiej. Został nim przebywający wówczas w Rzymie biskup polowy Polskich Sił Zbrojnych na Zachodzie Józef Gawlina, który otrzymał odpowiednie uprawnienia prawno-kościelne odnośnie do udzielania sakramentów, szczególnie małżeństwa, prowadzenia ksiąg metrykalnych itd. Dla realizacji powierzonych zadań bp Gawlina powołał do życia Kurię Biskupią, która wyposażona została w odpowiednie pełnomocnictwa.

Już trzy tygodnie po nominacji bp Gawlina przyjechał Niemiec, aby spotkać się z prawie 850 polskimi księżmi, byłymi więźniami obozu koncentracyjnego w Dachau. Poprosił tych, którym zdrowie na to pozwalało, aby otoczyli rodaków opieką duszpasterską. Księża zostali wyposażeni w zaświadczenia w języku angielskim i polskim, które służyły jako legitymacja służbowa wobec władz okupacyjnych i Kościoła lokalnego. Stworzono dla nich odpowiednią instrukcję, pomagającą zgodnie z przepisami prawa kościelnego spełniać urząd w terenie. Już w czerwcu 1945 i w następnych miesiącach, ponad 150 księży pojechało na północ do angielskiej strefy okupacyjnej Niemiec, około 300 podjęło pracę na południu w strefach amerykańskiej i francuskiej, a około 50 wyjechało do pracy w Austrii. Około 200 księży przebywało w szpitalach i ośrodkach kuracyjnych z racji złego stanu zdrowia, reszta zaś wróciła do Polski.

Kuria Biskupia mieściła się początkowo we Freimannie k. Monachium, a od września 1945 r. we Frankfurcie nad Menem, w dzielnicy Schwanheim. W 1946 została przeniesiona na ulicę Mauritiusstrasse 4, a w 1953 r. usytuowano ją w centrum miasta, przy Altkönigstrasse. Przez pierwsze miesiące Kurią kierował ks. kanonik Franciszek Jedwabski (z archidiecezji poznańskiej), a od listopada 1945 r. ks. Edward Lubowiecki (z archidiecezji krakowskiej), który przybył z Linzu w Austrii. Współpracowników w Kurii było pięciu, a później trzech. Ich głównym zadaniem było załatwianie korespondencji, wysyłanie metryk chrztu i ślubu kościelnego do kraju i za granicę, pomoc w odszukiwaniu tych, którzy nie powrócili, prowadzenie archiwum czynności kościelnych, przygotowanie materiałów kaznodziejskich i liturgicznych, zaopatrzenie księży w wino mszalne, hostie i inne potrzebne przedmioty, szaty do sprawowania liturgii, pozyskiwanie środków materialnych dla księży, którzy utrzymywali się jedynie z ofiar wiernych i pomocy organizowanej przez Kurię (do 1958 r.). Dla księży organizowano regularne spotkania w dekanatach, rekolekcje i kursy dokształcające.

Kuria wystawiała też zaświadczenia dla polskich emigrantów (od połowy 1946 r.), które pomagały w uzyskaniu dokumentów niezbędnych do repatriacji i do otrzymania wiz krajów docelowych w Ameryce Południowej, Australii, Nowej Zelandii, USA, Kanadzie.

Kuria wydawała własny periodyk „Wiadomości Urzędowe Biskupa Ordynariusza”, który ukazywał się nieregularnie, i stanowił łącznik pomiędzy Kurią i księżmi w terenie. Pod egidą Kurii ukazywały się również dwa czasopisma katolickie: „Polska Chrystusowa”, wydawana w Darmstadt, i „Słowo Polskie”, wydawane w Freimannie, przemianowane później na „Słowo Katolickie”. Dzięki staraniom Kurii drukowano w języku polskim w kilku drukarniach (w Schwäbisch-Gmünd, Celle, Hanowerze, Lippstadt) pomoce katechetyczne dla dzieci i młodzieży, pomoce liturgiczne dla księży, a dla świeckich książki do czytania. Kuria inicjowała druk modlitewników i śpiewników, pomagała w ich kolportażu i dystrybucji. W 1946 r. powołano do życia polską Caritas, która współpracowała z UNRRA i IRO, niemiecką Caritas oraz charytatywnymi organizacjami z innych krajów (USA, Kanada). W ramach Kurii powstała specjalna jednostka ds. nauczania religii – Inspektorat Nauki Religii, kierowany przez ks. Pawła Kajkę z Monachium.

Kuria nie prowadziła Sądu Biskupiego, ale wikariusz generalny upoważniony był, podobnie jak miejscowy biskup niemiecki, do udzielania dyspens w sprawach ślubów; w sytuacjach niejasnych odnoszono się do miejscowej kurii niemieckiej.

Samodzielna kuria dla Polaków działała do grudnia 1975 r. Z chwilą śmierci ks. Edwarda Lubowieckiego, zgodnie z postanowieniami Soboru Watykańskiego II i po uzgodnieniach pomiędzy konferencjami episkopatów Polski i Niemiec, duszpasterstwo polskie zostało włączone w struktury Kościoła katolickiego w Niemczech. W latach 1977-79 biskupi niemieccy poszczególnych diecezji wydawali dekrety powołujące do życia Polskie Misje Katolickie, jako parafie personalne. Sprawy administracyjne, prawne i finansowe polskiego duszpasterstwa przejęły lokalne niemieckie biskupstwa. W celu koordynowania działalności duszpasterstwa powołany został do życia urząd delegata Niemieckiej Konferencji Biskupiej, zwanego w języku polskim rektorem. Urząd ten piastowali kolejno: w latach 1976-1988 prał. Stefan Leciejewski, z siedzibą we Freisingu koło Monachium, w latach 1988-2002 – ks. dr Franciszek Mrowiec w Würzburgu, a od 2002 r. jest nim prał. Stanisław Budyn w Hanowerze.

Obecnie w Polskiej Misji Katolickiej w Niemczech pracuje 120 kapłanów (w tym kilku emerytowanych oraz w ruchu „ Światło-Życie”), którzy w 70 placówkach duszpasterskich sprawują opiekę duszpasterską nad polskojęzycznymi katolikami. Każdej niedzieli Msza św. w języku polskim odprawiana jest w 165 kościołach, a w dalszych 148 raz lub dwa razy w miesiącu. We Mszach św. udział bierze 85-120 tys. wiernych.

W 2014 r. udzielono chrztu 1984 osobom, bierzmowania –1095 osobom, odbyło się 445 ślubów kościelnych, wystawiono też 433 licencje do ślubu za granicą. W okresie wielkanocnym księża wyspowiadali około 50,5 tys. wiernych, a przed Bożym Narodzeniem – 42,6 tys.

Księża uczą religii (uczęszcza ponad 3,2 tys. dzieci i młodzieży), prowadzą grupy ewangelizacyjne, poradnictwo rodzinne, przy wielu misjach zorganizowane są szkoły nauczania języka polskiego w tzw. Chrześcijańskim Centrum Krzewienia Kultury i Języka Polskiego (w 2014 r. – 2795 dzieci i młodzieży). We wszystkich ośrodkach istnieją Rady Parafialne, działają chóry, zespoły śpiewacze, taneczne i folklorystyczne, biblioteki.

Dzięki finansowemu wsparciu Niemieckiej Konferencji Biskupiej Rektorat PMK wydaje miesięcznik w języku polskim „Nasze Słowo-Unser Wort”.