Po dochodzeniu przeprowadzonym przez Stolicę Apostolską w związku z zaniedbaniami dokonanymi przez abp. Wiktora Skworca, jako biskupa tarnowskiego w latach 1998 - 2011, abp Skworc złożył rezygnację z ważnych funkcji w KEP, zobowiązał się wesprzeć z prywatnych środków wydatki diecezji tarnowskiej związane ze sprawami wykorzystywania seksualnego oraz poprosił o wyznaczenie arcybiskupa koadiutora.
Publikujemy treść komunikatu:
Komunikat Archidiecezji Krakowskiej dotyczący abp. Wiktora Skworca metropolity katowickiego, biskupa tarnowskiego w latach 1998 – 2011
Działając na podstawie przepisów Kodeksu Prawa Kanonicznego i motu proprio Papieża Franciszka Vos estis lux mundi, Stolica Apostolska – w następstwie zgłoszenia dokonanego przez abp. Wiktora Skworca – przeprowadziła postępowanie w celu zbadania sygnalizowanych zaniedbań dokonanych przez niego, jako biskupa tarnowskiego, w sprawach wykorzystania seksualnego popełnionego wobec osób małoletnich przez dwóch kapłanów diecezji.
Po zakończeniu powyższego dochodzenia i w związku ze swoimi wcześniejszymi oświadczeniami, abp Wiktor Skworc:
złożył rezygnację z członkostwa w Radzie Stałej Konferencji Episkopatu Polski;
złożył rezygnację z funkcji przewodniczącego Komisji ds. Duszpasterstwa Konferencji Episkopatu Polski;
zobowiązał się wesprzeć finansowo – z prywatnych środków – wydatki diecezji tarnowskiej związane ze sprawami wykorzystania seksualnego;
poprosił o wyznaczenie Arcybiskupa Koadiutora.
Kraków, dnia 9 lipca 2021 r.
Funkcja biskupa koadiutora opisana jest w Kodeksie Prawa Kanonicznego w kanonach 403-411. Nie jest ona niczym nowym w Kościele. Jak czytamy w kanonie 403 § 3 „Jeśli Stolicy Świętej wyda się to bardziej wskazane, może z urzędu ustanowić biskupa koadiutora, wyposażonego w specjalne uprawnienia. Biskup koadiutor ma prawo następstwa”.
W przypadku archidiecezji koadiutor będzie nosił miano arcybiskupa.
Biskup koadiutor, podobnie jak biskup pomocniczy, jest nominowany po to, aby pomagać biskupowi diecezjalnemu. Jego funkcja różni się jednak tym, że posiada prawo następstwa, czyli sukcesji, oraz ma specjalne kompetencje. Obejmie diecezję z chwilą sede vacante, czyli w momencie, gdy biskup diecezjalny (ordynariusz) ustąpi z urzędu, przejdzie na emeryturę lub umrze.
Biskup koadiutor jest członkiem kolegium biskupów, ma prawo i obowiązek uczestniczyć w soborach ekumenicznych, w synodach partykularnych, synodach diecezjalnych, a także w obradach konferencji episkopatu. Jego prawa i obowiązki są zwykle szczegółowo określone w listach nominacyjnych. Ma te same obowiązki co biskup pomocniczy, czyli ma pomagać biskupowi diecezjalnemu w zarządzaniu diecezją, a także zastępuje go gdy jest nieobecny lub niedyspozycyjny. Zawsze powinien być mianowany wikariuszem generalnym.
Gdy biskup koadiutor obejmuje diecezję przedstawia listy apostolskie swojej nominacji biskupowi diecezjalnemu, kolegium konsultorów i w obecności kanclerza kurii. Gdyby biskup diecezjalny był niedostępny lub ubezwłasnowolniony przedstawia swoje listy nominacyjne tylko kolegium konsultorów w obecności kanclerza kurii.
W historii Kościoła w Polsce zdarzali się już biskupi koadiutorzy. Jako przykład może posłużyć abp Eugeniusz Baziak był koadiutorem lwowskim (1944) a następnie krakowskim (1951). W ostatnich latach taką funkcję pełnił biskup Romuald Kamiński, wcześniej bp pomocniczy diecezji ełckiej, który po przejściu na emeryturę abp. Henryka Hosera objął urząd ordynariusza diecezji warszawsko-praskiej.
.jpg&w=624&h=543)
Co? Gdzie? Kiedy?
