28 marca
czwartek
Anieli, Sykstusa, Jana
Dziś Jutro Pojutrze
     
°/° °/° °/°

Egzorcyzmy bez mitów

Ocena: 4.00001
5491

Z nakazu Chrystusa Kościół przejmuje władzę i obowiązek wypowiadania egzorcyzmów oraz korzysta z władzy wypędzania złych duchów i sprawowania egzorcyzmów (por. Mk 3, 15; 6, 7, 13; 16, 17), gdyż są one pomocą w licznych współczesnych zagrożeniach życia duchowego i religijnego wiernych.

Czym są egzorcyzmy?

W praktyce kościelnej i literaturze religijnej słowa exorcismus, exorciare związane są z walką z szatanem i oznaczają wypędzanie szatana i złych mocy. Egzorcyzm jest autoryzowaną przez Kościół publiczną modlitwą kapłana mianowanego przez biskupa diecezjalnego, której celem jest uwolnienie od szatana i jego złośliwego wpływu oraz od zła przez niego wyrządzonego. Wyraża wiarę Kościoła, że od Chrystusa otrzymał on władzę uwalniania od wpływu szatana. Dokonywanie egzorcyzmów bez pozwolenia ordynariusza miejsca jest aktem bezprawnym i grzesznym. Kapłan lub zakonnik, działając pod wpływem grzechu, nie będąc w stanie łaski, która jest niezbędna dla wzmocnienia egzorcysty w walce o uwolnienie osoby opętanej, łamie prawo.

Egzorcyzm jest aktem wiary, więc nie można traktować go jak aktu magicznego, lecz przed jego podjęciem należy upewnić się, że istotnie chodzi o obecność złego ducha, a nie o chorobę psychiczną. Egzorcyzmy, jako akty Kościoła nazywane sakramentaliami, czyli świętymi znakami, które na podobieństwo sakramentów wyrażają i wywołują skutki, zwłaszcza duchowe, dzięki modlitwie Kościoła, należy traktować bardzo roztropnie, przestrzegając ściśle ustalonych przez Kościół norm (kan. 1166 KPK). Gdy zatem Kościół publicznie i na mocy swojej władzy prosi w Imię Jezusa Chrystusa, by jakaś osoba lub przedmiot były strzeżone od napaści złego i wolne od jego panowania – mówimy o egzorcyzmach (por. Katechizm Kościoła Katolickiego, nr 1673).

Trochę historii

Posługa egzorcyzmowania ma w Kościele bogatą historię, a jej korzenie wyrastają z Pisma Świętego. Kształtowała się przez wieki, aby osiągnąć współczesną formę i uzasadnienie. Chrystus uwalniał opętanych, i udzielił tej władzy uwalniania od złego ducha najpierw apostołom, a później uczniom, wyraźnie rozszerzając ją na wszystkich wierzących.

W pierwszych trzech wiekach wszyscy chrześcijanie sprawowali, bądź też mogli sprawować, tę posługę w Imię Chrystusa, a egzorcyzmy miały w tym czasie wielką wartość apologetyczną (związaną z obroną wiary). Działalność związana ze stosowaniem egzorcyzmów rozwinęła się bardzo wraz z początkiem życia monastycznego, a jej jeszcze większy rozkwit nastąpił w wiekach VI-XVII, zarówno na Wschodzie, jak i na Zachodzie. W kościołach nie brakowało egzorcystów, dzięki czemu można było mówić nawet o szkole sprawowania egzorcyzmów. Od XVIII w., na skutek upadku doktryny podważającej istnienie i działanie szatana, a także prądów zaniku abstrakcyjnej idei zła, pojawiła się wyraźna tendencja zmierzająca do zwiększenia zastrzeżeń i restrykcji co do posługi egzorcystycznej. To spowodowało, że od przełomu XIX i XX w. możemy mówić o zanikaniu w Kościele stosowania i sprawowania egzorcyzmów.

