Moja łódź

Abp Jerzy Matulewicz (1871-1927) pisał: „Czego pragnął Chrystus? Założyć Królestwo Boże na ziemi, to jest święty nasz Kościół. Jaką drogą do tego zmierzał? Drogą całkowitego zaparcia się, drogą pracy, trudów, ubóstwa, poniżenia, prześladowania i cierpienia. A szedł tą drogą, dopóki nie skłonił swej głowy, przybity do krzyża. Co z tego wynika? Obowiązek dla każdego z nas, aby dobrowolnie i całkowicie zaparłszy się siebie, bez zastrzeżeń oddać się i poświęcić Kościołowi”.

Te słowa naszego założyciela są jak latarnia, która wskazuje drogę dla statków wpływających do portu. A moja łódź płynie i na horyzoncie dostrzega, że warto poświęcić swoje trudy, modlitwę, niezrozumienie i włączyć te dary do duchowego skarbca Kościoła. Żywy Bóg-Człowiek w Najświętszym Sakramencie jest sensem mojej drogi i konsekracji. Tylko Jezus Chrystus narodzony z Maryi Dziewicy może uczynić moje serce zdolne do bycia siostrą dla dzieci i młodzieży, w obecnej dobie. Matko ofiarująca razem z Twoim Synem i ze św. Józefem, otwieram moje serce, uczucia, myśli i pragnienia i oddaję to Bogu, który jest moją miłością. Panie życia, który zechciałeś stać się człowiekiem, ukaż młodym ludziom, że warto użyźniać niwę Bożą mądrością zaparcia się siebie i wsłuchując się w słowa Pisma Świętego, które jest Księgą życia i spełnionych powołań, budować dobro.

Jako osoba konsekrowana muszę przyspieszyć kroku, aby Jezus w Eucharystii był poznany i pokochany. Każdy dzień na nowo wyznacza mi spotkanie w Wieczerniku i pozwala się rozpoznać „przy łamaniu chleba”. Oto teraz czas upragniony, oto teraz dzień zbawienia. Niech moja dłoń cierpliwie odsuwa chmury i prowadzi łódź powołania zakonnego do szczęśliwego portu zbawienia. Modlę się słowami wyjętymi z pacierzy, zatrzymując bieg spraw, i składam na ołtarzu, w Wieczerniku naszego Zgromadzenia. Ewangelia ofiaruje nam bezcenną perłę, której wszyscy szukają. Jest nią Pan Jezus w Najświętszym Sakramencie. Ta obecność powinna mnie prowadzić do spotkania z Nim tak blisko, żebym mogła usłyszeć bicie Jego Serca i powtarzać bez końca: Dziękuję Ci, mój Panie, idę Twoimi śladami i jakże często gubię je, zapatrzona w swoją małość. Ale Eucharystia zawsze trwa, zawsze jest przeistoczenie, zawsze jest konsekracja chleba i własnego serca. Jest głos cierpienia, innym nieznany, i dlatego jest najpotężniejszym słowem i ciszą dotykam białej Hostii. A moja łódź płynie…

Ufam głęboko, że każda litera z Ewangelii pozwala się smakować od rana do wieczora, że każda Komunia Święta jest cudem wielkiej miłości Chrystusa. Eucharystia – Betlejem XXI wieku – niech nas oświeca. Ja, adwentowy człowiek, z Maryją, Matką Jezusa, klękam i ofiaruję siebie Bogu, który dał ludziom Słowo i nigdy go nie odbierze. Ojciec Matulewicz zapisał takie słowa w swoim Dzienniku duchowym: „Jeżeli nas wyrzucą przez jedne drzwi, wróćmy przez drugie, choćby nawet tylne, gdy tylko tego domaga się większa chwała Chrystusa i większy pożytek Jego Kościoła. Jeżeli nas wyrzucą przez jedno okno, wchodźmy z powrotem przez drugie, aby tylko wszędzie wnosić ducha Chrystusowego i pozyskać wszystko dla Chrystusa i dla Jego świętego Kościoła”.

Panie, Zbawicielu świata, bądź w łodzi naszej Wspólnoty zakonnej i spraw, aby wody tego świata nie zalały naszej konsekracji, modlitwy, pokoju i radości, byśmy szły za Tobą, jedyną naszą Miłością i Oblubieńcem. Bądź z nami przez wszystkie dni, aż do skończenia świata. A życie każdej mojej współsiostry niech stanie się hymnem pochwalnym ku czci Chrystusa w Najświętszym Sakramencie. O, jaki piękny to dzień, że moje Zgromadzenie Sióstr Służebnic Jezusa w Eucharystii uwielbia Stwórcę za dar 95 lat istnienia w Kościele, tak bardzo przez nas kochanym – i dziękuje za życie i świętość naszego Założyciela abp. Jerzego Matulewicza.