Wspomnienie św. Joanny Franciszki de Chantal

Św. Joanna urodziła się w Dijon 23 stycznia 1572 r. Jej ojciec był prezydentem parlamentu Burgundii. Mając niecałe 2,5 roku Joanna straciła matkę, która zmarła przy porodzie jej młodszego brata, Andrzeja. Odtąd wychowywała się pod okiem opiekunki. Otrzymała staranne wykształcenie.

W 1592 r. poślubiła Krzysztofa II, barona de Chantal, z którym miała sześcioro dzieci. Święta matka wychowywała swoje dzieci dając im przykład życia wiarą, nadzieją i miłością, a przede wszystkim wyczuleniem na potrzeby biednych. Toteż ci licznie nawiedzali codziennie jej dwór.

Pan Bóg wynagrodził jej złote serce, bowiem gdy pewnego dnia zabrakło ziarna, a był głód, cudownie je rozmnożył.

W 1601 r. w czasie polowania przyjaciel - przez lekkomyślną nieostrożność - zabił jej męża. Owdowiawszy w 29. roku życia, poświęciła się wychowaniu dzieci i podjęła głębokie życie wewnętrzne. Cios przeżyła tak boleśnie, że omal nie przypłaciła go utratą zdrowia. Wspaniałomyślnie jednak darowała nieumyślnemu zabójcy wyrządzoną jej i jej dzieciom krzywdę.

Po tych trudnych wydarzeniach przeniosła się do ojca, do Dijon, a potem do teścia w Monthelon. Ten jednak okazał się dla niej bardzo przykry i na każdym kroku dawał jej odczuć, że jest dla niego ciężarem.
Jeszcze więcej Joanna cierpiała ze strony wszechwładnej na zamku służącej-metresy. Zachęcana do ponownego zamążpójścia, pomimo obiecujących ofert, Joanna postanowiła oddać się wyłącznie wychowaniu dzieci i służbie Bożej.

W marcu 1604 r. spotkała św. Franciszka Salezego. Od tego czasu datuje się ich wielka przyjaźń duchowa. Święty zaszczepił w Joannie własny styl życia: dobroci i życzliwości dla wszystkich, naturalnego sposobu życia, przepojonego stałą pamięcią o obecności Bożej i czynienia wszystkiego dla Boga.

Św. Franciszek przedstawił baronowej projekt zgromadzenia akcentujący umartwienie wewnętrzne. W 1610 r. Joanna, zapewniwszy przyszłość dzieciom, opuściła Dijon.

W Annecy założyła pierwszy klasztor nowego zgromadzenia Sióstr Nawiedzenia Najświętszej Maryi Panny - wizytek. W pierwotnym planie był on przeznaczony dla posługi ubogim. Jednak Watykan na to nie zezwolił. Obawiał się, że to nowość zbyt śmiała, bez precedensu, by zakonnice wychodziły poza mury klasztoru i w pracy czynnego posługiwania bliźnim narażały własną duszę na niebezpieczeństwo.

W 1611 r. trzy pierwsze wizytki złożyły profesję. Jako pieczęć i herb dla swojego zakonu Franciszek Salezy obrał Serce Pana Jezusa, otoczone koroną cierniową z wyrastającym z niego krzyżem, oraz dwa miecze przecinające to Serce, wyobrażające miłość Boga i bliźniego.

28 grudnia 1622 r. Franciszek zmarł. Jego ciało zostało umieszczone w Annecy, w kościele wizytek. Joanna zajęła się zebraniem wszystkich pism Założyciela zakonu. Rozpoczęła także proces wstępny do kanonizacji Franciszka. Oddała teraz swój zakon pod bezpośrednią opiekę duchową św. Wincentego a Paulo.

Przez 40 lat Wincenty udzielał rad i wskazań oraz prowadził siostry na wyżyny doskonałości chrześcijańskiej.

Przez następne lata Joanna założyła 87 fundacji. Ostatnie lata życia spędziła na niezmordowanym wizytowaniu i umacnianiu powstałych klasztorów, jak też na zakładaniu nowych. Ostatnim domem przez nią założonym był klasztor w Turynie (1638).

Zmarła podczas podróży 13 grudnia 1641 r. Św. Wincenty a Paulo miał widzieć jej duszę idącą do nieba. Serce Joanny zatrzymano w Moulins, a jej ciało przewieziono uroczyście do Annecy, gdzie złożono je obok relikwii św. Franciszka Salezego w kościele wizytek.

Uroczystej beatyfikacji Joanny Franciszki de Chantal dokonał w bazylice Św. Piotra papież Benedykt XIV w 1751 roku, a niedługo potem - w 1767 r. - papież Klemens XIII dokonał jej kanonizacji.

W 1671 r. do klasztoru Sióstr Nawiedzenia wstąpiła Małgorzata Maria Alacoque, przyszła święta i jedna z najbardziej znanych wizytek; od jej czasów zgromadzenie Nawiedzenia NMP znane jest w świecie z propagowania kultu Najświętszego Serca Pana Jezusa.

Do Polski zakon ten sprowadziła już w 1650 r. królowa Maria Ludwika Gonzaga, żona Jana Kazimierza.

Św. Joanna Franciszka de Chantal jest patronką sióstr wizytek. Zostawiła po sobie wiele pism. Jej duchowe córki zebrały je wszystkie z pietyzmem i wydały w ośmiu tomach. Składają się na nie listy i pouczenia duchowe, ascetyczne oraz okólniki organizacyjne.

Św. Franciszek Salezy zakładając Zakon sióstr wizytek wyposażył go w „kod genetyczny” – duchowość, kształtującą po dzień dzisiejszy ich drogę życia ku doskonałości.
Z ewangelicznej sceny „Nawiedzenie Najświętszej Maryi Panny” zaczerpnął to, co najcenniejsze:
•    kontemplowanie i wychwalanie Boga,
•    posługę bliźnim,
•    ducha wdzięczności i pokory wyrażonego w Magnificat,
•    zaakceptowanie ubóstwa,
•    całkowite zdanie się na nieskończoną dobroć Boga,
•    tajemnicę współżycia osób zakorzenioną w tajemnicy Trójcy Świętej,
•    wrażliwość na działanie Ducha Świętego,
•    słodycz i prostotę w stosunkach z ludźmi,
•    spojrzenie obejmujące całą ludzkość,
•    misyjny zapał w ukazywaniu Chrystusa,
•    radość w Panu.

Źródło: brewiarz.pl, wizytki.pl
Fot. wizytki.pl