Ojciec święty Franciszek w orędziu podejmuje bardzo aktualne w czasie pandemii tematy. Zwraca nam uwagę na nasza bezradność wobec choroby i pokazuje jak w ważne jest tutaj ukierunkowanie na Boga i potrzeba bliskości człowieka.
W sytuacji choroby pytamy prawie zawsze o sens cierpienia. Jedynie w Chrystusie cierpiącym i ukrzyżowanym odnajdujemy prawdę o cierpieniu, zyskujemy siły do zniesienia cierpienia i to, że cierpienie może być owocne.
Kiedy mówimy o chorobie, cierpieniu, pandemii, nie są to pojęcia abstrakcyjne. To konkretny człowiek, któremu trzeba służyć, być z nim solidarnym, przez bliskość cielesna i duchową nieść wsparcie, pocieszenie, ulgę, nadzieję.
W tym miejscu konieczne jest przypomnienie, jak ważna jest posługa sakramentalna. Bardzo wielu chorych doświadczyło w czasie pandemii sporego ograniczenia w dostępie do sakramentów pokuty i Eucharystii. Niemożliwość dowolnego przemieszczania się kapelanów po oddziałach szpitalnych sprawia, że wiele osób chorych bardzo przeżyło trudny czas bez tego wyjątkowego wsparcia. To przypomniało nam o potrzebie większej troski o życie sakramentalne, kiedy jesteśmy zdrowi i mamy możliwości. Nie lekceważmy i nie pozostawiajmy tak ważnych spraw na nieokreślony czas.
* * *
W naszej duchowej formacji powinniśmy w sobie na stałe ukształtować taką mądrość, iż niezależnie od znaczenia przeżywanej uroczystości czy wspominaniu ważnego wydarzenia pierwszym dla okazania zainteresowania i szacunku pozostaje słowo Boże. Intuicyjnie szukamy mądrej porady w sprawach, które przychodzi nam dzisiaj rozważać.
Dzisiejsze słowo prześwietla czas pandemii. Bliski jest nam dzisiaj wywód Hioba, który mówi o marności życia ludzkiego. Ileż to ludzi na całym świecie, ileż z nas, poddało się w dobie pandemii takiemu myśleniu. W tych rozważaniach z Hiobem trzeba dotrwać do końca, aby zobaczyć jak marne są nasze rozważania, a jak wielki i dobry jest Bóg, który nas przez te wszystkie marne doczesności przeprowadza. Praktykujmy w sobie cnotę nadziei.
W Ewangelii spotykamy Jezusa, który nie odmawia swojej posługi wobec dotkniętych rozmaitymi chorobami. Uzdrawia, aby mogli wrócić do swych bliskich, do zajęć. Zaraz po tej służbie oddaje się modlitwie. Trzeba się temu połączeniu służby i modlitwy bardziej przyjrzeć. Doznajemy dzisiaj bardzo odczuwalnego przerostu działania nad wszelką inną potrzebą człowieka. Towarzyszy temu przyspieszone tempo codziennego życia, zauważamy ciągły brak czasu dla siebie i innych, pojawiają się dość uciążliwe choroby cywilizacyjne. Cierpi na tym bardzo życie wspólnotowe, szczególnie we wspólnocie małżeńskiej i rodzinnej. Dlatego zwracamy nasze oczy i myśli ku Jezusowi, który przed i po swojej aktywności ogarnia wszystko w modlitwie. Dokonuje się na niej powierzenie każdej cząstki naszej aktywności Bogu i prośba, aby zesłał na te nasze działanie swoje błogosławieństwo. Taki sposób postepowania czyni nasze codzienne życie mądrym i owocnym.
* * *
W Orędziu znajdujemy też refleksję nad doświadczeniami pierwszego roku zmagania się koronawirusem (SARS-CoV-2) wywołującego chorobę Covid-19.
- odczuliśmy jak wiele jest jeszcze braków w tym co jest udzielaniem pomocy choremu;
- bardziej rozumiemy, że zdrowie jest podstawowym dobrem wspólnym;
- byliśmy i jesteśmy świadkami wielkiego poświęcenia bardzo wielu pracowników służby zdrowia, wolontariuszy, kapłanów, osób życia konsekrowanego
W czasie pandemii jesteśmy również świadkami pewnych nowych inicjatyw. W ten dzień poświęcony chorym, z tego miejsca pragnę podziękować wszystkim duszpasterzom i osobom świeckim, którzy na róży sposób w dobie pandemii zadbali o przekaz treści religijnych: transmisje Mszy świętych, nabożeństw, konferencji i rozważań słowa Bożego.
Dziękuję Polskiemu Towarzystwu Opieki Duchowej w Medycynie. Wasze działania zmierzają do lepszego zrozumienia potrzeb duchowych chorego – szczególnie pacjenta w szpitalu. Cenne są wysiłki, aby dobrze przygotować wszystkich, którzy znajdą się przy łóżku chorego. Takiego – rzekłbym – profesjonalnego przygotowania wymagają zarówno kapelani, cała służba zdrowia i wolontariusze. Coraz bardziej stajemy się świadomi, że w chwili choroby, szczególnie wtedy gdy zagraża ona życiu, ciężar naszych rozważanych spraw i podejmowanych decyzji przesuwa się ku wartościom duchowym. W takiej sytuacji ważna jest owa dzisiejsza refleksja Apostoła Narodów – św. Pawła – I Listu do Koryntian: „Biada mi, gdybym nie głosił Ewangelii” (por. 1 Kor 9, 16-19. 22-23). Dopowiem – w takiej sytuacji !
* * *
Ilekroć spotykamy się z osobami chorymi i cierpiącymi prosimy ich o to, aby dar cierpienia odpowiednio wykorzystali. Tak i teraz z serca proszę, abyście wspierali Waszą modlitwą i cierpieniem Kościół Chrystusowy, naszą Ojczyznę, upraszali łaski dla podejmujących się odpowiedzialności za wyprowadzenie nas z pandemii.
Nie może zmarnować się żaden trud i sposobność trwania na modlitwie. Zagospodarujcie to dobrze. Wszyscy Was potrzebują, jako szczególnych apostołów Pana Jezusa.
* * *
Tak, jak to uczynił w swoim orędziu papież Franciszek powierzmy z tego miejsca „wszystkich chorych, pracowników służby zdrowia i tych, którzy troszczą się o cierpiących, Maryi, Matce Miłosierdzia i Uzdrowieniu Chorych. Niech z Groty w Lourdes i z Jej niezliczonych sanktuariów na całym świecie wspiera naszą wiarę i naszą nadzieję, i pomaga nam troszczyć się o siebie nawzajem z bratnią miłością” Orędzie papieża Franciszka). Amen.
Inauguracja obchodów XXIX Światowego Dnia Chorego
Co? Gdzie? Kiedy?
