W KRAJU MĘCZENNIKÓW
Peru: misjonarze tarnowscy w dniu dziękczynienia za beatyfi kację o. Zbigniewa i o. Michała
Tym krajem, wśród wielu innych, jest Peru. Rzeczą znamienną i urastającą do wielkiego symbolu jest fakt, że wyjazd w sierpniu 1991 r. pierwszych dwóch tarnowskich prezbiterów do pracy ewangelizacyjnej w Peru przypadł na szczególny czas. Nie zastygła bowiem jeszcze krew polskich męczenników, a wśród nich syna tarnowskiego Kościoła, bł. Zbigniewa Strzałkowskiego, który zginął ze swym współbratem bł. Michałem Tomaszkiem w Pariacoto z rąk oprawców reprezentujących komunistyczną organizację Sendero Luminoso (Świetlisty Szlak). Był to więc wtedy symbol wielkiej wiary, niecofającej się nawet przed śmiercią. Wyjazd tarnowskich prezbiterów na misje do Peru nastąpił kilkanaście dni po zamordowaniu naszych polskich misjonarzy przez tych, których ręce były czerwone od krwi kilku tysięcy ofiar.
Dzisiaj, kiedy z pokorą uznajemy potrzebę wzniosłego zadania księży tarnowskich na peruwiańskiej ziemi, chwała męczenników rzuca promień na ich posługę szarego dnia, jak i pełne odwagi i determinacji przedsięwzięcia ewangelizacyjne wymagające większych wyzwań. Wszystko zaczęło się w Limie. Tutaj uczęszczali na kurs języka hiszpańskiego. Po kursie językowym przybyli do stolicy diecezji Huancavelica o tej samej nazwie. Tutaj, pod okiem irlandzkiego biskupa Williama Molloya, stawiali pierwsze kroki. Potem zaczęli być obecni w innych Kościołach lokalnych. W dniu dzisiejszym te Kościoły to dwie diecezje i jeden wikariat apostolski. Najmocniejsza liczbowo obecność tarnowskich misjonarzy zaznacza się we wspomnianej diecezji Huancavelica. To teren górzysty, sięgający 3650 m n.p.m., co wiele mówi o warunkach ich posługi. Jest tutaj ośmiu księży w pięciu parafiach: Wiesław Mikulski, Wiesław Tworzydło, Robert Zając, Grzegorz Łukasik, Jan Baran, Paweł Stec, Stanisław Knurowski i Grzegorz Kubalica. W nadmorskiej diecezji Lurín naszą diecezję reprezentuje ks. Czesław Faron, w tym roku obchodzący 25-lecie pracy duszpasterskiej w Peru. W wikariacie apostolskim San Ramón, który obejmuje puszczę peruwiańską, posługuje dwóch naszych misjonarzy. Są nimi księża: Antoni Lichoń i Kasper Bernasiewicz.
W BOLIWIJSKIEJ SELVIE
Ks. Tomasz Fajt wśród boliwijskich dzieci
Obecność tarnowskich księży w Boliwii datuje się od 1993 r. Wszystkich prezbiterów Kościoła tarnowskiego, którzy są związani z ewangelizacją w tamtejszym Kościele, jest trzynastu.
Początki tarnowskiej obecności w Kościele w Boliwii związane są z prałaturą Aiquile. Pierwsi dwaj tarnowscy księża wyjechali do Boliwii w czerwcu 1991 r. Potem było ich jeszcze czterech. Drugim miejscem obecności tarnowskich misjonarzy na boliwijskiej ziemi jest wikariat apostolski Ñuflo de Chávez. Biskupem tego Kościoła jest Polak, Antoni Reimann OFM. Do przybycia naszych księży do tego Kościoła lokalnego przyczyniła się wizyta w grudniu 2004 r. biskupa tarnowskiego Wiktora Skworca, który wtedy odwiedzał swoich dwóch księży pracujących w prałaturze Aiquile. Obecność w tym wikariacie zaznaczyło do tej pory w sumie sześciu tarnowiaków – pięciu z nich posługuje aktualnie. Są to księża: Kazimierz Stempniowski, Paweł Żurowski, Radosław Słowik, Tomasz Fajt i od maja tego roku Tomasz Kaczor.
Misjonarzem de la última hora (ostatniej godziny) nazywa siebie ks. Józef Zyzak. Określenie w jakiś sposób oddaje prawdę o jego osobie, bowiem wybrać się na misje jako siedemdziesięcioletni emeryt to – po ludzku sądząc – nie tylko „późno”, ale też bez sensu i niebezpiecznie.
Ta „ostatnia godzina” trwa już dziesięć lat, a ks. Józef, który w grudniu ukończy osiemdziesiąty rok życia, wcale nie wzmiankuje o powrocie. Apostołuje w diecezji Oruro, w której biskupem jest Polak, Krzysztof Białasik.
Co? Gdzie? Kiedy?
