Gra w piłkę i adoracja

Parafiada jest kojarzona ze sportem, tymczasem oferta jest szersza. Jaki jest program wydarzenia?

Parafiada opiera się na trzech filarach: sporcie, kulturze i wierze, dzięki którym możemy dbać o wszechstronny rozwój młodego człowieka. Mówimy o tych filarach „stadion, teatr i świątynia”. Tegoroczni uczestnicy mogą wystartować w zawodach sportowych, takich jak lekkoatletyka, tenis stołowy, badminton, ringo, szachy, warcaby, gry zespołowe i strzelectwo. W filarze teatru są dostępne konkursy wiedzy o Polsce, o sporcie, plastyczny, wokalny, turniej recytatorski, taneczny i przegląd małych form teatralnych. Dla wszechstronnego rozwoju ważna jest wiara, stąd konkurs wiedzy o św. Józefie Kalasancjuszu, plastyczny o życiu pijara Stanisława Konarskiego i wokalny „Sacro Song”. W czasie wolnym przewidziane są warsztaty z architektury, linorytu i muralu, ale także podziwianie sztuki, zwiedzanie Warszawy wraz z okolicami i rekreacyjna strefa sportowa, pijarskie tańce, spektakle, pantomimy. Ponadto zaplanowana jest gra plenerowa „poke-sztuczki”, inspirowana pokemonami. Każdego dnia jest możliwość spowiedzi, rozmowy z duchownym, udziału w Mszy świętej z homilią rekolekcyjną oraz w apelu jasnogórskim. Hasło tegorocznych rekolekcji to „Blisko Ciebie”.

Czasami słyszy się wśród rodziców, że współzawodnictwo jest zbyt stresujące dla dzieci.

Współzawodnictwo ma wiele zalet. Kto bierze udział w zawodach, musi regularnie trenować, utrzymuje dyscyplinę. Konkursy to nie wyścigi szczurów; to spotkanie rówieśników i sprawdzenie swoich umiejętności – w czym jesteśmy dobrzy, a nad czym potrzebujemy jeszcze popracować. Liczy się dobra zabawa i zasada fair play.

Wygrana jest nagrodą za trud treningów, ale bardzo ważne jest nauczyć się przegrywać. Trzeba umieć docenić, że ktoś jest lepszy, a ja jeszcze mam coś do zdobycia w życiu. Wspominam ze wzruszeniem dwie szczególne sytuacje z ubiegłego roku. W konkursie tenisa stołowego bardzo dobry zawodnik był w parze z chłopcem, który nie miał wielkich umiejętności, ale chciał sobie pograć. Ten lepszy wiele razy mu pokazywał i tłumaczył, co mógłby zrobić lepiej. Z kolei w biegach przełajowych jeden z chłopców za sekundę dobiegłby do mety jako zwycięzca, ale zobaczył, że ten drugi o pół kroku za nim się przewrócił, a wtedy zatrzymał się, podszedł do niego i pomógł mu wstać.

Co o Parafiadzie sądzą uczestnicy?

Wiemy, że im się podoba, bo chcą wracać tutaj co roku i namawiają coraz szersze grono znajomych, a gdy ukończą 18 lat, to przyjeżdżają jako wolontariusze albo opiekunowie grup.

Jak duże jest zainteresowanie w tym roku?

Będziemy mieć 500 uczestników w wieku 10–18 lat, w tym 150 przedstawicieli Polaków z Ukrainy, Litwy i Łotwy, co nas ogromnie cieszy. Zależy nam, żeby polonijne dzieci miały kontakt z językiem przodków i zawierały międzynarodowe przyjaźnie. Chętnych do przyjazdu było więcej, więc mamy nadzieję, że za rok będziemy w stanie przyjąć wszystkich zgłoszonych. Uchodźcy z Ukrainy przyjeżdżają licznie wraz z polskimi grupami. Niestety, nie mogła przybyć Polonia z Rosji i Białorusi oraz Niemiec.

Jakie są długofalowe cele projektu?

Pragniemy wszechstronnego rozwoju dzieci i młodzieży, ukazania im nowych horyzontów, przybliżenia historii stolicy, poszerzenia wiedzy, inspiracji do pracy nad sobą. Dlatego też popołudniami zapraszamy sławne osoby na prelekcje. Olimpijka Joanna Jóźwik, jeszcze nie tak dawno uczestniczka Parafiady, później bywała u nas gościem honorowym. Gościli też u nas lekkoatleci Tomasz Majewski i Irena Szewińska, aktor Rafał Królikowski, piosenkarz Sławomir i piłkarz Jerzy Engel. Lekkoatletka Ludwika Chewińska co roku wręcza medale.

Szczególnie nas cieszy, że młodzi nawiązują tutaj głębokie przyjaźnie, także międzynarodowe, niektórzy się zakochują. Mamy już kilka parafiadowych małżeństw. Jedno wzięło ślub podczas Parafiady. Inni odkryli swoje powołanie do wyłącznej służby Bogu i podkreślają, że pierwsza myśl o tym pojawiła się właśnie tutaj. Przyjaźń jest remedium na samotność, jaka pojawiła się podczas izolacji w pandemii. Ważne dla nas jest, żeby dzieci i młodzież dobrze i naturalnie czuły się w Kościele, wiedziały, że Kościół ich kocha i o nich zabiega. Dla mnie najcudowniejszym widokiem jest, gdy dzieci grają w piłkę, a później z tymi piłkami w rękach idą na adorację. Nie dlatego, że muszą. Nikt im nie każe. One same chcą i mają tutaj taką możliwość. Ich koledzy widzą, że modlić się to nie wstyd, i biorą przykład.