Ile de la Cité to miejsce szczególnej pamięci – pamięci Paryża, Francji, Europy. Pamięci zapisanej przede wszystkim w kamieniu, począwszy od katedry Notre Dame i Sainte Chapelle. Do rangi prawdziwego symbolu urasta, znajdujący się przed Katedrą, Point Zéro, od którego liczone są odległości do wszystkich miejscowości Francji, a w konsekwencji także Europy. Ze względu na wyjątkowość tego punktu, odległości od niego mierzy się nie tylko kilometrami, ale także sercem i historyczną pamięcią. Pamięcią, z której nie można wymazać chrześcijaństwa obecnego tutaj, a na Ile de la Cité – od czasów króla Chlodwiga I.
Do tych szczególnych znaków pamięci doszedł dzisiaj wspaniały pomnik św. Jana Pawła II, następcy św. Piotra w latach 1978-2005. Z tego względu dzisiejsze wydarzenie jest prawdziwie historyczne, a dla nas, katolików, zwłaszcza katolików polskich, szczególnie radosne. Pragnę więc – w imieniu przewodniczącego Konferencji Episkopatu Polski ks. abp. Stanisława Gądeckiego i całej Konferencji – wyrazić moją głęboką wdzięczność Jego Eminencji Księdzu Kardynałowi Arcybiskupowi Paryża oraz władzom miasta za szczęśliwe doprowadzenie do końca idei wzniesienia tego monumentu.
Z Paryżem i Francją złączyły Jana Pawła II szczególnie jego apostolskie podróże, których do tego kraju odbył aż siedem. Wszystkie one przynosiły wspaniałe owoce, a pamięć o nich przekracza pokolenia tych, którzy wtedy mieli możność spotkać się z nim osobiście. Z wielu stwierdzeń, które wtedy padły z jego ust, pozwolę sobie przytoczyć zaledwie cztery. Jednakże dzięki nim w naszej pamięci zapisał się on jako wyjątkowy świadek wartości chrześcijańskich, a równocześnie uniwersalnych.
Przemawiając podczas Mszy Świętej na lotnisku Le Bourget 1 czerwca 1980 roku, Jan Paweł II ukazał się jako świadek chrześcijaństwa, gdy przypominał Martyrologium romanum, w którym często pojawia się nazwa Lutetia Parisiorum, i gdy odważył się postawić pytanie: „Francjo, pierworodna Córo Kościoła, czy jesteś wierna twojemu Chrztowi? ”.
Nazajutrz, 2 czerwca, występując w siedzibie UNESCO, Jan Paweł II zapisał się jako świadek człowieka – człowieka wielkiego na skutek właściwej tylko jemu mocy tworzenia kultury, a także jako świadek narodów, które swoją tożsamość zawdzięczają właśnie kulturze. Jako przykład papież podał wtedy Polskę, która jako naród mimo 123 lat niewoli zachowała dzięki swej kulturze swą tożsamość i suwerenność.
W 1997 roku podczas odbywających się w Paryżu Światowych Dni Młodzieży Jan Paweł II stał się świadkiem nieustannej młodości Kościoła, zwracając się do młodych z następującym apelem: „Drodzy młodzi, wasza droga nie zatrzymuje się tutaj. Czas nie zatrzymuje się dzisiaj. Idźcie na wszystkie drogi świata, na drogi ludzkości, pozostając zjednoczeni w Kościele Chrystusa”.
Celem ostatniej podróży zagranicznej Jana Pawła II stało się Lourdes. 15 sierpnia 2004 roku ciężko schorowany już papież stał się świadkiem nadziei, która przekracza ten świat i to życie. Wskazując na Chrystusa Wyzwoliciela i Jego Przenajświętszą Matkę, skierował apel do wszystkich: „Bądźcie kobietami i mężczyznami wolnymi. Brońcie swojej wolności! ”.
Wyrażając wdzięczność za możliwość uczestniczenia w tej podniosłej uroczystości, mam nadzieję, że od tego pomnika, tak nieodległego od punktu zero, w stronę Paryża, Francji i Europy będą nieustannie płynęły wspomniane przeze mnie słowa świętego papieża, bez którego trudno zrozumieć historię Kościoła i świata przełomu ostatnich wieków i tysiącleci.
abp Marek Jędraszewski |