W wielu też przypadkach zaczęto sprowadzać opętania wyłącznie do zaburzeń psychicznych. Na podstawie takiego podejścia do działań złego ducha eliminowano istnienie szatana i demonów, a w konsekwencji – opętania. Jeśli więc nie istniało opętanie, to czymś absurdalnym byłoby mianowanie egzorcystów i sprawowania egzorcyzmów.

Aktualne nauczanie Kościoła

Sytuacja zmieniła się po Soborze Watykańskim II, który nakazał dostosować obrzędy sakramentów i sakramentaliów do potrzeb naszych czasów, tak aby jasno wyrażały ich naturę i cel. To pozwoliło na nowo zauważać wartość, rolę i znaczenie egzorcyzmów w życiu i działalności Kościoła, jako pomoc wiernym opętanym przez zło i szatana. Odnowiony Rytuał Rzymski w dziedzinie egzorcyzmów, zatwierdzony przez papieża Jana Pawła II w 1998 r., potwierdza prawo do wykonywania tej posługi tylko dla prezbiterów i kapłanów zakonnych, którzy muszą otrzymać specjalne i wyraźne zezwolenie ordynariusza miejsca. A zatem posługę egzorcysty w Kościele katolickim może pełnić wyłącznie wybierany i powoływany przez biskupa diecezjalnego prezbiter diecezjalny lub zakonny, który musi charakteryzować, się określonymi cechami: pobożnością, nieskazitelnością życia, roztropnością i posłuszeństwem, dojrzałością uczuciową, wiedzą oraz odpowiednim przygotowaniem do tej posługi. Przymioty te są bardzo ważne, gdyż każdy egzorcysta musi pogłębiać w sobie świadomość, że jego działanie ma źródło w Bożej sile i w wierze Kościoła, która jest konieczna do celebracji egzorcyzmu. Nadto musi być teoretycznie i praktycznie przygotowany do pełnienia tej posługi, która wymaga stosownego studium z zakresu teologii dogmatycznej, egzorcyzmów i modlitw błagalnych, a także posiadać podstawową wiedzę z wybranych zagadnień psychologii.

Jednym z najbardziej znanych egzorcystów świata był zmarły we wrześniu 2016 r. włoski paulista ks. Gabriele Amorth. W ciągu swego długiego życia jako egzorcysta watykański i diecezji rzymskiej dokonał tysięcy egzorcyzmów, poświęcając się całkowicie nie tylko walce z szatanem, ale i uświadamiając ludzi o jego istnieniu. W 1994 r. ks. Amorth założył pierwsze na świecie Stowarzyszenie Egzorcystów.

W ostatnich latach coraz popularniejsze stają się usługi „świeckich egzorcystów”, którzy obiecują wyrzucenie złego ducha. Należą do nich wróżki, bioenergoterapeuci, jasnowidze, znachorzy itp. Często powołują się oni na uprawnienia i kwalifikacje otrzymane od władz Kościoła. Trzeba wiedzieć, że działają oni wbrew zasadom Kościoła i kontaktowanie się z nimi jest niebezpieczne.

Sprawowania egzorcyzmów

Egzorcyzm jest wezwaniem Imienia Bożego w celu oddalenia złego ducha od osoby, zwierzęcia lub rzeczy. Jeśli odprawiany jest w imieniu Kościoła przez osobę uprawnioną i zgodnie z przewidzianymi obrzędami, nazywany jest publicznym i ma moc właściwą sakramentaliom. W przeciwnym przypadku jest prywatny.

Egzorcyzmy publiczne dzielą się na zwykłe i uroczyste (większe). Zwykłe to te, które stanowią część innych obrzędów przewidzianych w katechumenacie i chrzcie. Może je odprawiać jakikolwiek szafarz uprawniony do celebracji, której część stanowi egzorcyzm, np. w prostej (zwykłej) formie egzorcyzmy występują w celebracji chrztu.

Egzorcyzmami uroczystymi lub inaczej większymi są egzorcyzmy publiczne przewidziane w przypadku opętania diabelskiego. Prawodawcy kościelni nic nie mówią o tym, nad kim można odprawiać egzorcyzmy, zatem wydaje się oczywiste, że odnosi się to zarówno do ochrzczonych, jak i katechumenów, niekatolików, apostatów i ekskomunikowanych.

