„Lineamenta”
Po ogłoszeniu przez papieża tematu obrad, powołana przez niego Rada Przedsynodalna przygotowała dokument przygotowawczy („Lineamenta”), zawierający zarys problematyki, która ma być omówiona podczas zgromadzenia. Ogłoszony w czerwcu 2018 r. i podzielony na trzy części – „widzieć, ocenić (rozeznać) i działać” – podkreślał potrzebę wysłuchania pierwotnych mieszkańców Amazonii i wszystkich zamieszkujących ją wspólnot jako „pierwszych interlokutorów” Synodu.
Przypominał, że w lasach amazońskich doszło do „głębokiego kryzysu spowodowanego długotrwałą ingerencją człowieka, w której dominuje kultura odrzucenia i mentalność eksploatacyjna”. Regionowi „zagrażają wielkie interesy gospodarcze”, które powodują m.in. masowe niszczenie lasów i zanieczyszczanie wód. „Harmonijna relacja między Bogiem Stworzycielem, ludźmi i przyrodą została zerwana z powodu szkodliwych skutków eksploatacji i presji wielkich interesów gospodarczych” – napisali autorzy dokumentu. Dochodzą do tego „nowe kolonializmy ideologiczne pod płaszczykiem mitu postępu, które niszczą tożsamość kulturową”. Zagrożenie dla terytoriów amazońskich pochodzi również „z perwersji niektórych polityk, promujących «ochronę» przyrody bez brania pod uwagę człowieka”.
W tej sytuacji ochrona ludów pierwotnych i ich terytoriów jest „podstawowym wymogiem etycznym i zasadniczym zaangażowaniem na rzecz praw człowieka”, co dla Kościoła staje się „moralnym imperatywem zgodnym z wizją ekologii integralnej” z encykliki Franciszka „Laudato si’”.
Druga część dokumentu przygotowawczego przypominała, że „misja ewangelizacyjna zawsze zawiera w sobie nieodłączną treść społeczną”. Dzieło ewangelizacji „wzywa nas do działania przeciwko nierównościom społecznym i brakowi solidarności poprzez wspieranie miłosierdzia i sprawiedliwości, współczucia i troski”, nie tylko między ludźmi, ale także wobec „innych istot, zwierząt i drzew oraz całego stworzenia”. Niedbanie o wspólny dom jest bowiem „obrażaniem Stwórcy, zamachem na bioróżnorodność, a ostatecznie na życie”.
Trzecia część „Lineamenta” dotyczyła „nowych dróg”, które mają doprowadzić do Kościoła o amazońskim obliczu, a także stanowić odpowiedź na wspomniane niesprawiedliwości w regionie. Wskazała, że „wszyscy musimy pozwolić się ewangelizować” przez ludy tubylcze i ich kultury oraz że „zadanie nowej ewangelizacji wymaga użyczenia im naszego głosu w ich sprawach”, ale także „bycia ich przyjaciółmi, wysłuchania ich, zrozumienia i przyjęcia niezgłębionej mądrości, jaką Bóg chce przekazać za ich pośrednictwem”. To „ich nauki mogą wskazać priorytetowe kierunki dla nowych dróg Kościoła w Amazonii”.
W odpowiedzi na skargę „tysięcy wspólnot przez długie okresy pozbawionych niedzielnej Eucharystii”, konieczna jest bardziej powszechna obecność Kościoła, którą w Amazonii utrudnia „olbrzymia rozległość geograficzna, bardzo często z utrudnionym dostępem”. Potrzebne jest więc wzmożenie działalności Kościoła na tym terenie i pogłębienie procesu inkulturacji. Aby osiągnąć ten cel, jednym z priorytetów jest „zaproponowanie nowych posług i służb dla różnych pracowników duszpasterskich, odpowiadających [ich] działaniom i obowiązkom w obrębie wspólnoty”, w tym także „określenie rodzaju oficjalnej posługi, którą można powierzyć kobiecie, biorąc pod uwagę kluczową rolę, jaką kobiety odgrywają” w tamtejszym Kościele. Należy też znaleźć nowe rozwiązania, „aby lud Boży miał lepszy i częstszy dostęp do Eucharystii, centrum życia chrześcijańskiego”.
Dokument przygotowawczy kończył się kwestionariuszem, złożonym z 30 pytań, które pomogą w synodalnej dyskusji. Został on rozesłany do biskupów Amazonii, którzy mieli nań odpowiedzieć, „konsultując się z ludem Bożym”. Na podstawie otrzymanych odpowiedzi powstał dokument roboczy zgromadzenia („Instrumentum laboris”), który jest punktem wyjścia do synodalnej dyskusji.
Co? Gdzie? Kiedy?
