Moc liturgii

Czas pozostaje tajemnicą. Czym on jest, wiemy z doświadczenia, chociaż nie zdajemy sobie sprawy, że nie wiemy tego do końca. Czasami chwile się uwieczniają, a długie okresy błyskawicznie znikają. Jednak cykliczność pomaga zaradzić nieubłaganemu przemijaniu: daje złudzenie stałości, okazję do ponownego rozpoczynania. Pierwszy rozdział Pisma Świętego łączy czas – w postaci tygodnia – z Bożym przeznaczeniem człowieka. Kościół, idąc za żydowską tradycją, wpisuje swą liturgię w rytmy kosmosu. Dzień, tydzień, rok – stają się ramami dla kultu Bożego.

W ciągu roku liturgia pozwala nam ze spokojem przeżyć główne prawdy z życia Jezusa. Rozważając je, wciąż odkrywamy nowe aspekty do naśladowania, powody do dziękczynienia, zachęty do coraz ofiarniejszej miłości. W świętach maryjnych ukazuje nam się piękno Matki Bożej. Porusza nas przykład świętych, którzy musieli się zmagać z życiem tak jak my, chociaż kroczyli całkiem innymi drogami, niż nasza.

Życie liturgiczne i osobiste życie wewnętrzne
to aspekty tej samej rzeczywistości.

Coroczne powtórzenie tajemnic wiary jest czymś więcej, niż ich pobożnym przypomnieniem. Nie jest zimnym przedstawieniem spraw należących do minionych czasów ani zwykłym przypomnieniem wydarzeń z dawnych wieków. Jest to raczej sam Chrystus, który trwa w swoim Kościele. Bo Chrystus żyje, Jego życie ma swoją kontynuację na ziemi, przede wszystkim w Eucharystii. Prowadzeni przez liturgię, przeżywamy w ciągu roku kolejne tajemnice wiary. Ułatwia nam rozbudzać naszą pobożność: nadzieja wobec bliskiego przyjścia Jezusa, radość, że jest wśród nas, wiara w Jego ukryte bóstwo, podziw dla objawiającej się mądrości, ból męki i śmierci, triumf zmartwychwstania. Natomiast moc zesłania Ducha Świętego daje nam ewangelizacyjny zapał…

Życie liturgiczne i osobiste życie wewnętrzne to aspekty tej samej rzeczywistości. Oba dążą do oddawania chwały Bogu, który jest ostatecznym celem życia człowieka. Oba wzbogacają duszę darami Bożymi, ponieważ liturgia jest nie tylko źródłem łask, które przynosi poprzez sakramenty i sakramentalia, ale też oświeca nasz umysł wspaniałością Bożych prawd, porusza wolę i chwyta serce. Liturgia pociąga pięknem ceremonii, harmonią śpiewów i uroczystym rygorem obrządków. Świadome uczestnictwo w liturgii pozwala zatrzymać bezsensowną gonitwę czasu i nadać każdej chwili wymiar wieczności. Poprzez nią człowiek może poniekąd wejść w „dzisiaj” Boga żywego, które przenika i prowadzi całą historię (por. KKK 1165).