Na krańcach diecezji

Po drodze z Warszawy do Siedlec, nie sposób ominąć Kałuszyna. Niewielkie miasto uzyskało lokację jeszcze przed 1662 r. Wystarczy zjechać nieco z głównej trasy, żeby obejrzeć kościół parafialny, którego wieża góruje nad okolicą.

– Parafia została erygowana w 1472 r. Pierwszy kościół, który tu stanął, modrzewiowy, był pod wezwaniem św. Stanisława Biskupa Męczennika – opowiada ks. prałat Władysław Szymański, proboszcz parafii i dziekan dekanatu Mińsk Mazowiecki Narodzenia NMP. Tamten kościół, mimo dziejowych zawirowań i częstych pożarów miasta, przetrwał przeszło cztery wieki. Decyzję o powstaniu murowanej świątyni neogotyckiej pod wezwaniem Wniebowzięcia NMP podjęto w 1887 r. Projekt wykonał architekt Józef Pius Dziekoński. Budowa trwała osiem lat, a w sierpniu 1897 roku abp Wincenty Chościak-Popiel konsekrował nowy kościół.

Po wejściu do świątyni uwagę przyciąga ołtarz główny z obrazem „Wniebowzięcie Najświętszej Maryi Panny”, który wyszedł spod pędzla Michała Andriollego. – W ołtarzu bocznym mamy wizerunek św. Walentego, a po drugiej stronie jest kaplica Miłosierdzia Bożego. Teraz jest tam umieszczony również obraz Matki Bożej, który po peregrynacji kopii wizerunku jasnogórskiego w 2017 r. nawiedzał mieszkańców naszej parafii – wyjaśnia proboszcz. Wnętrze kościoła było już kilkakrotnie odnawiane. Pojawiły się także nowe ławki i konfesjonały, ale z tyłu, w nawach bocznych można odnaleźć konfesjonały, które pamiętają dawniejsze czasy, a czujny obserwator dostrzeże też zabytkową kamienną kropielnicę. Wzrok przykuwają pełne ciepłych barw witraże.

Dzisiaj parafia w liczy ok. 5 tys. wiernych, a oprócz Kałuszyna skupia 23 okoliczne wioski. Na jej terenie znajduje się też kaplica w Nowych Groszkach. Razem z ks. Szymańskim w parafii posługuje wikariusz ks. Jerzy Skłucki. Stałe miejsce w życiu wspólnoty mają tradycyjne nabożeństwa, m.in. do Matki Bożej Nieustającej Pomocy czy do Miłosierdzia Bożego. – W pierwsze piątki i pierwsze soboty miesiąca ławki w kościele są zawsze wypełnione, a do kół różańcowych należy ok. 400 osób. Poszczególne róże działają też we wspólnotach wioskowych, tam się spotykają i modlą razem – stwierdza proboszcz i dodaje, że tradycyjne nabożeństwa są dla niego ważne. – Często wracam do myśli św. Pawła VI, według której prawdziwy postęp jest wtedy, kiedy nie odchodzimy od fundamentów – dopowiada.

W maju i czerwcu w większości wiosek są odprawiane też Msze Święte z poświęceniem pól. – Dzięki temu możemy być blisko naszych parafian. Ludzie czują wtedy, że ksiądz ich zna, chce ich odwiedzać i modlić się z nimi. Po Mszy zawsze spotykamy się i rozmawiamy. To jest coś pięknego – podkreśla proboszcz. Dodaje też, że po epidemii, kiedy trzeba było zmierzyć się z trudnymi sytuacjami, życie parafii powoli wraca do dawnego stanu. – Ludzie zwracali się do nas, a my nie zawsze mogliśmy odpowiedzieć na ich prośby, musieliśmy trzymać się pewnych ograniczeń – przyznaje.

Ks. Szymański w parafii zna niemal każdą rodzinę, ponieważ pracuje tutaj już 25 lat. – Dzieci, które kiedyś chrzciłem, dzisiaj stają przed ołtarzem, żeby zawrzeć sakramentalne związki małżeńskie. I to jest dla mnie bardzo ważne – przyznaje, dodając, że młodzi ludzie wracają do swoich korzeni. – Dużo z nich zostaje w parafii, tutaj zakładają rodziny i osiedlają się na stałe. Widzimy, że parafianie chcą tę wspólnotę umacniać – podkreśla.