Nadzieja na pustyni

Rozpoczynając nowy cykl katechez, papież wskazał, że nadzieja jest szczególnie potrzebna w obliczu mroków naszych czasów, poczucia zagubienia i bezradności w obliczu otaczającego nas zła, przemocy i cierpienia. Jego słów w auli Pawła VI wysłuchało około 5 tys. wiernych.

Franciszek zapewnił, że pomimo naszych odczuć Bóg nie zostawia nas samych, a Pan Jezus zwyciężył zło i otworzył nam drogę życia. Wychodząc od słów drugiej części proroka Izajasza, tzw. Księgi Pocieszenia (Iz 40, 1-2.3-5) papież podkreślił, że Bóg pociesza posyłając ludowi przeżywającemu tragedię wygnania pocieszycieli głoszących, że ucisk się skończył, skończyło się cierpienie, a grzech został odpuszczony. Prorok wzywa do przygotowania drogi Panu, otwierając się na Jego zbawcze dary. Dokonuje się to na pustyni. – Życie często jest pustynią, trudno na niej iść, ale jeśli powierzymy się Bogu, może stać się piękne i szerokie jak autostrada. Wystarczy nigdy nie tracić nadziei, wystarczy nadal wierzyć, zawsze, mimo wszystko – wskazał Franciszek.

Zauważył, że właśnie tych słów Izajasza użyje następnie Jan Chrzciciel w swoim przepowiadaniu wzywając do nawrócenia: „Głos wołającego na pustyni: Przygotujcie drogę Panu” (Mt 3,3). Zwracał się on do ludu Izraela okupowanego przez Rzymian, jakby ciągle znajdującego się na wygnaniu. Papież podkreślił, iż "prawdziwa historia to nie ta tworzona przez możnych, lecz tworzona przez Boga wraz z Jego maluczkimi". – To maluczcy stają się wielkimi poprzez swoją wiarę, maluczcy potrafiący stale żywić nadzieję. To oni przekształcają pustynię wygnania, rozpaczliwej samotności, cierpienia – w drogę równą, którą trzeba iść, aby dotrzeć na spotkanie z chwałą Pana. Pozwólmy zatem nauczyć się nadziei, ufnie oczekujmy na przyjście Pana, a cokolwiek byłoby pustynią naszego życia, a każdy wie, na jakiej pustyni podąża – cokolwiek byłoby pustynią naszego życia, stanie się ogrodem kwitnącym. Nadzieja nie zawodzi – zaapelował papież.