Szafarz egzorcyzmu ma szczególny obowiązek zachowania dyskrecji zarówno przed, jak i po celebracji obrzędu. To samo dotyczy innych wiernych uczestników obrzędu, który winien być sprawowany z dala od tłumu, w kaplicy lub innym miejscu z widocznym wizerunkiem Jezusa ukrzyżowanego lub obrazu Najświętszej Maryi Panny. Skuteczność egzorcyzmu wynika z modlitwy całego Kościoła i nie jest działaniem tylko człowieka, ale nade wszystko Boga. Nie wolno też udostępniać przebiegu egzorcyzmu środkom masowego przekazu, np. nagrawszy obrzęd. Należy sprawować go w taki sposób, aby wyrażał wiarę Kościoła i nie był odbierany jako czynność magiczna lub zabobonna. Ostrożność Kościoła w materii egzorcyzmów ma na celu właściwe i z należytą powagą traktowanie mocy szatana z wykluczeniem zabobonnego i lekceważącego stosunku do tajemnicy zła.

Egzorcyzmy uroczyste (większe) obejmują obszerne modlitwy wstępne, po których następują trzy różne egzorcyzmy właściwe. Poza kapłanem lub zakonnikiem może wziąć w nich udział grupa świeckich, która ma za zadanie modlić się w intencji opętanej i dręczonej osoby. Nie mogą oni jednak wypowiadać jakichkolwiek formuł egzorcyzmu. Egzorcysta przygotowuje się modlitwą, w której prosi, aby mocą Chrystusa zdołał podjąć skuteczną walkę ze złym duchem. Na początku celebracji błogosławi wodę i kropi nią osoby uczestniczące w obrzędzie, następnie wzywa do modlitwy Litanią do Wszystkich Świętych, a kończy modlitwą, wzywając Bożego Miłosierdzia nad dręczoną osobą.

Pierwszym zadaniem egzorcysty, jeszcze przed przeprowadzeniem egzorcyzmu, jest rozpoznanie, czy ma do czynienia z rzeczywistym opętaniem, obsesją lub dręczeniem diabelskim. Kolejnym jest ocena skali zakorzenienia zła. Rytuał egzorcyzmu zawiera po trzy formuły błagalne i rozkazujące, pojawiające się naprzemiennie, aż do skutku. Rzeczywiste opętania są uznawane za przypadki wyjątkowe, a przeprowadzone egzorcyzmy – jak wspomniano – mogą być dokonywane jedynie z pełnomocnictwem ordynariusza miejsca i po wcześniejszej fachowej pomocy psychiatrycznej.

Dwadzieścia lat temu w Polsce było tylko czterech księży egzorcystów, w 2016 r. było ich już 136, a obecnie – ponad 150. Zwiększająca się liczba egzorcystów w poszczególnych diecezjach (w diecezji włocławskiej jest ich sześciu) wskazuje na to, że coraz więcej osób potrzebuje porady i pomocy duchowej.

PODZIEL SIĘ:
OCEŃ:
- Reklama -

DUCHOWY NIEZBĘDNIK - 28 marca

Wielki Czwartek
Daję wam przykazanie nowe,
abyście się wzajemnie miłowali,
tak jak Ja was umiłowałem.

+ Czytania liturgiczne (rok B, II): J 13, 1-15
+ Komentarz do czytań (Bractwo Słowa Bożego)

ZAPOWIADAMY, ZAPRASZAMY

Co? Gdzie? Kiedy?
chcesz dodać swoje wydarzenie - napisz
Blisko nas
chcesz dodać swoją informację - napisz



Najczęściej czytane artykuły



Najwyżej oceniane artykuły

Blog - Ksiądz z Warszawskiego Blokowiska

Reklama

Miejsce na Twoją reklamę
W tym miejscu może wyświetlać się reklama Twoich usług i produktów. Zapraszamy do kontaktu.



Newsletter