Jubileusz Żandarmerii Watykańskiej

W homilii Franciszek opisał trzy typy osób z liturgii Słowa z dnia: człowieka wykorzystującego innych, oszukującego oraz tego, który pozostaje wierny. Do pierwszego z nich, przedstawionego w czytaniu z Księgi Amosa, papież nawiązał w bardzo mocnych słowach. – Chodzi o osobę opanowaną przez maniakalną formę chęci zysku, która prowadzi aż do uczucia gniewu i zniecierpliwienia w czasie liturgicznych dni odpoczynku, dlatego że rozbijają one szaleńczy rytm handlu. Jedynym bóstwem takiego człowieka jest pieniądz; w jego działaniu dominuje oszustwo i wykorzystanie. Cierpią na tym głównie biedni i ubodzy, sprowadzeni do poziomu niewolnictwa, których wartość równa jest parze sandałów. Niestety, takie osoby można spotkać w każdej epoce. Także dzisiaj jest ich wiele – powiedział Ojciec Święty.

Jako przykład drugiego typu ludzi Franciszek wymienił nieuczciwego rządcę z przypowieści w Ewangelii św. Łukasza. Zaznaczył, że każdy z nas żyje w niebezpieczeństwie stania się oszustem podobnym do tej postaci. – Jak doszło do tego, że zarządca zaczął oszukiwać i okradać swego pana? Czy z dnia na dzień? Nie. Powoli i po trochu. Może raz wziął sobie więcej pieniędzy w ramach wypłaty, a innego dnia przyjął jakąś łapówkę. I w ten sposób, małymi kroczkami, dochodzi się do skorumpowania – wskazał papież.

Zaznaczył następnie, że o człowieku wiernym mowa jest w Pierwszym Liście św. Pawła Apostoła do Tymoteusza i w Ewangelii, zaraz po przypowieści o nieuczciwym rządcy. Franciszek podkreślił uczciwość, jaka charakteryzuje ten typ osoby i zachęcił swoich żandarmów do odznaczania się właśnie taką cechą. – Waszym zadaniem jest zapobieganie czynom złym, takim jak wykorzystywanie i oszukiwanie innych. Waszym zadaniem jest obrona i wspieranie uczciwości, także wówczas, gdy często nie otrzymujecie za to odpowiedniego wynagrodzenia. Dziękuję wam za wasze powołanie, za pracę, jaką wykonujecie. Wiem, że często musicie zmagać się z pokusami ze strony tych, którzy chcieliby was przekupić. I czuję się dumny, ponieważ wiem, że w waszym stylu jest odpowiadać: „Nie, w takie sprawy się nie mieszam” – powiedział papież.

Żandarmeria Papieska powstała na mocy motu proprio Piusa VII z 14 lipca 1816 r. Jej zadaniem było zapewnienie bezpieczeństwa i obrony istniejącego wówczas Państwa Kościelnego. Jednostka ta liczyła 2280 członków i wkrótce zmieniła nazwę na Korpus Karabinierów Papieskich, którego regulamin papież ogłosił 22 października tegoż roku. Dalsze zmiany nastąpiły w 1838 r., po czym bł. Pius IX dekretem z 15 lutego 1850 r., po upadku Drugiej Republiki Rzymskiej, utworzył oddział Welitów Papieskich (nazwa nawiązywała do lekkozbrojnych żołnierzy z czasów rzymskich), liczącą 1648 ludzi i 525 koni. W rok później, 15 lipca 1851 r., jednostka ta została nazwana Żandarmerią Papieską. Jej członkowie bardzo zasłużyli się w ostatnim dwudziestoleciu istnienia Państwa Kościelnego (czyli do 1870 r.), broniąc mężnie różnych części jego obszaru. Dalsze zmiany w łonie korpusu nastąpiły po upadku Państwa Kościelnego, zwłaszcza po podpisaniu Układów Laterańskich w 1929 r. Żandarmeria została przekazana do dyspozycji Gubernatoratu Państwa-Miasta Watykanu. W setną rocznicę zakończenia doczesnej władzy papieży wraz z upadkiem Państwa Kościelnego, 14 września 1970 r., bł. Paweł VI zarządził rozwiązanie wszystkich papieskich jednostek zbrojnych, z wyjątkiem Gwardii Szwajcarskiej, aby jeszcze bardziej podkreślić religijny charakter swej posługi. Na miejsce Żandarmerii powołał 15 grudnia 1970 r. Centralny Urząd Nadzoru, który na mocy dekretu z 25 marca 1991 r. św. Jan Paweł II przekształcił w Korpus Nadzoru Państwa Miasta Watykanu, i z którego 2 stycznia 2002 r. powstał Korpus Żandarmerii Państwa Miasta Watykanu. W 2008 r. jednostka ta przystąpiła do Interpolu – międzynarodowej organizacji policji kryminalnej.

KAI Idziemy nr 39 (573), 25 września 2016 r.