Kard. Nycz przewodniczył Wigilii Paschalnej i procesji rezurekcyjnej

Uroczystość Wigilii Paschalnej rozpoczęła się od liturgii światła. Przed archikatedrą rozpalono ognisko, którego płomienie zostały przez duchownych poświęcone. Następnie od poświęconego ognia zapalono paschał, symbolizujący Chrystusa, czyli światłość świata, co ma uzmysłowić, że dokonała się Pascha, przejście z mroku do jasności, ze śmierci do życia.

Od zapalonego paschału wierni zapalili świece, po czym rozpoczęła się liturgia słowa - symboliczne przejście od Starego do Nowego Testamentu. Czytania połączone z modlitwą i psalmami opisywały dzieła Boga od stworzenia świata, przez ofiarę Izaaka, wyjście narodu wybranego z Egiptu po dzieło zbawienia.

W krótkim kazaniu bp Piotr Jarecki podkreślił, że noc zmartwychwstania Pańskiego jest szczególna, ponieważ "przypomina nam cel naszego życia", którym jest "niebieska ojczyzna". – Ta noc jest też szczególna ponieważ, przypomina nam o chrześcijańskim stylu życia. Drogą chrześcijańskiego życia ma być droga nawrócenia, na której bardziej ufamy Bożemu miłosierdziu niż własnym wysiłkom, a prawem ma być prawo wiary –  powiedział bp Jarecki.

W trakcie liturgii chrzcielnej do sakramentu chrztu przystąpiło troje dorosłych. Ostatnią liturgię – eucharystyczną – zakończyła obwieszczająca zmartwychwstanie procesja rezurekcyjna, która przeszła ulicami Starego Miasta.

Grób Pański w archikatedrze św. Jana nawiązywał do przypadającej w tym roku 100. rocznicy odzyskania przez Polskę niepodległości. Na tle biało-czerwonej flagi z datą 1918-2018 unosił się uwolniony z łańcuchów orzeł w złotej koronie.

We wczesnym chrześcijaństwie Wielka Sobota była dniem bez liturgii, dniem ciszy i postu z powodu żałoby apostołów. Wieczorem chrześcijanie gromadzili się na całonocne czuwanie i modlitwy. Dopiero w V wieku pojawiają się opisy ceremonii poświęcenia świecy paschalnej (paschału). Kolejne obrzędy liturgiczne tego dnia rozwijały się w ciągu wieków autonomicznie i były stopniowo wcielane do obrzędów Wielkiej Soboty. (PAP)