Następuje obraz Boga jako lekarza – i to kilku specjalności. Bóg pogrąża mężczyznę w głębokim śnie (anestezjolog). Nie jest to zwyczajny sen, lecz tardemah, czyli głębokie uśpienie towarzyszące operacjom wykonywanym przez lekarzy. Następnie Bóg wyjmuje jedno z jego żeber (chirurg) i „buduje” kobietę (chirurgia plastyczna). Tę ostatnią czynność wyraża hebrajski czasownik banah, „budować”, używany w Biblii w dwóch kontekstach: w odniesieniu do budowy świątyni jerozolimskiej oraz – tutaj – do „zbudowania” kobiety. Myśl jest oczywista: kobieta jest tak piękna i godna podziwu, jak świątynia! Dalej obraz się zmienia: Bóg został przedstawiony jako swat, który przyprowadza kobietę do mężczyzny. Na widok kobiety mężczyzna zawołał: „Ta nareszcie jest kością z moich kości i ciałem z mego ciała! Ta będzie się nazywała kobietą (išša), bo z mężczyzny (iš) została wzięta” (w. 23). Mamy piękną grę słów (jak np. w angielskim man i woman), którą ks. Jakub Wujek oddał niegdyś w swoim przekładzie jako „mąż” i „mężyna” – ale „mężyna” nie przyjęła się w języku polskim. Aby sprostać samotności mężczyzny, Bóg nie stworzył jeszcze jednego mężczyzny, lecz kobietę. Po barwnych obrazach Boga jako lekarza i swata czytamy: „Dlatego opuści mężczyzna swego ojca i swoją matkę, a złączy się ze swoją żoną i stają się jednym ciałem” (w. 24). Mamy obrazowe wskazanie na pochodzenie i naturę instytucji małżeństwa oraz wyjaśnienie niezwykłej więzi, która wymaga, by mężczyzna i kobieta opuścili rodziców i założyli nową rodzinę, w której urzeczywistni się dar ojcostwa i macierzyństwa.
Doskonałą ilustrację spojrzenia z Księgi Rodzaju stanowi biblijna Pieśń nad pieśniami. Jest ona w gruncie rzeczy wielkim wołaniem o miłość i tęsknotą za miłością – miłością mężczyzny i kobiety. Mamy tam opisy fizycznego, a także psychicznego wyglądu ukochanej kobiety – tak jak postrzega ją mężczyzna, oraz opisy fizycznego i psychicznego wyglądu ukochanego mężczyzny – tak jak postrzega go kobieta. Całość wieńczy wyznanie, które najdobitniej sublimuje wzniosłe więzi ich łączące: „Jak śmierć potężna jest miłość” (PnP 8,6). Zróżnicowanie płci i cielesność nie mają wyłącznie ukierunkowania prokreacyjnego. Aczkolwiek jest ważne, idzie w parze z tym, co w zróżnicowaniu płci jest najważniejsze, czyli miłością. Oboje, mężczyzna i kobieta, szukają i potrzebują siebie nawzajem, a gdy się odnajdą i rozpoznają, rozpoczynają wspólne życie. Płeć jest darem Boga oraz integralnym elementem Jego stwórczego planu.
PŁCIOWOŚĆ JAKO DAR I ZOBOWIĄZANIE
Warto zwrócić uwagę na znamienny paradoks. To kobieta rodzi dziecko, które jest chłopcem lub dziewczynką, a w przyszłości stanie się mężczyzną lub kobietą. Natomiast w biblijnym opowiadaniu swoistym pośrednikiem w stworzeniu kobiety jest mężczyzna. Ale nie jest on tego świadomy, bo uśpiony, jedynie pośredniczy w urzeczywistnieniu Bożego zamysłu stworzenia kobiety. W żaden sposób nie wynika stąd jakakolwiek dominacja mężczyzny nad kobietą ani jej podległość względem niego.
Gender zwraca się szczególnie mocno przeciw małżeństwu i rodzinie, bo to one stanowią o trwałości i sile społeczeństwa. Narzędziem zwalczania małżeństwa i rodziny jest coraz bardziej bezczelne promowanie homoseksualizmu i hedonizmu, a także pewnych odmian zoofilii i pedofilii, co zasila kieszenie organizatorów turystyki seksualnej wykorzystującej biedę ludzi w wielu regionach świata. W Pięcioksięgu, stanowiącym trzon Starego Testamentu, mamy bardzo surowe potępienia czynów i praktyk stojących w opozycji do dzieła stworzenia. Chodzi o potępienie homoseksualizmu – w wydaniu męskim i kobiecym, a także spółkowania ze zwierzętami (zoofilia) oraz innych perwersyjnych praktyk seksualnych. Oto kilka przykładów:
„Nie będziesz obcował z mężczyzną, tak jak się obcuje z kobietą. To jest obrzydliwość!” (Kpł 18,22).
„Ktokolwiek obcuje cieleśnie z mężczyzną, tak jak się obcuje z kobietą, popełnia obrzydliwość” (Kpł 20,13).
„Ktokolwiek by obcował ze zwierzęciem, winien być ukarany śmiercią” (Wj 22,18).
Mimo że Nowy Testament nie przewiduje tak surowych kar, ocena perwersji seksualnych jest tak samo jednoznaczna. Przykładowo, w Pierwszym Liście do Koryntian św. Paweł ostrzega: „Nie łudźcie się! Ani rozpustnicy, ani bałwochwalcy, ani cudzołożnicy, ani rozwiąźli, ani mężczyźni współżyjący ze sobą, ani złodzieje, ani chciwi, ani pijacy, ani oszczercy, ani zdziercy nie odziedzicza królestwa Bożego” (1Kor 6,9-10).
Płeć nie jest czymś, co człowiek nabywa albo czego się uczy; jest czymś, co człowiek otrzymuje. Jest określana na poziomie „oprogramowania” genomu, a więc nie można jej wybierać. W badaniach prenatalnych możemy od pewnego momentu życia rozpoznać płeć dziecka poczętego, ale nie można jej zdeterminować czy zmienić. Gdyby coś takiego mogło być kiedykolwiek możliwe z medycznego punktu widzenia, taka uzurpacja oznaczałaby parodiowanie Boga. Nie inaczej należy postrzegać zamach na integralność i tożsamość płciową po narodzeniu człowieka. Role, zachowania i działania mężczyzn i kobiet wynikają przede wszystkim z płci i różnic biologicznych, w procesie zaś dorastania i dojrzewania ulegają doprecyzowaniu i udoskonaleniu przez oddziaływanie rozmaitych wpływów i uwarunkowań społecznych. Mają one jednak drugorzędne znaczenie wobec tego, co najważniejsze.
Co? Gdzie? Kiedy?
