Franciszek: kapłani winni wspierać działanie Boga

Ojciec Święty spotkał się z kapłanami z całego świata, którym przedłużył mandat ich posługi związanej początkowo z Jubileuszem Miłosierdzia, który trwał w Kościele katolickim od 8 grudnia 2015 r. do 20 listopada 2016.

Na początku Franciszek wyjaśnił, że powodem przedłużenia mandatu misjonarzy miłosierdzia są liczne świadectwa o nawróceniach za przyczyną ich posługi, jakie otrzymał z całego świata. „Doprawdy musimy uznać, że miłosierdzie Boże nie zna granic, a dzięki waszej posłudze jesteście konkretnym znakiem, że Kościół nie może, nie powinien i nie chce stwarzać żadnej przeszkody ani trudności, która utrudniałaby dostęp do przebaczenia Ojca” – stwierdził papież.

Ojciec Święty zaznaczył, iż misjonarze miłosierdzia powinni przede wszystkim pamiętać, iż są współpracownikami Boga, a niesione przez nich orędzie, to przede wszystkim wezwanie do pojednania z Bogiem. Bóg potrzebuje bowiem ludzi niosących światu Jego przebaczenie i miłosierdzie. Franciszek przypomniał, że ta odpowiedzialność złożona w ręce duchownych wymaga stylu życia zgodnego z otrzymaną misją. „Bycie współpracownikami miłosierdzia, zakłada życie miłością miłosierną, której doświadczyliśmy jako pierwsi” – podkreślił papież.

Jednocześnie Franciszek zachęcił do uznania działania Bożego miłosierdzia we własnym życiu. „Zawsze trzeba zaczynać od tej zasady podstawowej: Bóg okazał mi swoje miłosierdzie. To jest klucz, by stać się współpracownikami Boga. Doświadczamy miłosierdzia i stajemy się szafarzami miłosierdzia. Krótko mówiąc, szafarze nie stawiają siebie ponad innymi tak, jakby byli sędziami grzesznych braci. Prawdziwy misjonarz miłosierdzia odzwierciedla się w doświadczeniu Apostoła: Bóg mnie wybrał; Bóg mi ufa; Bóg złożył w mnie swoje zaufanie powołując mnie mimo, że jestem grzesznikiem, abym stał się Jego współpracownikiem, żeby uczynić rzeczywistym, skutecznym i namacalnym Jego miłosierdzie” – stwierdził Ojciec Święty.

Franciszek podkreślił konieczność uznania prymatu działania łaski w życiu duchownych a także w życiu poszczególnych osób. „Pojednanie nie jest, jak często myślimy, prywatną inicjatywą lub owocem naszego zaangażowania. Gdyby tak było, wpadlibyśmy w tę formę neopelagianizmu, która ma skłonność do przeceniania człowieka i jego planów, zapominając, że zbawicielem jest Bóg, a nie my. Musimy zawsze podkreślać, ale szczególnie w odniesieniu do sakramentu pojednania, że pierwsza inicjatywa należy do Pana; to On nas poprzedza w miłości. Dlatego, Kościół, «potrafi uczynić pierwszy krok, podjąć bez lęku inicjatywę i dotrzeć na rozstaje dróg, by zaprosić wykluczonych. Żyje niewyczerpalnym pragnieniem ofiarowania miłosierdzia, będącego owocem doświadczenia nieskończonego miłosierdzia Ojca i jego udzielającej się mocy» (Adhor. apost. Evangelii gaudium, 24)” – zaznaczył papież.